Κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας η μόνη λύση στο αδιέξοδο

Ο Γιώργος Κοντογιάννης στην ομιλία του στη Βουλή αιτιολογώντας γιατί η Δημοκρατική Συμμαχία αρνήθηκε ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση μεταξύ άλλων είπε:

«…Η Κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει ότι δεν υπάρχουν πλέον άλλες αντοχές στο λαό. Η κοινωνία υποφέρει και επαναστατεί. Οι αντιδράσεις που βλέπουμε δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που έρχεται. Κι αν διαρραγεί πλήρως ο κοινωνικός ιστός, μετά καμία πολιτική δεν θα μπορεί να αντέξει.

…Χθες η Δημοκρατική Συμμαχία ανακοίνωσε μία εναλλακτική πρόταση για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, μία πρόταση που εξασφαλίζει την επάνοδο της χώρας σε φυσιολογική κατάσταση σε μία τριετία. Η πρότασή μας είναι πιο ρεαλιστική και πιο δίκαιη από αυτή της Κυβέρνησης, διότι στηρίζεται κυρίως στη μείωση των δαπανών του Κράτους και όχι στην αβέβαιη αύξηση των φορολογικών εσόδων.

Στην πρότασή μας η σχέση δαπανών – εσόδων είναι 63% προς 37% έναντι 52% προς 48% που προβλέπει το κυβερνητικό σχέδιο.

Η πρότασή μας αναμένεται να εμπλουτιστεί και από πρόσθετες ιδέες που έχουν οι φιλελεύθεροι για τη δημιουργία ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ για τη χώρα μας. Παράλληλα, πρέπει να ενισχυθεί ο ιδιωτικός τομέας, να υπάρξει ρευστότητα στην αγορά, να συμψηφιστούν οι οφειλές δημοσίου και ιδιωτών. Μόνο από την επιστροφή ΦΠΑ το Κράτος χρωστάει πάνω από 6 δισεκατομμύρια σε ιδιώτες.

Ταυτόχρονα, πρέπει να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα που θα δώσει ώθηση στην παραγωγή. Δεν είναι δυνατόν να καταναλώνουμε χωρίς να παράγουμε.

Για να προσελκύσουμε όμως, επενδύσεις στους παραγωγικούς τομείς, πρέπει να έχουμε σταθερούς φορολογικούς κανόνες και να πατάξουμε τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά.

Η συζήτηση που κάνουμε για την παροχή ή όχι ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση είναι το αποτέλεσμα μιας ιλαροτραγωδίας που παίχθηκε ως reality show.

…Το σόου όμως, αυτό είχε ως αποτέλεσμα: Πρώτον, να ματαιώσει κάθε προσπάθεια για εθνική συνεννόηση και σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας. Δεύτερον, να πλήξει βάναυσα την ήδη τρωθείσα αξιοπιστία του συνόλου του πολιτικού κόσμου, καθώς απέδειξε ότι από τη μια υπήρχε ένας Πρωθυπουργός χωρίς εθνικό σχέδιο και από την άλλη ένας μαρτυριάρης Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι πώς θα κερδίσει πόντους στο επικοινωνιακό σόου.

…Η λέξη «πατρίδα» πού πήγε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Η λέξη «καθήκον» έναντι του λαού τι σημαίνει για εμάς; Η λέξη «υπευθυνότητα» έχει κάποια αξία ή στόχος είναι η καρέκλα και τίποτε άλλο; Τι σημαίνουν για όλους οι λέξεις «χρέος προς την πατρίδα»; Γιατί ως άβουλα όντα και όχι ως Βουλευτές με πραγματική πολιτική βούληση, ανεχόμαστε πολιτικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων να οδηγούν τη χώρα στον όλεθρο; Σημαίνουν κάτι όλα αυτά, ο παραμερισμός των αξιών; Τίποτα.

Διότι αν σήμαιναν κάτι, θα επιβάλαμε εμείς στις πολιτικές μας ηγεσίες αυτό που ο λαός και οι ανάγκες της χώρας αναζητούν: Την κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας.

Αντ’ αυτού, όπως λέει ο Βάρναλης «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα». Και δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι αυτό το θάμα είμαστε εμείς οι ίδιοι, εμείς που ο λαός εμπιστεύτηκε και μας ανέδειξε στη θέση που βρισκόμαστε. Εμείς οι τριακόσιοι, που αν λειτουργήσουμε ελεύθερα ως Βουλευτές και όχι ως διεκπεραιωτές των επιθυμιών του εκάστοτε αρχηγού, μπορούμε από μοιραίοι να αναδειχθούμε σε λυτρωτές της πατρίδας. Εμείς που δεν μπορούμε ακόμη να αντιληφθούμε ότι στην πολιτική ό,τι δεν είναι ελεύθερο, πεθαίνει».