Δεν θα παίξουμε το μέλλον της Ελλάδας στα ζάρια ακολουθώντας την τακτική του «βλέποντας και κάνοντας» του κ. Τσίπρα - Ομιλία Βουλευτή Ηλείας Γιώργου Κοντογιάννη κατά τη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση

http://youtu.be/360EmIFAocA?list=UUmq0-9HbsHhr2Sds69ICrSw
Η συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση είναι μία ευκαιρία για να ακουστούν αλήθειες.

Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι για πρώτη φορά από τη στιγμή που μπήκαμε στο μνημόνιο, η Ελλάδα μπορεί να κοιτάξει το μέλλον με αισιοδοξία. Και αυτό οφείλεται στις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού.

Λόγω των δημοσιονομικών επιτυχιών έχουμε καταφέρει να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας διεθνώς, αλλά και για πρώτη φορά έχουμε τη δυνατότητα να διαμορφώνουμε ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής.

Είναι η πρώτη φορά που συζητούμε με τους δανειστές μας βάζοντας εμείς όρους στις διαπραγματεύσεις και όχι ευρισκόμενοι σε αμυντική θέση. Αυτό φαίνεται από τις φοροελαφρύνσεις που εξαγγέλλονται, από τις ρυθμίσεις για πολλές δόσεις για τα πάσης φύσεως χρέη των πολιτών ή τις επικείμενες ρυθμίσεις για τα «κόκκινα» δάνεια.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι κάτι αλλάζει. «Και λοιπόν;» θα αναρωτηθεί κάποιος άνεργος ή ένας οικογενειάρχης που δύσκολα τα βγάζει πέρα. Αρκεί αυτό; Όχι βέβαια. Σίγουρα δεν αρκεί. Δεν αρκεί για να καλυφθούν οι επί τέσσερα χρόνια συνεχόμενες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Δεν αρκεί για να βρουν δουλειές οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων. Είναι σαφές ότι τα όρια αντοχής της ελληνικής κοινωνίας έχουν εξαντληθεί και για να συνεχίσουμε την εφαρμογή του προγράμματός μας, θέλουμε τη στήριξη ή τουλάχιστον την ανοχή της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά αυτό από μόνο του, ύστερα από τέσσερα χρόνια θυσιών, είναι δύσκολο.

Δυστυχώς, όμως, το κάνουμε δυσκολότερο λόγω δικών μας αστοχιών, λόγω δικής μας ασυνεννοησίας, λόγω άδικων αποφάσεων που λαμβάνουμε, όπως η περίπτωση του πολυσυζητημένου ΕΝΦΙΑ, που δείχνει ότι ο πόνος και η αφωνία της κοινωνίας, η φτώχια και η δυστυχία δεν φτάνουν στα αυτιά κάποιων «χαρτογιακάδων» του οικονομικού επιτελείου.

Δυστυχώς, φτάνουμε στο σημείο να απαιτούνται οι έντονες παρεμβάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και οι έντονες παρεμβάσεις ακόμη και του ίδιου του Πρωθυπουργού, για να υπάρξουν διορθώσεις.

Από τη μια, λοιπόν, έχουμε μία Κυβέρνηση η οποία με κόπο, με λάθη σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά και με θάρρος να διορθώνει πολλά από αυτά, βαδίζει με σταθερά βήματα στην έξοδο από την κρίση, οικοδομώντας μία Ελλάδα που δεν θα ξαναζήσει μια ανάλογη τραγωδία και από την άλλη έχουμε ένα θολό πράγμα, ένα τσουνάμι λαϊκισμού και υποσχέσεων, ένα κόμμα που υπόσχεται στους πάντες αυτά που θέλουν να ακούσουν, ένα κόμμα που στηρίζεται σε όλα εκείνα και όλους εκείνους που η νοοτροπία τους μας οδήγησε στην κρίση που επί τόσα χρόνια βιώνουμε.

Είναι γεγονός, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «χαϊδεύει αυτιά» και η φωνή του μετά από τόσες θυσίες βρίσκει απήχηση σε ένα μέρος του λαού που έχει κουραστεί. Είναι φυσικό, λοιπόν, κάποιοι να λένε: «Ε και τι έγινε αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ; Οι Ευρωπαίοι δεν θα μας αφήσουν –βρε αδερφέ- να χαθούμε».

Αυτή, όμως, είναι μία επικίνδυνη συλλογιστική, αφού όσοι την αναπτύσσουν δεν σκέφτονται το ενδεχόμενο ότι πιθανόν οι Ευρωπαίοι δανειστές μας έχουν κι αυτοί κουραστεί να μας σώζουν. Δεν λαμβάνουν υπόψη τους ότι ίσως μετά από μια τέτοια πολιτική οπισθοδρόμηση θα πάρουν το πάνω χέρι οι οπαδοί του grexit και εκείνοι που υποστήριζαν ότι ήταν λάθος να προσπαθήσει η Ευρώπη να κρατήσει στους κόλπους της την Ελλάδα.

Οι οπαδοί της άποψης «ας δοκιμάσουμε και τον Τσίπρα» καλό είναι σκεφθούν πού οδηγήθηκε η Ελλάδα, όταν πριν πέντε ακριβώς χρόνια κέρδισε πολιτικά η άποψη «ας δοκιμάσουμε τον Γιώργο Παπανδρέου».

Αν εφαρμοστούν όσα σήμερα υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι δεδομένο ότι οι αγορές θα αντιδράσουν. Αλλά τα χρήματα που μας λείπουν από τις αγορές πρέπει να τα αντλήσουν.             

Πώς, λοιπόν, θα απευθυνθούμε στις αγορές, αν έχει διαταραχθεί η αξιοπιστία μας; Αυτό βέβαια ισχύει, αν όντως όλοι επιθυμούμε να βγούμε τώρα  από το μνημόνιο, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται κάποιοι δεν θέλουν να βγούμε και σε αυτούς κατατάσσονται -για διαμετρικά αντίθετους λόγους- και ο κ. Σόϊμπλε και οι εγχώριοι αντιμνημονιακοί ηγέτες με προεξάρχοντα τον κ. Τσίπρα.

Ελέχθη ότι, αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα γυρίσουμε δύο χρόνια πίσω. Λάθος, θα γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω. Αν υποκύψουμε στις σειρήνες και στις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποδείξουμε ότι τίποτα δεν καταλάβαμε από την κρίση, ότι ως κοινωνία δεν διορθωθήκαμε, θα γυρίσουμε σε καταστάσεις πριν από το 2010, γιατί θα έχει χαθεί η εμπιστοσύνη, γιατί θα έχουμε στείλει το μήνυμα πως ό,τι κάναμε το κάναμε ευκαιριακά και υπό την πίεση των δανειστών, δικαιώνοντας όλους εκείνους που μας θεωρούσαν τελειωμένους, χρεοκοπημένους, όλους εκείνους που μας χαρακτήριζαν βαρίδι για την Ευρώπη ζητώντας τον εξοστρακισμό της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή οικογένεια.

Βέβαια, διατυπώνεται και η άποψη: «Έλα μωρέ, σιγά, θα εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτά που λέει; Κωλοτούμπα θα κάνει». Αλλά ακόμα και αν αυτό γίνει, θα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος μέχρι να πείσει τους δανειστές ότι παρά τις παλινωδίες του μπορούν να τον εμπιστεύονται. Και οι αγορές, όπως πολύ καλά ξέρετε, δεν περιμένουν.

Θα καταλάβουμε, δε, τι σημαίνει πολύτιμος χρόνος, αν αναλογιστούμε τις παλινωδίες της Κυβέρνησης Παπανδρέου από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι το Μάιο του 2010. Φυσικά, δεν λέω με βεβαιότητα ότι, αν ο Γιώργος Παπανδρέου ακολουθούσε την πολιτική που είχε εξαγγείλει στη Διαρκή Έκθεση Θεσσαλονίκης ο Κώστας Καραμανλής, δεν θα μπαίναμε στο μνημόνιο, αλλά λέω με σιγουριά ότι, εάν το έπραττε, θα μπαίναμε με καλύτερους όρους.

Θα μου επιτρέψετε όμως να πω ότι πολιτικά μια κωλοτούμπα του κ. Τσίπρα ίσως είναι ότι χειρότερο για την Ελλάδα, γιατί η απογοήτευση που θα επικρατήσει σε εκείνους που τον ψήφισαν και τον εμπιστεύτηκαν θα έχει ως αποτέλεσμα να ανοίξει διάπλατα η πόρτα στη Χρυσή Αυγή. Και αυτός είναι ο χειρότερος κίνδυνος και για την Ελλάδα για τη δημοκρατία μας. 

(Στο σημείο αυτό κτυπάει προειδοποιητικά το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Οφείλετε, λοιπόν κύριοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, να ξεκαθαρίσετε την πολιτική σας τουλάχιστον για τα μεγάλα εθνικού χαρακτήρα ζητήματα, να είστε υπεύθυνοι, γιατί αυτό συμφέρει τη χώρα και δεν βοηθά τη χώρα να τάζετε στο λαό πράγματα που δεν είναι δυνατόν να υλοποιήσετε.

Από την άλλη, εμείς ως Κυβέρνηση έχουμε χρέος να διαμορφώσουμε τις συνθήκες για να βρεθεί ένας κοινός τόπος για συνεννόηση σε ζητήματα όπως τα ελληνοτουρκικά, που όπως φαίνεται θα μας απασχολήσουν έντονα και πάλι στο άμεσο μέλλον, ένας κοινός τόπος για την αντιμετώπιση της ανεργίας, των προβλημάτων της παιδείας, για την ανάπτυξη ιδιαίτερα δε του πρωτογενούς τομέα και κυρίως ένας κοινός τόπος στην εθνική διαπραγμάτευση για τη μείωση του χρέους, όπου όμως κάθε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ έχει και διαφορετική άποψη.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Άσχετα όμως με το τι πράττει και τι πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, εμείς είναι επιβεβλημένο να απευθύνουμε προσκλητήριο σε όλους για τη διαμόρφωση εθνικής θέσης στην αντιμετώπιση του χρέους και στη χάραξη πολιτικής για την μετά μνημόνιο εποχή στην Ελλάδα.

Κι όσοι θέτουν το συμφέρον της χώρας πάνω από το προσωπικό, να είστε βέβαιοι ότι θα ανταποκριθούν καταθέτοντας προτάσεις και όχι υπεκφυγές, όπως έκανε προηγουμένως ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ.

Το δίλημμα, λοιπόν, εν όψει της αυριανής ψηφοφορίας είναι απλό και ξεκάθαρο: Θέλουμε να συνεχίσει την πολιτική της μια Κυβέρνηση, που έστω με λάθη, κάνει βήματα προόδου και οδηγεί τη χώρα στην έξοδο από την κρίση ή θέλουμε να ανοίξουμε το δρόμο σε κάποιους που εκφράζουν ό,τι πιο θολό και λαϊκίστικο υπήρξε στην πολιτική ζωή του τόπου; Θέλουμε να τινάξουμε στον αέρα τις θυσίες του ελληνικού λαού και ό,τι με κόπο οικοδομήσαμε μέχρι σήμερα;

Μπορούμε να παίξουμε τη ζωή μας, τη ζωή και το μέλλον των παιδιών μας στα ζάρια και να εμπιστευθούμε την τακτική του «βλέποντας και κάνοντας» που εκφράζει ο κ. Τσίπρας;

Η ψήφος μας και σήμερα, αλλά και σε λίγους μήνες, θα κρίνει το μέλλον της χώρας. Και για τη ψήφο αυτή θα κριθούμε και εμείς από τον ελληνικό λαό.