……………………………………………………………………………………………………………………………………
ΟΧΙ
Ο λαός δεν ανέχεται ακροδεξιά πολιτική
*Του Γιώργου Κοντογιάννη
Μια από τις πιο ορθές διαπιστώσεις που έχουν διατυπωθεί τα τελευταία χρόνια της κρίσης είναι ότι η Ελλάδα, από το 2009 και μετά, βιώνει έναν οικονομικό πόλεμο. Εναν πόλεμο που για να είναι τελικά νικηφόρος αναγκαστικά θα υπάρξουν απώλειες.
Η διαφορά με τον κανονικό πόλεμο είναι ότι σε μια σύρραξη επιστρατεύονται και οδεύουν στο
μέτωπο Ελληνες πολίτες ανεξαρτήτως εισοδήματος` στον οικονομικό, όμως, πόλεμο που βιώνουμε, τα θύματα προέρχονται στη συντριπτική τους πλειονότητα από τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, με ό,τι καταστροφικές συνέπειες μπορεί να έχει μια τέτοια εξέλιξη στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής αλλά και της ουσίας της δημοκρατίας.
Παράλληλη επίπτωση του ακήρυκτου αυτού, αλλά υπαρκτού, πολέμου είναι η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, η οποία αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας που οικοδομήσαμε από το 1974 και μετά.
Η εφαρμογή ενός περιοριστικού δημοσιονομικού προγράμματος στην Ελλάδα, μετά το 2009, και την απραξία που ακολούθησε έως την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ στις 6 Μαΐου 2010, ήταν επιβεβλημένη και έπρεπε άμεσα να συνοδεύεται από μια σειρά μεταρρυθμίσεις που θα εξυγίαιναν το κράτος προς την κατεύθυνση της μη παραγωγής ελλειμμάτων. Γιατί ακόμα και το σύνολο του χρέους να μας χάριζαν οι δανειστές μας, με τον στρεβλό τρόπο που λειτουργούσε το κράτος, είναι βέβαιο ότι σε ελάχιστο χρόνο τα ελλείμματα θα ήταν και πάλι δυσθεώρητα.
Στην περίπτωση της Ελλάδας εξ αρχής έγιναν σημαντικά λάθη, με σημαντικότερα την έλλειψη οιασδήποτε διαπραγμάτευσης αλλά και την απουσία οποιασδήποτε πρόβλεψης για τη λήψη μέτρων υπέρ των αδυνάμων και την ανάπτυξη. Καθοριστικής σημασίας είναι επίσης η έλλειψη ενός δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης υπέρ των αδυνάμων που υφίστανται και τις περισσότερες επιπτώσεις της κρίσης, το οποίο έπρεπε να λειτουργεί με τη μέριμνα του κράτους.
Η αποδυνάμωση της κοινωνικής πολιτικής και η λήψη περιοριστικών οικονομικών μέτρων είχαν πάντα ως ιστορικό επακόλουθο την ενίσχυση των άκρων. Το ίδιο γίνεται και στην Ελλάδα.
Από τη μια η κυβέρνηση –ακόμα και η σημερινή- είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει μέτρα που έπρεπε να έχουν ληφθεί από την αρχή της κρίσης και σήμερα να αποδίδουν θετικά αποτελέσματα και από την άλλη η αντιπολίτευση επιχειρεί να εκμεταλλευθεί τις οικονομικές επιπτώσεις αυτών των μέτρων.
Από τη μια δηλαδή έχουμε την ανάγκη που επιβάλλει η σκληρή πραγματικότητα και από την άλλη έχουμε μια ψηφοθηρική πολιτική.
Η αντιπολίτευση, στην προσπάθειά της να απαξιώσει κάθε πολιτική και δραστηριότητα αυτής της κυβέρνησης, θέτει και ζήτημα λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος χαρακτηρίζοντας την τρικομματική κυβέρνηση «ακροδεξιά».
Αλλά αν ακροδεξιά θεωρείται η πολιτική εφαρμογής του νόμου και η διατήρηση της τάξης, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.
Είναι γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις με την κατάχρηση της διαδικασίας των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου η κυβέρνηση περνά μέτρα που καταργούν κεκτημένα δεκαετιών.
Ομως για ποια κεκτημένα μπορεί να μιλήσει κανείς σε περίοδο οικονομικού πολέμου; Κανείς δεν είναι υπέρ της ισοπεδωτικής κατάργησης των πάντων. Αντίθετα. Η ισοπέδωση οδηγεί στον φασισμό. Εκείνο όμως που χρειάζεται είναι περισσότερη ειλικρίνεια και μεγαλύτερη προσπάθεια και ρεαλισμός από όλους μας. Και η κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί ότι οι αντοχές του λαού έχουν φτάσει στα όριά τους και ότι μία σταγόνα μπορεί να ξεχειλίσει το ποτήρι και να επέλθει κοινωνική έκρηξη ακόμα και από ένα απρόβλεπτο και άσχετο γεγονός` αλλά και η αντιπολίτευση και ορισμένοι συνδικαλιστές πρέπει να καταλάβουν ότι η νοοτροπία που υπηρετούν και την οποία ακολούθησαν στο παρελθόν και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ οδήγησαν τα πράγματα στη σημερινή κατάσταση.
Οι κορόνες λοιπόν περί ακροδεξιών πολιτικών ας μείνουν στο περιθώριο. Αλλωστε ο ελληνικός λαός –παρά την πρόσκαιρη άνοδο της Χρυσής Αυγής και των παραφυάδων της- ποτέ δεν θα ανεχόταν μια ακροδεξιά κυβέρνηση.
Αλλο τα σκληρά αλλά επιβεβλημένα μέτρα και άλλο η ακροδεξιά πολιτική.
Αλλο η άσκηση ρεαλιστικής, γόνιμης και εποικοδομητικής πολιτικής με προτάσεις και εναλλακτικές πολιτικές και άλλο τα συνθήματα και τα παλαιοκομματικά νταηλίκια και παλικαρισμοί και οι αφοριστικές και αστήρικτες καταγγελίες περί ακροδεξιάς πολιτικής.
Πρόκειται για βασικούς διαχωρισμούς που επιβάλλει η ανάγκη και η κρισιμότητα των καταστάσεων.
*Ο Γιώργος Κοντογιάννης είναι βουλευτής Ηλείας της Ν.Δ
http://www.efsyn.gr/?p=22752
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου