Συνέπραξαν στις θυσίες οι πολιτικοί αρχηγοί

http://www.parapolitika.gr/ArticleDetails/tabid/63/ArticleID/377905/Default.aspx

Η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών με τον πρωθυπουργό αποκάλυψε για μια ακόμη φορά ότι εκείνο που λείπει από εκείνους που εκφράζουν το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι η απλή, η κοινή λογική.

Οι πολιτικοί μας αρχηγοί αυτοεγκλωβίσθηκαν (ας ελπίσουμε όχι ηθελημένα), στη διαπραγμάτευση επί των απαιτήσεων της τρόικας, ενώ έπρεπε να αντιπροτείνουν εναλλακτικά μέτρα για την εξοικονόμηση πόρων, μέτρα που δεν θα άγγιζαν και πάλι τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους.

Αντί να ακολουθήσουν επιθετική πολιτική κλείσθηκαν και πάλι στην άμυνα, καταδικάζοντας τους Έλληνες σε νέες θυσίες, μένοντας όμως με την ικανοποίηση ότι οι θυσίες που τελικά θα υποβληθούν θα είναι λιγότερες από εκείνες που αρχικώς ζητούσε η τρόικα.

Το ερώτημα όμως είναι αν οι εθνικοί διαπραγματευτές μας γνωρίζουν τον μύθο του Xότζα όπου η γυναίκα του διαμαρτυρόταν ότι το σπίτι ήταν μικρό, οπότε ο πονηρός Xότζας έβαλε όλα τα ζώα μέσα με αποτέλεσμα να ασφυκτιά η οικογένεια και όταν πλέον τα έβγαλε η κυρά του να ικανοποιηθεί και να νιώθει ότι το σπίτι είναι ευρύχωρο. Έτσι την πάτησαν και οι πανηγυρίζοντες πολιτικοί αρχηγοί… Την πάτησαν σαν την κυρά του Xότζα.

Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι πώς είναι δυνατόν να δεχθεί ο λαός και εμείς οι βουλευτές να στηρίξουμε το αποτέλεσμα μια ελλιπούς διαπραγμάτευσης;

Πώς να απαντήσουμε στο ερώτημα χρεοκοπία της χώρας ή χρεοκοπία του λαού; Και εν τέλει πώς είναι δυνατόν να δεχθεί κανείς αυτό το δίλημμα όταν γνωρίζει ότι έγινε διαπραγμάτευση σε λάθος βάση.

Γιατί να δεχθούμε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για μείωση του μισθολογικού κόστους με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, όταν επιστημονικές έρευνες όπως αυτή που δημοσίευσε πρόσφατα το capital.gr, αναφέρουν ως πρώτο εμπόδιο για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας στη χώρα μας τον κρατικό μηχανισμό με ποσοστό 27,2%.

Δεύτερο τη διαφθορά με ποσοστό 14% και τρίτο τον περιορισμό στους κανόνες εργασίας (δηλαδή το σύνολο των εργασιακών σχέσεων και όχι αποκλειστικά το μισθολογικό), το 12%. Ακολουθούν βέβαια ακόμη 11 παράγοντες, όπως η πολιτική αστάθεια (11,%) και οι φορολογικοί κανονισμοί (11,1%), που επηρεάζουν αρνητικά το επιχειρείν.

Γιατί λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουμε από τον τρίτο παράγοντα και να μη ξεκινήσουμε από τον πρώτο, δηλαδή την κακή λειτουργία του κράτους, που εκτρέφει και τον δεύτερο, δηλαδή την διαφθορά;

Ποια η λογική στο να πηγαίνουμε πάντα ανάποδα, σαν τον κάβουρα; Ποιόν εξυπηρετεί αυτή η τακτική; Μια σειρά από εύλογα «γιατί» προκύπτουν, τα οποία κάθε λογικός νους διατυπώνει επιχειρώντας να βρει απάντηση.

Γιατί να πρέπει να πληρώσουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι αφού αν μπει στο κούρεμα και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (πρόταση που έχει κάνει η Ντόρα Μπακογιάννη), θα επωφεληθεί η Ελλάδα κατά περίπου 18 δις ευρώ;

Γιατί πρέπει να απολυθούν εκπαιδευτικοί και ένστολοι όταν συνεχίζουν να λειτουργούν οργανισμοί και υπηρεσίες του δημοσίου που δεν προσφέρουν τίποτα;

Γιατί πρέπει να κοπούν επικουρικές συντάξεις όταν τα περιθώρια για εξοικονόμηση χρημάτων από την σπατάλη στο δημόσιο και από την περικοπή της πολυφαρμακείας είναι ακόμα πολλά; Γιατί να μειωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα όταν το κράτος εξακολουθεί να βάζει εμπόδια για την πραγματοποίηση οποιασδήποτε επένδυσης;

Γιατί να πληρώσουν αυξημένους φόρους κι άλλοι έντιμοι και ειλικρινείς φορολογούμενοι όταν δεν υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί για να πιάσουν, επιτέλους, τους φοροφυγάδες και να ελέγξουν όλους εκείνους που έσπευσαν να βγάλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό επενδύοντας στην επιστροφή στη δραχμή, ώστε να αγοράσουν μετά την Ελλάδα για ένα κομμάτι ψωμί.

Γιατί;… Χιλιάδες «γιατί» πνίγουν κάθε λογικά σκεπτόμενο Έλληνα…

Αλλά το μεγαλύτερο «γιατί» που προκύπτει μετά από τις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών είναι το εξής: Γιατί οι πολιτικοί αρχηγοί επιμένουν και τώρα, αυτήν την ύστατη ώρα, σε θεατρινισμούς, με μοναδικό στόχο την παραπλάνηση των πολιτών;

Και αυτό είναι εξοργιστικό γιατί δείχνει όχι μόνο την ανικανότητα των πολιτικών αρχηγών που συγκυβερνούν, αλλά αποδεικνύει ότι μη διαπραγματευόμενοι με όπλο εναλλακτικές προτάσεις για διαρθρωτικές αλλαγές, ουσιαστικά συνέπραξαν στις νέες θυσίες.