Καλό και δημιουργικό 2019

Δεν έχουν λόγο ύπαρξης σε συνθήκες δημοκρατίας και έλλειψης βίας

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Μέσα στη δίνη της πολιτικής αντιπαράθεσης πολλές φορές λέγονται πράγματα που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει την κατάληξη που θα έχουν.

Αυτό θα μπορούσε να λεχθεί για την στοχοποίηση στην οποία είχε περιέλθει ο Παύλος Μπακογιάννης από το ΠΑΣΟΚ του 1989, όταν εμμέσως η Χαριλάου Τρικούπη εμφάνιζε τον αείμνηστο Βουλευτή της ΝΔ ως τον μεσάζοντα μεταξύ του κόμματός του και της εταιρείας «Γραμμή» του Γιώργου Κοσκωτά, με αφορμή την συνεργασία του με το  περιοδικό ΕΝΑ που είχε εξαγοράσει η εταιρεία του καταδικασθέντος για το σκάνδαλο με τα… «pumpers».

Συμφωνία Πρεσπών: Σωτήρες ή προδότες; Οι ίδιοι θα επιλέξουν με την ψήφο τους

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας είναι κάθετα αντίθετη με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Οι ελάχιστοι λογικοί που την στήριζαν, αναθεωρούν την άποψή τους ύστερα από τις πρόσφατες δηλώσεις Ζάεφ.  Και τούτο γιατί φάνηκε ότι ο πρωθυπουργός των Σκοπίων απλά όχι μόνο δημοσιοποίησε τους μύχιους πόθους του, αλλά και ότι είναι διατεθειμένος να εκμεταλλευθεί στο έπακρο υπέρ της χώρας του τις δυνατότητες που του δίνει αυτή η ετεροβαρής για τα ελληνικά συμφέροντα, συμφωνία.

Μας λένε ότι θα κάνουν τα πάντα για να μείνουν στην εξουσία. Εμείς ακούμε;

γράφει ο  Γιώργος Κοντογιάννης.

Ο κ. Τσίπρας θέλει να ξεχάσουμε τα σχεδόν τέσσερα χρόνια διακυβέρνησής του που οδήγησαν την Ελλάδα στη χειρότερη θέση που βρέθηκε από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά και να θυμόμαστε τις τελευταίες  100 μεταμνημονιακές μέρες, ωστόσο η ιστορία δεν του κάνει το χατίρι. Συνεχώς γυρίζει πίσω στις πρώτες 100 μέρες της διακυβέρνησής του, ή μάλλον ορθότερο στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του. Η «τσούλα η ιστορία», όπως λέει κι ο στιχουργός Κ. Τριπολίτης κάθε μέρα που περνά αποδεικνύει ότι ο κ. Τσίπρας είναι το λάθος «μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος» και είναι έτοιμη  να τον ξαποστείλει «για σέρβις και για χαμόμηλο».

Αρκεί όμως αυτό;

«Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική»- Μήπως είναι φασίστας αυτός που το είπε;

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης

Με έκπληξη- και ίσως και με καθυστέρηση- αντιλήφθηκα το σαββατοκύριακο, ψάχνοντας κάτι στο διαδίκτυο, τον ξεσηκωμό που γίνεται σε πολλά σχολεία της Ελλάδος- κυρίως σε Λύκεια της Μακεδονίας- σχετικά με το «μακεδονικό».

Αυτό που δεν τόλμησαν κομματικοί φορείς το κάνουν αμούστακα ελληνόπουλα από τον Πύργο  μέχρι τις Σέρρες, καλώντας σε καταλήψεις για τις 29 Νοεμβρίου σε όλη την Ελλάδα και σε πορεία στη Θεσσαλονίκη.

Έχουν αυταπάτες, κάνουν απάτες- Η ΝΔ να αναδείξει τα σκάνδαλα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Το «δόγμα Πολάκη» που συμπυκνώνεται στην αντίληψη «αν θέλουμε να κερδίσουμε τις εκλογές πρέπει να βάλουμε δύο τρεις στη φυλακή», έχει αρχίσει να ενεργοποιείται.

Σε κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση επιχειρεί να ποινικοποιήσει την πολιτική ζωή του τόπου. Το έπραξε με την Novartis, το πράττει με την υπόθεση του Κώστα Σημίτη με στόχο να ανακόψει την άνοδο του ΚΙΝΑΛ, το πράττει με τα δάνεια των κομμάτων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, εξαιρώντας, βέβαια, το σκάνδαλο με το ακίνητο της Κουμουνδούρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Να αντισταθούμε στην ασχήμια που γίνεται συνήθεια

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Θα σας συστήσω να κάνετε ένα πείραμα.

Πάρτε και βάλτε μέσα στο σαλόνι σας, δηλαδή στο σημείο του σπιτιού που πρέπει να είναι πάντα όμορφο και τακτοποιημένο γιατί εκεί μπαίνουν οι επισκέπτες, μια… κατσαρόλα, κάτι που είναι εντελώς άσχετο με το σύνολο.

Τις πρώτες ημέρες κάθε φορά που θα μπαίνετε στο σαλόνι θα νιώθετε αποκρουστικά μιας και κάτι εντελώς άσχημο και άσχετο θα ταράσσει την αρμονία και ομορφιά του πιο ωραίου δωματίου κάθε σπιτιού. Μέρα με τη μέρα αυτό το αποκρουστικό συναίσθημα που θα νιώσετε στην αρχή θα αρχίσει να μειώνεται.

Η διπλή δολοφονία του Κατσίφα

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης

Το ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, δεν έχει καμία σημασία.

Σημασία έχει ότι ενώ ένας Έλληνας πολίτης είναι νεκρός, η σορός του επί 9 ημέρες δεν δίδεται στην οικογένειά του για να ταφεί.

Πρόκειται για πράξη που σε καμία πολιτισμένη χώρα δεν απαντάται, δεδομένου ότι ακόμα και οι πόλεμοι σταματούσαν και γινόταν εκεχειρία προκειμένου τα αντίπαλα στρατόπεδα να θάψουν τους νεκρούς του.

Γ. Κοντογιάννης: «Δεν μπήκε «τέλος» ούτε «ταφόπλακα» στο αεροδρόμιο Ανδραβίδας!»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ / «Στην πολιτική ποτέ τίποτε δεν είναι οριστικό. Και μια σύμβαση η οποία έχει κυρωθεί από την Βουλή των Ελλήνων με μια ιδιωτική εταιρεία, όπως εν προκειμένω η fraport, δεν είναι Ευαγγέλιο για να μην μπορεί να υποστεί διορθώσεις.»

Τα παραπάνω επισημαίνει μιλώντας αποκλειστικά στο ilidakampos.gr ο Γιώργος Κοντογιάννης, καταθέτοντας

Παρέλαση ή event;

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης

Κάπου φαίνεται έχουμε ξεφύγει στον τόπο μας και έχουμε μια τάση να μετατρέπουμε τα πάντα σε πανηγυράκια.

Την Κυριακή, υποτίθεται ότι ολόκληρη η Ελλάδα γιόρτασε την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου. Την επέτειο του μεγάλου ΟΧΙ που είπε η Ελλάδα στον φασισμό και το μεγάλο ΝΑΙ, όπως επισήμανε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στην υπεράσπιση της ελευθερίας.

Υπάρχει κυβέρνηση; Η χρησιμότητα Τσίπρα περιορίζεται στο Σκοπιανό- Ο επικίνδυνος κ. Γαβρόγλου

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Τρίζει η κυβέρνηση αντιμέτωπη με προβλήματα που προκύπτουν από το ετερόκλητο του συνασπισμού που ασκεί την εξουσία από τον Ιανουάριο του 2015. Τα προβλήματα είναι τόσα πολλά που δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν κάτω από το χαλί. Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι τυχόν ρήξη της συμμαχίας Τσίπρα – Καμμένου θα οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές.

Τα προβλήματα στο εσωτερικό των ΑΝΕΛ μπορεί αρχικώς να θεωρείται ότι ενισχύουν την αστάθεια στο εσωτερικό της κυβέρνησης αλλά η προσχώρηση στελεχών του κ. Καμμένου στον κ. Τσίπρα δίνει τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να αναζητά, έστω και οριακή πλειοψηφία, χωρίς τη στήριξη του «τοξικού» πλέον, Πάνου Καμμένου.

Η δημοκρατία δεν αντέχει τον λαϊκισμό, τον φασισμό και τον… πολακισμό!

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Ο Παύλος Πολάκης σίγουρα είναι ο πλέον αγαπημένος υπουργός του Αλέξη Τσίπρα. Δεν το λέμε επειδή είναι αμετακίνητος στο υπουργείο Υγείας. Το λέμε επειδή είναι μόνιμος συνδαιτυμόνας του. Και για μεν την κυβέρνησή του ένας πολιτικός επιλέγει εκείνους που θεωρεί ότι εξυπηρετούν καλύτερα τις πολιτικές επιλογές του, αλλά στο τραπέζι του – και μάλιστα στις διακοπές του- επιλέγει να φάει, να πιει  και να αστειευτεί  με εκείνους που θεωρεί αγαπημένους του, οικείους του…

Ποιόν άλλον λοιπόν θα εμπιστευόταν ο Αλέξης Τσίπρας για να στείλει τα μηνύματά του στην  αντιπολίτευση; Ποιος θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα την πολιτική του, τα θέλω του, τα πιστεύω του, τη νοοτροπία του, από εκείνον που θεωρεί τόσο οικείο, τόσο φίλο;

Μήπως οι Έλληνες πρέπει να υπερασπιστούμε την ιστορική κληρονομιά της Ελλάδος;

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Κι ενώ πλησιάζει η ημέρα της κρίσης στη Βουλή των Σκοπίων για το αν οι αντιπρόσωποι του λαού θα επικυρώσουν τη βούλησή του όπως εκφράσθηκε στο δημοψήφισμα, τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν για το αν ο κ. Ζάεφ θα βρει τους απαραίτητους βουλευτές για να επικυρώσει την  Συμφωνία των Πρεσπών.

Ωστόσο κανείς δεν ασχολείται με το ποια τελικά ήταν η βούληση του λαού των Σκοπίων. Γιατί το 65% του λαού των Σκοπίων δεν πήγε να ψηφίσει αρνούμενο να επικυρώσει την Συμφωνία Ζάεφ – Τσίπρα.

Σκόπια- Δημοψήφισμα: Η δικαίωση Μητσοτάκη και ο κίνδυνος Τσίπρα

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στα Σκόπια απέδειξε μια τρανή αλήθεια. Ότι καμία δύναμη, ούτε των ΗΠΑ, ούτε της Γερμανίας, ούτε του ΝΑΤΟ, ούτε της ΕΕ, μπορεί να επιβάλει σε ένα λαό λύσεις που ο ίδιος δεν επιθυμεί. Έστω και αν η αντίληψη που έχει για την πραγματικότητα είναι στρεβλή.

Οι σημερινοί ηγέτες του κόσμου προκρίνουν λύσεις τις οποίες αναθέτουν στις κυβερνήσεις τους και στις κυβερνήσεις άλλων χωρών να επιβάλλουν. Οι λύσεις αυτές όμως αποτυγχάνουν στην εφαρμογή τους γιατί παραβλέπουν τα δεδομένα και την ιστορία κάθε περιοχής.

Ο Ζάεφ προκαλώντας δημιουργεί τετελεσμένα- Ο Τσίπρας αμήχανος παρακολουθεί…

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Η τουρκική διπλωματία είναι η διπλωματία της κατεργαργιάς, της μπαμπεσιάς και της δημιουργίας τετελεσμένων ώστε κάθε φορά να μπορεί να διαπραγματεύεται από νέα, προωθημένη βάση.

Στα Σκόπια μέχρι την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και λίγο μετά – δηλαδή στην εποχή Γκλιγκόροφ- επικρατούσε η λογική της σοβιετικής διπλωματίας, η οποία είχε αποδεχθεί τους διεθνείς κανόνες του παιχνιδιού. 

Η φασίζουσα νοοτροπία Πολάκη είναι προσωπική επιλογή Τσίπρα

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Ακούμε τον φασισμό να χτυπάει την πόρτα του διπλανού μας και βγάζουμε αναστεναγμούς ανακούφισης «ουφ, ευτυχώς δεν είναι για εμένα».

Βλέπουμε να στοχοποιούνται δημοσιογράφοι που ασκούν κριτική στο σύστημα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, να αναγράφονται συνθήματα στις πόρτες ή στους τοίχους των σπιτιών τους και αδιαφορούμε.

Πόσες ψήφους αγοράζεις πουλώντας ιστορία;

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Ξέρουμε ότι πολλές φορές πολιτικοί μετέρχονται κάθε μέσου προκειμένου να κερδίσουν ψήφους. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, ξέραμε ότι έχουμε οικοδομήσει έναν πολιτικό πολιτισμό που τα εθνικά ζητήματα έμεναν έξω από αυτό το παιχνίδι.  

Ακόμα και σε ακραίες περιπτώσεις, όπως στην περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου με την περίφημη προτροπή «βυθίσατε το Χόρα» ή στο παιχνίδι του εθνικού τρόμου της κρίσης του 1987 υπήρχαν στοιχεία που έδρασαν επ’ ωφελεία των εθνικών συμφερόντων.

Πόσο φτωχός είναι ο Γκαίμπελς μπροστά στον ΣΥΡΙΖΑ!

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Πόσο φτωχός φαντάζει ο υπουργός «Ενημέρωσης» του Αδόλφου Χίτλερ, Γιόζεφ Γκαίμπλες,  ο οποίος έχει πει το περίφημο «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, κάτι στο τέλος θα μείνει», μπροστά στους σημερινούς αφιονισμένους προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ… Πόσο μαθητούδι μπροστά στους σημερινούς προφεσόρους…

Μέσα από τα υπόγεια του Μαξίμου πηγάζει η ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία της φασίζουσας Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι όμως το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο ευνοεί τον… ΣΥΡΙΖΑ!

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Την ώρα που η κυβέρνηση παραπαίει και ο κ. Τσίπρας αγωνίζεται να κρατήσει, τουλάχιστον, τον έλεγχο του κόμματός του, ώστε να έχει τα λιγότερα δυνατά προβλήματα την επόμενη μέρα της ήττας του, στο χώρο των ΜΜΕ άρχισε να αναπτύσσεται η φιλολογία της χρησιμότητα ή όχι ενός «αντι- ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου.

Ωστόσο το ερώτημα που τίθεται ευθύς εξ αρχής είναι απλό και έχει σχέση με την ίδια την ουσία της δημοκρατίας: Πόσο δημοκρατικό είναι το πρόθεμα «αντί» μπροστά από οτιδήποτε κακό, ακόμα και επικίνδυνο για τη δημοκρατία.

Η μεταμνημονιακή Ελλάδα χρειάζεται ενότητα και όχι διχασμό

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Η 21^η Αυγούστου ήλθε με τρία χρόνια καθυστέρηση.

Πρόκειται για μια αλήθεια την οποία πλέον δεν έχει το κουράγιο να αμφισβητήσει ούτε η ίδια η κυβέρνηση. Άλλωστε όλοι οι παράγοντες της ΕΕ το δηλώνουν ευθέως ότι, αν δεν είχε μεσολαβήσει η διακυβέρνηση Τσίπρα, η Ελλάδα θα ήταν εκτός μνημονίων εδώ και τρία χρόνια. Και σήμερα, με ένα επί πλέον χρέος που ο… εθνικός μας ταμίας Κλάους Ρέγκλινγκ (πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας), το ανεβάζει ακόμα και στα 200 δις ευρώ, ο πιο πειθήνιος στα κελεύσματα των δανειστών μνημονιακός πρωθυπουργός, πανηγυρίζει γιατί έβγαλε τη χώρα από ένα αχρείαστο μνημόνιο στο οποίο ο ίδιος μας είχε βάλει, ενώ έχει δεσμεύσει τη χώρα με περιοριστικά μέτρα για πολλές δεκαετίες ακόμα και την περιουσία του δημοσίου για 99 χρόνια.

Ο «Σουλτάνος» της Τουρκίας και οι μικροί Ερντογάν της Αριστεράς του Τσίπρα

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε με αγωνία όσα εξαιρετικά ανησυχητικά συμβαίνουν στην οικονομία της Τουρκίας τα οποία, όπως είναι φυσικό, έχουν διεθνείς επιπτώσεις, όχι μόνο στην οικονομική αλλά και στην πολιτική σκηνή.

Γνώρισμα των καθεστώτων που ρέπουν προς τον ολοκληρωτισμό είναι η δημιουργία συνωμοσιών και φανταστικών εξωτερικών εχθρών ή η προβολή σκοτεινών κινήτρων σε εχθρούς που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Το «μαύρο» της τραγωδίας στο Μάτι θα ακολουθεί τον Τσίπρα για πάντα

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Από την πρώτη στιγμή της εθνικής τραγωδίας στο Μάτι, όσοι μπορούν να αντιληφθούν πίσω από τις εικόνες και τις λέξεις, διαπίστωσαν την αγωνιώδη προσπάθεια της κυβέρνησης να απεκδυθεί τις ευθύνες και να διαχειριστεί όσο το δυνατόν καλύτερα  επικοινωνιακά, το πρόβλημα που «έσκασε στη βάρδια της».

Στην προσπάθειά της αυτή η κυβέρνηση διέπραξε ένα στρατηγικού χαρακτήρα τραγικό επικοινωνιακό – και όχι μόνο- λάθος.

Το χρέος προς το λαό είναι η διαφορά μεταξύ των πρωθυπουργών 2007 και 2018

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Έζησα την τραγωδία της Ηλείας το 2007 από κοντά.

Η φρίκη και οι μέρες και νύκτες του Αυγούστου του 2007, με στοιχειώνουν ακόμα, 11 χρόνια μετά. Αυτά που έβλεπα, αυτά που είχα ζήσει, ήλπιζα ότι δεν θα τα ξαναζούσε η πατρίδα μου.

Δυστυχώς, τα ξαναζήσαμε την εβδομάδα που πέρασε. Και η επανάληψή τους στην προκειμένη περίπτωση αποδείχθηκε τραγικά χειρότερη.