Ανθρώπινη αξιοπρέπεια «πνιγμένη» σε ένα πιάτο φασολάδα…

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Η είδηση μεταδόθηκε χθες από όλες τις τηλεοράσεις και τις ιστοσελίδες. Μιλούσε για «Στριμωξίδι και σπρωξιές για ένα πιάτο φασολάδα στην Τούμπα», καθώς «η μαζική προσέλευση του κόσμου δημιούργησε δυσάρεστες καταστάσεις».

Το κακό είναι ότι η εικόνα αυτή με πολίτες να σπρώχνονται και να τσαλαπατάει ο ένας τον άλλον για ένα πιάτο φασολάδα, λίγο τουρσί και λίγο ταραμά, δεν παρουσιάσθηκε μόνο στην Τούμπα. Σε όποιον δήμο στήθηκε καζάνι και διενεμήθη φαγητό είχαμε ανάλογα φαινόμενα. Φαινόμενα που έχουμε δει και όταν Εκκλησία, οργανώσεις και δήμοι μοιράζουν μερικά σακιά πατάτες, φρούτα ή άλλα τρόφιμα.

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με το τι γίνεται στο Ωραιόκαστρο ή σε άλλες περιοχές της Ελλάδος που κάποιοι ελληναράδες φωνάζουν και ωρύονται κατά της πολιτείας που επιτρέπει σε προσφυγόπουλα να πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία.

Ωστόσο αυτά που συνέβησαν χθες μεταξύ της αυτοαποκαλούμενης «πατριωτικής» οργάνωσης και των αντιεξουσιαστών και η επίθεση τους εναντίον της συναδέλφου δημοσιογράφου Ελένης Ιατρού, με άφησε άφωνο.

Κατ’ αρχάς με ποιο δικαίωμα ομάδες ακροδεξιών αυτοαποκαλούνται «πατριώτες»;

Όταν ο Αλέξης αναζητεί τζόκερ ο Κυριάκος ασκεί πολιτική εξόδου από την κρίση

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να ανέβει ο κ. Τσίπρας στην Ακρόπολη, να πηδήξει από εκεί κάτω στον γκρεμό, να σταθεί όρθιος και να βρει σε ένα πορτοφόλι τους τυχερούς αριθμούς του τζόκερ που κερδίζουν 16 εκατ. ευρώ;

Αν ο συλλογισμός σας φαίνεται παράλογος σκεφθείτε πόσο παράλογο είναι το σενάριο που κυκλοφορεί το Μέγαρο Μαξίμου, ότι ο κ. Τσίπρας τρενάρει την αξιολόγηση και θα την τρενάρει κι άλλο όσο μπορεί, γιατί στόχος του είναι να φθάσει στο Σεπτέμβρη, αφού προηγουμένως έχει πείσει τους δανειστές να μη διεκδικήσουν τα χρήματά τους τον Ιούνιο τα 7,2 δις ευρώ μέσω του Ομολόγου

Γιατί οι απεγνωσμένοι κάνουν ασπίδα τα παιδιά τους; Η περίπτωση Τσίπρα

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Υπάρχει στον κόσμο κάτι σημαντικότερο για έναν γονιό από τα παιδιά του;

Όχι βέβαια. Τα παιδιά μας είναι ό,τι σημαντικότερο και σπουδαιότερο έχει ο καθένας από εμάς. Γι’ αυτά αγωνιζόμαστε. Γι’ αυτά παλεύουμε. Γ’ αυτά στερούμεθα. Γι’ αυτά προκόβουμε…. Είναι η ίδια μας η ζωή. Και τα προστατεύουμε με κάθε τρόπο, ακόμα και με την ίδια μας τη ζωή.

Όλες αυτές οι σκέψεις μου ήλθαν στο μυαλό με αφορμή δύο περιστατικά.

Πρωί Δευτέρας. Κοίταζα στην τηλεόραση τα επεισόδια με τους πρόσφυγες – μετανάστες στο Ελληνικό. Ξαφνικά είδα ένα παιδί να περιφέρεται στον αέρα, να πηγαίνει από χέρι σε