Η ανάπτυξη ως εργαλείο για την έξοδο από την κρίση (Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Αυριανή της Κυριακής)

                                                                                                      

Το μείζον θέμα στην οικονομία, πέραν των δημοσιονομικών, είναι  πώς θα επιτευχθεί η πολυπόθητη ανάπτυξη, ώστε με σταθερά βήματα να οδηγηθούμε στην έξοδο από την κρίση.

Παρότι όμως όλοι μιλούμε για ανάπτυξη, ελάχιστα έχει πράξει η κυβέρνηση.

1.                  Αναπτυξιακός νόμος σχεδόν δύο χρόνια δεν υπήρχε.

2.                  Το φορολογικό σύστημα παραμένει ασταθές και αποτρέπει τους επενδυτές.

3.                  Κίνητρα προσέλκυσης επενδύσεων δεν υπάρχουν.

4.                  Η γραφειοκρατία εξακολουθεί να ταλαιπωρεί τους τολμηρούς που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα

5.                  Η διαφθορά τείνει να αποτελέσει κυρίαρχο χαρακτηριστικό της νεοελληνικής πραγματικότητας, γεγονός που διασύρει τη χώρα.

            Το μεγαλύτερο πρόβλημα, ωστόσο, στον τομέα της ανάπτυξης είναι ότι η Ελλάδα δεν παράγει.

            Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την είσοδό μας στην ΕΟΚ το 1980, το αγροτικό εισόδημα κάλυπτε πάνω από το 40% του ΑΕΠ, ενώ σήμερα μετά βίας ξεπερνά το 3,5%.

             Σήμερα τα πάντα εισάγονται. Ακόμα και τα σκόρδα!!!

            Για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε συνθήκες εξόδου από την κρίση πρέπει η συμβολή του πρωτογενούς τομέα να πλησιάσει το 14% - 15% του ΑΕΠ.

            Πρέπει να ληφθούν μέτρα που να δίνουν ελπίδα στους ανέργους και ιδιαίτερα στους νέους, πως αν επιστρέψουν στη γη, στους τόπους καταγωγής τους, όχι μόνο θα αποκτήσουν εργασία, αλλά θα αποκτήσουν κι ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.

            Πρέπει λοιπόν, όλοι να καταλάβουμε ότι η εποχή που οι αγρότες (με την ευρεία έννοια) ήταν εργάτες της γης, ξεπεράσθηκε. Σήμερα η οικονομία έχει ανάγκη από αγρότες επιχειρηματίες και έτσι πρέπει να τους αντιμετωπίσει και η πολιτεία, λαμβάνοντας τα αντίστοιχα μέτρα ενίσχυσης της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής.

            Αρκεί όμως η ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα για να πετύχουμε τα οικονομικά αποτελέσματα που έχουμε δεσμευθεί;

Είναι δεδομένο ότι τα συνεχή ελλείμματα απογειώνουν το χρέος, το οποίο πρέπει να μειωθεί στο 60% του ΑΕΠ από 160% που αναμένεται να φθάσει το 2011.

Αυτό όμως σημαίνει ότι επί δέκα συνεχή έτη θα πρέπει να έχουμε αύξηση του ΑΕΠ πάνω από 5% και μείωση του χρέους πάνω από 12 δις € κάθε χρόνο.

Είναι άραγε ένας τέτοιος στόχος  εφικτός; Είναι. Και το παράδειγμα μας το δείχνει η διπλανή Τουρκία, με τον τρόπο που αντιμετώπισε ανάλογες με τη δική μας κρίση το 1980 και το 2001.

Οφείλουμε όμως:

-          Να αλλάξουμε νοοτροπία, όλοι. Πολίτες και πολιτικοί.

-          Να προχωρήσουμε σε σαρωτικές διαρθρωτικές αλλαγές.

-          Ο στόχος μας να μείνει σταθερός ανεξαρτήτως πολιτικών αλλαγών. Να υπάρξει δηλαδή ένα νέο Εθνικό Σύμφωνο Ανάπτυξης και Αλληλεγγύης, όπως έχει προτείνει η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Ντόρα Μπακογιάννη

Για να δημιουργήσουμε συνθήκες ανάπτυξης, οφείλουμε πρώτα να ξεκαθαρίσουμε ποιους τομείς της οικονομίας θέλουμε να ενισχύσουμε.

Το λογικό είναι να ενισχύσουμε τομείς όπως:

·         Ο τουρισμός

·         Η Ναυτιλία

·         Η παιδεία, αφού η Ελλάδα όχι μόνο για οικονομικούς, αλλά και για εθνικούς λόγους μπορεί και πρέπει να γίνει κέντρο εκπαίδευσης για όλες της περιοχές της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων.

·         Η υγεία, (για τους ίδιους λόγους)

·         Η οικοδομή

·         Η γεωργία αλλά και η κτηνοτροφία (πάνω από το 70% της κατανάλωσης κρέατος το εισάγουμε).

Για να γίνουν όμως επενδύσεις στους συγκεκριμένους τομείς επιβάλλεται να ληφθούν μέτρα για:

1.                  Την πάταξη της γραφειοκρατίας. Κάθε επένδυση να ολοκληρώνεται μέσα σε τρεις μήνες. Αντί ο επενδυτής να περιμένει από το κράτος να λάβει εγκρίσεις, να θεωρείται θετική η απάντηση του κράτους σε περίπτωση παρέλευσης τριμήνου. Δεν είναι δυνατόν για την έγκριση μιας περιβαλλοντικής μελέτης να απαιτούνται 18 ή 24 μήνες. Άλλωστε μόνο μέσω πάταξης της γραφειοκρατίας θα παταχθεί και η διαφθορά.

2.                  Να υπάρξει νέο, σταθερό και ενιαίο φορολογικό σύστημα στο επίπεδο του 20% ώστε να δημιουργηθεί ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο σε σχέση με τους γείτονές μας.

3.                  Να εξετασθεί το ενδεχόμενο δημιουργίας αφορολόγητων ζωνών –και για συγκεκριμένο χρόνο- για επενδύσεις, ειδικά σε περιοχές που έχουν πληγεί από φυσικές καταστροφές, όπως είναι η Ηλεία.

4.                  Να αναθεωρήσει –κατά το δυνατόν- την νομολογία του το ΣτΕ με κριτήριο τις πραγματικές ανάγκες της χώρας αλλά και την έκδοση αποφάσεων, άμεσα.

5.                  Να επιδιώξουμε ένα πιο ευέλικτο και ταχύτερο μοντέλο χρηματοδότησης από τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ.

6.                  Να δοθούν κίνητρα για την αγορά δεύτερης κατοικίας και από μη μόνιμους κατοίκους στην Ελλάδα, ιδιαίτερα πολίτες της ΕΕ.

7.                  Να αξιοποιηθεί το σύνολο της περιουσίας του δημοσίου και των Ταμείων, με πωλήσεις, συμπράξεις ή συνεργασίες με ιδιώτες.

8.                  Να χαρακτηρισθεί κακούργημα η φοροδιαφυγή και η δωροδοκία.

Λύσεις υπάρχουν. Δυστυχώς εκείνο που λείπει είναι η πολιτική βούληση και η αποτελεσματικότητα, αυτές όμως είναι και εκείνες που μπορούν να ενισχύσουν την αξιοπιστία των πολιτικών. Και μπορούν να προκύψουν μόνο μέσα από την εθνική συνεννόηση των δυνάμεων που θέτουν το συμφέρον της Ελλάδος πάνω από το συμφέρον του αρχηγού τους.