Χρειάζεται ένα νέο συμβόλαιο με τον λαό - Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης και σταδιακή αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών - Ομιλία Γιώργου Κοντογιάννη επί του Προϋπολογισμού (10-11-2012)

Η συζήτηση για τον εφετινό προϋπολογισμό βρίσκει την χώρα μας σε οριακό σημείο, σε όλους τους τομείς.

Η οικονομία μας βρίσκεται σε ύφεση, για 4^ο χρόνο, η ανεργία καλπάζει, το κοινωνικό κράτος αποδομείται, η κοινωνία βρίσκεται «εν βρασμώ».

Μέσα στα τρία προηγούμενα χρόνια ο ελληνικός λαός αναγκάστηκε να οδηγηθεί σε οδυνηρές απώλειες, με αποκορύφωμα τα αναγκαία για την επιβίωση της χώρας μέτρα που ψηφίστηκαν στο πλαίσιο του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος 2013-2016.

Ωστόσο, η σκληρή λιτότητα την οποία υφίσταται ο ελληνικός λαός επί τρία συνεχόμενα

χρόνια, έχει ήδη θετικά αποτελέσματα και μάλιστα σημαντικότερα των αναμενομένων.

Σύμφωνα με το Δελτίο Οικονομικών εξελίξεων της ALPHA BANK «το μέγεθος της δημοσιονομικής προσαρμογής στο 9μηνο Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου 2012 υπερβαίνει τα 5,4 δις € έναντι προσαρμογής κατά 2,3 δις € που προέβλεπε ο επικαιροποιημένος προϋπολογισμός του Φεβρουαρίου 2012» και τούτο παρά τις απαισιόδοξες προβλέψεις της Τρόικα.

Με την εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου κι εφ’ όσον το εφαρμόσουμε πιστά, θεωρείται δεδομένη η μετάβαση της δημοσιονομικής λειτουργίας του κράτους σε μια νέα ισορροπία όπου οι πρωτογενείς δαπάνες θα είναι λιγότερες από τα έσοδα, ώστε να μην βρεθούμε ξανά στην ανάγκη για δανεισμό.

Αρκεί όμως αυτό για να βγούμε από τα δίνη της κρίσης;

Αρκούν τα μέτρα που έχουν ληφθεί για να ανακάμψει η οικονομία και να μπούμε στην πολυπόθητη ανάπτυξη;

Ας είμαστε ειλικρινείς. Όχι.

Πρέπει να προχωρήσουμε και σε άλλες διαρθρωτικές αλλαγές με στόχο να οικοδομήσουμε ένα κράτος σύμμαχο στον πολίτη, όχι μόνο στην αντιμετώπιση των καθημερινών του προβλημάτων, αλλά στην προσπάθεια ενδυνάμωσης του ιδιωτικού τομέα που είναι και ο μόνος που μπορεί να μας οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση και να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας.

Πρέπει λοιπόν τάχιστα να ληφθούν αποφάσεις που επιφέρουν αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και της αγοράς κατά τρόπο που:

1.    Να στηρίζει και όχι να σαμποτάρει την λειτουργία του ιδιωτικού τομέα.

2.    Να ενισχύσει την παραγωγή, στοιχείο καθοριστικό για την αύξηση του ΑΕΠ.

3.    Να αποδίδει κοινωνική δικαιοσύνη σε ό,τι αφορά τους εισπρακτικούς μηχανισμούς και την πάταξη της φοροδιαφυγής.

4.    Να άρει τα περίπου 250 αντικίνητρα για την προσέλκυση επενδύσεων.

5.    Να πληρώσει άμεσα τις οφειλές των 8,5 δις € προς τους ιδιώτες με τρόπο, όμως, που θα διασφαλίζεται ότι τα χρήματα αυτά θα πέσουν στην αγορά και δεν θα γίνουν νέες καταθέσεις στην Ελβετία.

Χωρίς αυτές τις κινήσεις, κανένα μέτρο, καμία περικοπή, καμία θυσία του ελληνικού λαού δεν θα έχει αποτέλεσμα.

Αντίθετα θα βυθιζόμαστε ολοένα και πιο βαθιά στην ύφεση, με απρόβλεπτες, φυσικά, επιπτώσεις για την διατήρηση της κοινωνικής ηρεμίας και της πολιτικής σταθερότητας.

Πρέπει λοιπόν να προχωρήσουμε με ταχύτερα βήματα. Οι περισσότερες αποφάσεις που από εδώ και πέρα πρέπει να λάβουμε, είναι μηδενικού κόστους. Αντίθετα υπάρχουν πολιτικές, όπως ένα σταθερό φορολογικό σύστημα για μια δεκαετία, που θα φέρουν χρήματα στα ταμεία του ελληνικού κράτους, ενώ παράλληλα θα στείλουν το μήνυμα ότι στην Ελλάδα έχουν αλλάξει πολλά, διαμορφώνοντας ένα φιλικό επενδυτικό περιβάλλον.

Μέχρι σήμερα αντί να προσελκύουμε, διώχνουμε επενδύσεις. Θα σας αναφέρω για παράδειγμα μια είδηση που πέρασε στα ψιλά.

Με την απόφαση 2880/2012 το ΣτΕ απέρριψε σχέδιο για τη δημιουργία στην περιοχή των Αφιδνών του Τεχνολογικού Πάρκου Ακρόπολις, δηλαδή της ελληνικής Silicon Valley στο οποίο θα στεγάζονταν 127 ελληνικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας. Στο συγκεκριμένο σχέδιο είχαν επενδυθεί 12 εκατ. € και υπήρχε πρόβλεψη για τη δημιουργία 8.000 θέσεων εργασίας και προσέλκυση πρόσθετων επενδύσεων 200 εκατ. €

Δεν αρκούν λοιπόν οι αλλαγές που μέχρι σήμερα έχουμε κάνει. Εκείνο που πρέπει πρωτίστως να αλλάξουμε είναι η αντίληψή μας για το πώς θα αντιμετωπίσουμε την κρίση. Και αυτή η αλλαγή πρέπει να γίνει σε όλα τα επίπεδα. Και στο επίπεδο της Δικαιοσύνης, όπου και το περιβάλλον πρέπει να προστατεύεται αλλά και επενδύσεις πρέπει να γίνονται.

Σε αυτή τη λογική ίσως πρέπει να εξετασθεί η δημιουργία ενός νέου τμήματος στο ΣτΕ, ταχύρρυθμης συζήτησης κι έκδοσης αποφάσεων, με αρμοδιότητα τις στρατηγικού ενδιαφέροντος επενδύσεις, στο πλαίσιο, πάντα, της προάσπισης και ενίσχυσης του δημοσίου συμφέροντος.

Με ρηξικέλευθες αποφάσεις και με γρήγορη και διαφανή υλοποίηση της πολιτικής των αποκρατικοποιήσεων και γενικότερα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, την επανέναρξη κατασκευής των μεγάλων έργων στο σύνολό τους και την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ, μπορούμε να δημιουργήσουμε ελπίδα και να μπούμε στην τροχιά της ανάπτυξης.

Υπάρχει ελπίδα ότι με ρυθμούς ανάπτυξης 3% ετησίως, η σχέση δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ, μέσα στην επόμενη δεκαετία μπορεί να βελτιωθεί κατά 60 μονάδες και να καταστεί βιώσιμο.

Χρειάζεται ένα νέο Συμβόλαιο με τον Λαό που θα έχει δύο άξονες:

1.            Ένα Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης

2.            Σταδιακή αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών που επέφεραν τα αρχικά δημοσιονομικά μέτρα.

Αυτό το Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης, έπρεπε ήδη να έχουμε αποφασίσει τα κόμματα που στηρίζουμε την κυβέρνηση.

Ένα Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης το οποίο θα περιλαμβάνει μέτρα που θα ωθούν στην  ενίσχυση της παραγωγής σε τομείς που οι Έλληνες μπορούν να διαπρέψουν.

Και αυτοί οι τομείς είναι:

1. Ο τουρισμός
2. Η ναυτιλία
3. Η γεωργία και κτηνοτροφία (το 70% του κρέατος που καταναλώνουμε το εισάγουμε, ενώ αν η γεωργία προσανατολιζόταν στην καλλιέργεια ζωοτροφών το κόστος παραγωγής θα ήταν ακόμη χαμηλότερο)
4. Η Υγεία, ώστε η Ελλάδα να γίνει κέντρο παροχής υπηρεσιών σε όλη την νοτιοανατολική Μεσόγειο
5. Η παιδεία, όπου η χώρα μας θα μπορούσε να γίνει κέντρο παροχής μεταπτυχιακών σπουδών σε Βαλκάνια, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική (στον στρατιωτικό τομέα ήδη έχει επιτευχθεί)
6. Στην ενέργεια, με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων που διαθέτει η χώρα μας.

Παράλληλα όμως με τις πολιτικές ανάπτυξης πρέπει να ενισχύσουμε τον κοινωνικό ιστό. Οφείλουμε  να αποκαταστήσουμε, με την πρώτη ευκαιρία, τις αδικίες σε βάρος των αδυνάμων, ασκώντας μια  κοινωνική πολιτική που θα αποτελέσει ανάχωμα στη στροφή του λαού προς τα άκρα.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Η Ελλάδα έχει να επιλέξει μεταξύ του ξαφνικού θανάτου και του αγώνα για την επιβίωση, ενός αγώνα σκληρού και επώδυνου που όμως κρατάει τη χώρα μας ζωντανή, μέσα στο ευρώ, μέχρι οι ηγέτες της Ευρώπης να αποφασίσουν να προχωρήσουν στην πολιτική λύση ενός ζητήματος, το οποίο είναι αντιληπτό πλέον από όλους ότι δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά αποτελεί έκφανση μιας συστημικής κρίσης που απειλεί τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Ωστόσο πρέπει και οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δανειστές μας, να καταλάβουν ότι όχι μόνο η κοινωνία αλλά και το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει φθάσει στα όριά του, και πέρα από αυτά τα όρια δεν μπορεί να υπάρξει καμία πολιτική, οικονομική και κοινωνική σταθερότητα.

            Ψηφίζω τον Προϋπολογισμό γιατί τον θεωρώ τμήμα του αγώνα που δίνει η πατρίδα μας για επιβίωση και για έξοδο από την κρίση.

..............................