ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ Τ.Ο ΔΗΣΥ ΧΟΛΑΡΓΟΥ-ΠΑΠΑΓΟΥ «ΙΜΙΑ 1996-ΕΛΛΑΔΑ 2012, 16 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ... ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ»

Αγαπητοί φίλοι,

Πρώτα από όλα θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκλησή σας.

Σε αυτή την τόσο κρίσιμη περίοδο για το μέλλον της χώρας μας, την κρισιμότερη από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, βρισκόμαστε εδώ για να συζητήσουμε ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που έχει σχέση με την λιγότερο προβεβλημένη διάσταση της κρίσης, και δεν είναι άλλο από τα εθνικά μας θέματα.

Κάποιοι μάλιστα, και δεν είναι λίγοι, σχετίζουν την «επίθεση» που δέχεται η χώρα μας με τα πολλά και με τα ανοιχτά εθνικά μέτωπα και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που βρίσκονται σε πολλά σημεία της.

Είναι αλήθεια πως εδώ που φτάσαμε κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα. Όλα είναι πιθανά και όλα απίθανα ταυτόχρονα.

            Σε αυτό το πλαίσιο και με δεδομένες τις νέες απαιτήσεις της τρόικας για μείωση των αμυντικών δαπανών καλούμαστε ως χώρα να προασπίσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα.

            Όμως, ακόμα και το τι αποτελεί και τι δεν αποτελεί εθνικό συμφέρον σήμερα- και κυριολεκτώ με τη χρήση της λέξης σήμερα- φαίνεται να διχάζει όχι μόνο τον ελληνικό λαό, αλλά και τους αντιπροσώπους του.

Και το ζούμε σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αφού οι πολιτικοί αυτού του τόπου στην αποτύπωση και προάσπιση του εθνικού συμφέροντος –θυμίζοντας τις τραγικότερες μέρες του ελληνικού έθνους- αλληλοκατηγορούνται με εκφράσεις όπως, ξεπούλημα και προδοσία.

            Εθνικό συμφέρον όμως είναι πάνω απ’ όλα να μείνει η Ελλάδα ζωντανή.

            Εθνικό συμφέρον είναι να δοθεί, μια ύστατη ευκαιρία στη χώρα μας και στους Έλληνες να σταθούν στα πόδια τους και να διορθώσουν- μέσα στο ασφαλές λιμάνι του σκληρού πυρήνα της ΕΕ-  όλα εκείνα που μας οδήγησαν στη σημερινή τραγωδία.

            Εθνικό συμφέρον είναι οι αποφάσεις μας να έχουν διορατικότητα. Να μην είναι κοντόφθαλμες και να μην επηρεάζονται από το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος.

Δυστυχώς, στην παρούσα συγκυρία δεν είναι μόνο οι εσωτερικές συνθήκες δύσκολες. Το συνεχώς μεταβαλλόμενο παγκόσμιο περιβάλλον αποτελεί έναν επί πλέον παράγοντα αστάθειας.

Ζητήματα όπως η τρομοκρατία, η ενέργεια, το περιβάλλον, η κλιματική αλλαγή, η παγκόσμια οικονομική κρίση με τις συνέπειές της, οι νέες μορφές συγκρούσεων που αναπτύσσονται σε όλο σχεδόν τον πλανήτη με αποκορύφωμα τις εξεγέρσεις στην λεκάνη της Μεσογείου, επηρεάζουν τις σχέσεις των κρατών και κατά συνέπεια και την δική μας εξωτερική πολιτική.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, η περίπτωση των Ιμίων δεν βρίσκεται τυχαία στο επίκεντρο της σημερινής μας συζήτησης.

Όλοι θυμόμαστε σε ποια μεταβατική πολιτική κατάσταση βρισκόταν η χώρα, με τον Κώστα Σημίτη να έχει αναλάβει χρέη Πρωθυπουργού μόλις λίγες ημέρες πριν. Η Τουρκία ούτε λίγο ούτε πολύ θέλησε να εκμεταλλευτεί το ουσιαστικό κενό εξουσίας που είχε δημιουργηθεί τότε.

Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, τι μπορεί να συμβεί στη χώρα μας τώρα που βρίσκεται σε αυτή την πραγματικά οριακή κατάσταση.

Τώρα που το κράτος παρουσιάζει διάλυση και όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην οικονομική κρίση και στην  αποφυγή της πτώχευσης.

Τώρα που η κρίση από οικονομική και κοινωνική εξελίσσεται και σε πολιτική.

Τώρα που η αστάθεια  ενδυναμώνεται μέρα με τη μέρα, όχι λόγω έλλειψης κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών- αυτό είναι στοιχείο που θα αργήσουμε να το ξαναδούμε στη χώρα μας- αλλά λόγω έλλειψης βούλησης και κοινής λογικής των πολιτικών ηγεσιών να πράξουν τα αυτονόητα για να βάλουν, επιτέλους, τέλος στην κρίση.

Μέσα σε αυτή τη δίνη, που καθιστά τη χώρα μας ευάλωτη, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου έχουν χρέος να παλέψουν για την προάσπιση των συμφερόντων της Ελλάδας και την προώθηση των εθνικών μας θεμάτων.

Η Πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Ντόρα Μπακογιάννη, μετά και την εξαιρετικά επιτυχημένη, κατά γενική ομολογία, θητεία της ως Υπουργός Εξωτερικών, όπου η Ελλάδα εδραίωσε τη θέση της ως βασικός παράγων των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, προχώρησε, από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής του κόμματός μας στην διατύπωση ξεκάθαρων θέσεων ως προς τα μεγάλα εθνικά θέματα. Οι βασικές  θέσεις της Δημοκρατικής Συμμαχίας είναι οι εξής:

1. Να παραμείνει η χώρα ενεργό και σταθερό μέλος του πυρήνα της Ε.Ε.
2. Ως προς το Κυπριακό Ζήτημα, να δοθεί μια λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας χωρίς παρωχημένα συστήματα εγγυήσεων, που θα εδράζεται στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, στο Διεθνές Δίκαιο και θα εφαρμόζει το κοινοτικό κεκτημένο. Δεδομένου ότι ο χρόνος λειτουργεί αρνητικά, καθώς η πληθυσμιακή σύνθεση του νησιού αλλοιώνεται και οι γενιές που έζησαν τη συμβίωση των δύο κοινοτήτων αρχίζουν να φεύγουν, η λύση θα πρέπει να προωθηθεί αποφασιστικά και να στηριχθεί στο ευρωπαϊκό όραμα της επανένωσης του νησιού και της συμμετοχής όλων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 
3. Προϋποθέσεις για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων  είναι η δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού προβλήματος, η απαρέγκλιτη τήρηση και σεβασμός του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών, από την Τουρκία, και η εγκατάλειψη πρακτικών όπως το casus belli και οι παραβιάσεις και παραβάσεις στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο.
4. Στήριξη της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας με απαράβατη προϋπόθεση την πλήρη συμμόρφωση στο κοινοτικό κεκτημένο, τον έμπρακτο σεβασμό των θρησκευτικών ελευθεριών, των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών, και την πλήρη εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η συζήτηση για ειδική σχέση της Τουρκίας με την Ευρώπη υπονομεύει την προοπτική ένταξης και ακυρώνει τη μεταρρυθμιστική δυναμική του εκδημοκρατισμού στο εσωτερικό της Τουρκίας.
5.  Αμοιβαία αποδεκτή επίλυση  του προβλήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ, με μια  σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό που θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes) και θα οδηγήσει τη γείτονα χώρα στην εγκατάλειψη των αλυτρωτικών πολιτικών και των πρακτικών παραχάραξης της ιστορίας. 
6. Ενίσχυση της στρατηγικής παρουσίας της χώρας στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, πρόταξη του σταθεροποιητικού της ρόλου σε περιοχές όπως ο Καύκασος, η Μέση Ανατολή και η Αφρική, ανάπτυξη των διμερών σχέσεων της χώρας με σημαντικούς παίκτες του διεθνούς συστήματος όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα και ενεργό συμμετοχή στους διεθνείς οργανισμούς, με διεκδίκηση μεγαλύτερου ρόλου και ευθύνης στο διεθνές σύστημα.
7. Στήριξη της εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας και του διεθνούς προσανατολισμού και δράσης των ελληνικών επιχειρήσεων. Η οικονομική διπλωματία να επανέλθει στο  επίκεντρο της εξωτερικής μας πολιτικής. Φυσικά, προς αυτή την κατεύθυνση είναι αναγκαίο να αρθούν όλα τα αντικίνητρα που σχετίζονται με τις επενδύσεις από το εξωτερικό όπως η υψηλή φορολόγηση, η γραφειοκρατία κλπ.
8.  Ενίσχυση των δεσμών  και προώθηση της συνεργασίας  με την Ομογένεια σε όλο τον κόσμο και θεσμοθέτηση της δυνατότητας να ψηφίζουν οι απόδημοι Έλληνες στις εθνικές εκλογές από τον τόπο διαμονής τους.

Όλες αυτές είναι πολιτικές που μπορούν –και πρέπει – να υλοποιηθούν από μια ελληνική κυβέρνηση η οποία ως κύριο μέλημά της θα έχει την προώθηση των συμφερόντων της χώρας.

Σήμερα η Ελλάδα ζει την πιο σκληρή μορφή εξάρτησης που δεν είναι άλλη από την οικονομική εξάρτηση. Και όταν μια χώρα έχει οικονομικές εξαρτήσεις αυτού του μεγέθους που βιώνει σήμερα η Ελλάδα, είναι ευάλωτη σε πιέσεις και είναι δύσκολο να ασκήσει αδέσμευτη εξωτερική πολιτική αφού, είναι πιθανόν, ότι θα έλθει στιγμή όπου τα συμφέροντα των δανειστών της θα συγκρούονται με τα εθνικά της συμφέροντα.

Αυτό απευχόμαστε όλοι να το δούμε σε περιπτώσεις όπως εκείνης της τραγικής νύκτας των Ιμίων ή σε περιπτώσεις εκμετάλλευσης του θαλάσσιου και ορυκτού πλούτου της Ελλάδος.

Χρέος μας είναι, με κάθε θυσία, να απαλλάξουμε την Ελλάδα από κάθε μορφής οικονομική εξάρτηση από το εξωτερικό. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε και πάλι για ανεξάρτητη και αδέσμευτη εξωτερική πολιτική.

Οι οικονομικές δεσμεύσεις δεν δίνουν βέβαια άλλοθι στις πολιτικές μας ηγεσίες οι οποίες μένουν παρατηρητές των διεθνών εξελίξεων στην περιοχή μας.

Αντίθετα, είναι περίοδος που πρέπει να ενδυναμώσουμε στοιχεία ενισχυτικά στη διαμόρφωση της εξωτερικής μας πολιτικής, όπως είναι το μεγάλο και ανεκμετάλλευτο, σε ένα βαθμό, όπλο του απόδημου ελληνισμού. Ένα όπλο που αν οργανωθεί σωστά μπορεί να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος κάθε εθνικής προσπάθειας, είτε για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης στο εξωτερικό, είτε για την άσκηση πιέσεων.

Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει αυτές τις δύσκολες ώρες στο υπουργείο Εξωτερικών να μη βρίσκονται διαχειριστές αλλά οραματιστές.

Η ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών πρέπει να αποτελείται από πρόσωπα που ξέρουν να λένε το μεγάλο ναι και το μεγάλο όχι όταν και όποτε χρειάζεται, δίχως να υπολογίζουν το πολιτικό ή το προσωπικό κόστος, κάτι που έπραξε η Ντόρα Μπακογιάννη με την υπόθεση των Σκοπίων στο Βουκουρέστι.  Σκεπτόμενη μόνο το εθνικό συμφέρον, είπε το μεγάλο όχι παρότι γνώριζε ότι θα το βρει μπροστά της –και το βρήκε- στην προσπάθεια για υλοποίηση των προσωπικών της κομματικών και πολιτικών φιλοδοξιών.

Η ανάγκη για τέτοιου είδους προσωπικότητες είναι ακόμα μεγαλύτερη αυτές τις δύσκολες ώρες που βιώνει ο τόπος μας. Προσωπικότητες που η εμβέλεια και οι ικανότητές τους ισοσκελίζουν την αδυναμία που προκύπτει από το οικονομικό πρόβλημα της χώρας.

Σήμερα τέτοιου είδους προσωπικότητες δεν βρίσκονται, δυστυχώς, στην πολιτική ηγεσία που διαχειρίζεται τα προβλήματα της χώρας. Όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί ζούμε μια περίοδο που κυριαρχεί ο λαϊκισμός και όσοι λένε την αλήθεια μπαίνουν στο στόχαστρο ενός πολιτικού, οικονομικού και εκδοτικού συστήματος που καταρρέει.

Ζούμε μια περίοδο που αντί να αναζητούμε τη σωτηρία της χώρας στις δικές μας δυνάμεις, προσβλέπουμε –και πάλι- σε ξένους, υπαρκτούς ή ανύπαρκτους, φίλους, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις δεν απέδειξαν ότι θέλουν να στηρίξουν, χωρίς επώδυνα ανταλλάγματα, τη χώρα μας.

Ήλθε όμως η ώρα να καταλάβουμε πως για να σωθούμε πρέπει πρώτα απ’ όλους να το θέλουμε εμείς οι ίδιοι. Και επειδή ζούμε σε μια εποχή όπου τίποτε δεν προσφέρεται με το αζημίωτο, πρέπει να διαμορφώσουμε τις συνθήκες ώστε οι φίλοι μας να δείξουν ενδιαφέρον για εμάς όχι γιατί μας λυπούνται, αλλά γιατί θα έχουν συμφέρον να μας στηρίξουν.

Όλα αυτά περνούν μέσα από τον επώδυνο δρόμο των θυσιών. Αλλά πρέπει να κατανοήσουμε- πρώτα απ’ όλα οι πολιτικοί- ότι στις θέσεις που μας ανέδειξε ο ελληνικός λαός δεν μας ανέδειξε για να δουλέψουμε για την επανεκλογή μας, αλλά για να δουλέψουμε για τα συμφέροντα του έθνους. Και αυτό οφείλουμε να το πράξουμε έστω και αν οι αποφάσεις μας έχουν ως αποτέλεσμα τη δική μας, προσωπική θυσία.

Ας θυμηθούμε ότι είμαστε Έλληνες. Και αν κάποτε ο Αγαμέμνονας  χρειάσθηκε να θυσιάσει την Ιφιγένεια για να φυσήξει ούριος άνεμος για τον ελληνικό στόλο, αξίζει κι εμείς να δείξουμε ότι δεν διστάζουμε να θυσιάσουμε οποιοδήποτε προσωπικό πολιτικό κεκτημένο για να φυσήξει ούριος άνεμος στα πανιά του σκάφους που λέγεται Ελλάδα.