Ομιλία για τον εφαρμοστικό νόμο στην κοινή συνεδρίαση των επιτροπών οικονομικών και κοινωνικών υποθέσεων

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, ευχαριστώ. Κύριε Υπουργέ, κύριοι συνάδελφοι, όλοι σ’ αυτή την αίθουσα γνωρίζουμε ότι, στην πολιτική δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από την ανέξοδη κριτική και την άρνηση. Πόσο μάλλον όταν αυτή η άρνηση σε κάνει, να εμφανίζεσαι ως «γνήσιος», «φιλολαϊκός», «άνθρωπος που είναι δίπλα στον κόσμο» και «τάσσεσαι δίπλα σε μια κίνηση υπέρ των καταπιεσμένων», που είναι πραγματικότητα ότι έχουν υποστεί πολύ βαριές θυσίες τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Είναι, όμως, ο ρόλος μας αυτός; Όχι, ο ρόλος μας είναι να κάνουμε προτάσεις, ο ρόλος μας είναι να παίρνουμε δύσκολες αποφάσεις. Είμαστε εδώ για τα δύσκολα, όχι για τα εύκολα και το κυριότερο είναι, ότι είμαστε εδώ, για να δίνουμε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στους πολίτες.

Την προηγούμενη Κυριακή με την απόφαση που ελήφθη, θέλω να πιστεύω, ότι δώσαμε μία ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Πήραμε μια ανάσα, αλλά το αν θα καταφέρουμε ν’ αξιοποιήσουμε την ανάσα αυτή, αν θα καταφέρουμε να υλοποιήσουμε την ελπίδα, εξαρτάται από εμάς και μόνο.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι εάν η πολιτική ηγεσία έκανε τις διαπραγματεύσεις, που έπρεπε, να κάνει, για να εξασφαλίσει τους καλύτερους όρους στην εφαρμογή του προγράμματος. Δυστυχώς, είδαμε, ότι κινδυνεύει η έγκριση του προγράμματος για 325  εκατ. € και, ειλικρινά σας λέω, δεν ήξερα τι να πω, όταν μου τέθηκε από κάποιους το ερώτημα, «καλά, δεν μπορούν τόσοι υπουργοί, να κόψουν 10 εκατ. λειτουργικές δαπάνες ο καθένας στο Υπουργείο του;». Εκεί, βέβαια, δεν ξέρεις τι ν’ απαντήσεις. Περάσαμε στις εύκολες λύσεις και η εύκολη λύση ήταν, και πάλι, η μείωση των συντάξεων, αντί να γίνει μια προσπάθεια ανεύρεσης πόρων από άλλες πηγές, γεγονός που θα είχε και μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα και θα συνέβαλε στην πορεία προς την ανάπτυξη, διότι θα διόρθωνε, λάθη, με τα οποία λειτουργήσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Ποια θα ήταν αυτά; Ενδεικτικά, μπορώ ν’ αναφέρω κάποια, όπως την κατάργηση ή την περικοπή κατά 50% των πολιτικών συντάξεων. Δεν είναι δυνατόν, να κόβουμε τις συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων, των ανθρώπων που είναι απόμαχοι στη ζωή και έχουν πληρώσει τόσα και τόσα στο διάστημα του εργασιακού τους βίου και Πρόεδροι κοινοτήτων, Δήμαρχοι, Νομάρχες, Περιφερειάρχες, Βουλευτές, Διοικητές οργανισμών, Γενικοί Γραμματείς μετά από ένα ορισμένο χρονικό περιθώριο, να λαμβάνουν συντάξεις, χωρίς να έχουν καταβάλει τα ένσημα που τους αναλογούν.

Επίσης, ένα άλλο θέμα, το οποίο έχει αναφέρει επανειλημμένως και το κόμμα μου, η Δημοκρατική Συμμαχία, είναι το ζήτημα της επιχορηγήσεως των κομμάτων. Είναι ζητήματα, από τα οποία ξέρω, ότι δεν μπορούν, να συγκεντρωθούν τα χρήματα, που απαιτούνται, αλλά θα δίναμε στον ελληνικό λαό το μήνυμα, ότι ξεκινάμε τις περικοπές από τα δικά μας, από τους εαυτούς μας. Πέρα από το γεγονός ότι εμείς, ως Βουλευτές, έχουμε ξεκινήσει όντως από τους εαυτούς μας με πολύ σημαντικές περικοπές των αποζημιώσεων σε επίπεδο της τάξεως του 50%, σύμφωνα με τα στοιχεία που μας έχει δώσει και ο κ. Πετσάλνικος, αλλά και με αυτά που βιώνουμε κάθε μήνα.

Θα μπορούσε κάλλιστα να έχουν δημιουργηθεί μηχανισμοί για την πάταξη της φοροδιαφυγής αλλά και της εισφοροδιαφυγής, που είναι μεγάλο πρόβλημα.

Θα μπορούσε να έχουν προχωρήσει σε καταργήσεις κάποιων δημοσίων οργανισμών, οι οποίοι αυτή τη στιγμή δεν προσφέρουν κάτι.

Βέβαια, μείωση λειτουργικών δαπανών στο δημόσιο και όσοι από μας έχουμε ασκήσει διοίκηση, καταλαβαίνουμε ότι ναι μεν έχουν γίνει κάποιες μειώσεις στις λειτουργικές δαπάνες, αλλά ξέρουμε όλοι πόσο μεγάλα περιθώρια υπάρχουν.

Αξιοποίηση της περιουσίας των Ασφαλιστικών Ταμείων. Σήμερα το 20% της περιουσίας των Ταμείων είναι παντελώς αναξιοποίητο. Θα μπορούσαμε να πούμε και άλλα πολλά στο θέμα αυτό, αλλά τώρα είναι ένα δεδομένο, ένα τετελεσμένο γεγονός.

Μέσα στα τετελεσμένα φαίνεται ότι υπάρχει και η κατάργηση του ΟΕΚ και του ΟΕΕ. Δύο οργανισμών, οι οποίοι, πέραν από το κοινωνικό έργο που παρείχαν, είχαν και μια αναπτυξιακή διάσταση, διότι καταλαβαίνετε ότι σε μια εποχή που η οικοδομή έχει τσακίσει, (δεν υπάρχει στην αγορά), με τις εργατικές κατοικίες κάτι γινόταν, κάποιοι δούλευαν και κυρίως άνθρωποι του μεροκάματου μπορούσαν να έχουν κάποιο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους με ένα επιχορηγούμενο επιτόκιο. Τι θα γίνει με αυτά τα επιτόκια; Ποιος θα αναλάβει την εξυπηρέτηση των δανείων και τι θα γίνει με τους υπαλλήλους που είναι έμπειροι υπάλληλοι.

Θέλω να επισημάνω ότι παρά την αναξιοπιστία και την ατολμία του ελληνικού πολιτικού συστήματος, η οποία αντανακλάται στους σκληρούς όρους που ετέθησαν για την υλοποίηση του προγράμματος τελικά, οι θυσίες του ελληνικού λαού και η στωικότητα με την οποία τις αντιμετωπίζει μέχρι σήμερα εξασφάλισε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, γιατί φάνηκε καθαρά ότι ο λαός αυτός θέλει να σωθεί και θα παλέψει γι’ αυτό.

Γνωρίζουμε όλοι ότι το πρόγραμμα, κατά την τρόικα, είναι εξαιρετικά ευαίσθητο στην πορεία των ευρωπαϊκών επιτοκίων. Μια άνοδος των ευρωπαϊκών επιτοκίων κατά 1%, που πολύ πιθανόν είναι να συμβεί αφού τα επιτόκια σήμερα είναι πολύ χαμηλά, μπορεί να σημάνει άνοδος της σχέσης χρέους προς ΑΕΠ στο 130% ή και παραπάνω το 2020.

Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε ότι το υψηλού ρίσκου και κοινωνικά άδικο αυτό πρόγραμμα μπορεί να επιτύχει μόνο αν προωθηθούν ταχύτερα και βαθύτερα οι διαρθρωτικές αλλαγές και αν υπάρξει ένα σοβαρό ευρωπαϊκό πακέτο επενδύσεων που να το συμπληρώνει.

Εμείς, έχουμε απευθυνθεί στο αδελφό ευρωπαϊκό κόμμα, τους φιλελεύθερους και έχουν υιοθετήσει ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, που το ονόμασαν μάλιστα σχέδιο «ΗΡΑΚΛΗΣ» και καλό θα ήταν και τα υπόλοιπα κόμματα, να απευθυνθούν στα αδελφά κόμματα στην Ευρώπη τη σοσιαλιστική ομάδα και την ομάδα των χριστιανοδημοκρατών, και να ζητήσουν να ληφθούν ανάλογες αποφάσεις ούτως ώστε, να εξασφαλίσουμε γρηγορότερα αυτό που όλοι λένε πλέον ότι έχει ανάγκη η χώρα. Όμως, μην το κάνουμε σαν το πακέτο διάσωσης που χρειάστηκε να περάσει τόσος καιρός για να φτάσουμε σε αυτό που λένε όλοι εδώ και ένα χρόνο τώρα ότι έπρεπε να υπάρξει.

Καταλήγοντας θέλω να επισημάνω ότι φτάσαμε στο σημείο μηδέν με το μαχαίρι στο λαιμό. Έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ του αποτελέσματος μιας κακής, μιας χείριστης, για μένα, διαπραγμάτευσης και της ελπίδας για το αύριο.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες επιλέγουμε την ελπίδα για το αύριο. Σας ευχαριστώ.