Επιβεβλημένη πλέον η έκδοση χαρτονομίσματος ενός ευρώ (δημοσιεύθηκε στο: apopseis.gr)

του Γιώργου Κοντογιάννη.

Το γεγονός ότι η Σύνοδος των αρχηγών και πρωθυπουργών κρατών της ΕΕ αποφάσισε, επιτέλους να ασχοληθεί με το μείζον πρόβλημα που απασχολεί τους λαούς της Ευρώπης, με το πρόβλημα της ανεργίας, είναι παρήγορο.

Είναι ανάγκη οι κυβερνήσεις να συντονισθούν και να αναλάβουν δράσεις για να περιορισθεί η ανεργία που πλήττει ήδη το 30% των Ελλήνων και λαμβάνει πλέον ανησυχητικές διαστάσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Πρόκειται για μια ασθένεια που έχει ξεκινήσει από τον Νότο της Ευρώπης και εξαπλώνεται με

γοργά βήματα και στις υπόλοιπες χώρες. Και όσο ο Νότος μαστίζεται από οικονομική κρίση, τόσο ο κίνδυνος της ανεργίας μέσω επέκτασης της κρίσης θα μεγαλώνει. Γιατί όταν η καταναλωτική κοινωνία του Νότου δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράζει βιομηχανικά προϊόντα του Βορρά, τότε είναι σίγουρο ότι η κρίση και η ανεργία θα επεκταθoούν. Και όσο η ανεργία γιγαντώνεται τόσο και ο κίνδυνος για κοινωνική αναταραχή θα μεγεθύνεται, ενδεχόμενο που επισήμανε, ως φόβο, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και βαθύς γνώστης της ευρωπαϊκής πραγματικότητας κ. Γιούνκερ.

Είναι βέβαιο ότι οι γενικόλογες διαπιστώσεις των ηγετών στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής πρέπει να μετουσιωθούν σε πολιτικές που θα λαμβάνουν υπ’ όψιν τους ένα βασικό στοιχείο, ότι τα κοινωνικά δεδομένα στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη, έχουν αλλάξει. Και με αυτήν την παραδοχή να κινηθούν και να λάβουν μέτρα που όχι μόνο θα ανακουφίζουν τους ανέργους αλλά θα δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής επανένταξής τους.

Μέχρι σήμερα, οι ευρωπαίοι ηγέτες κινούνται με τη λογική της ευημερίας που ίσχυε πριν από μερικά χρόνια. Πρέπει να αντιληφθούν ότι οι εποχές των παχέων αγελάδων πέρασαν, ίσως ανεπιστρεπτί. Και το πρώτο που θα έπρεπε να κάνουν είναι να προσαρμόσουν το ευρωπαϊκό νόμισμα στις νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες.

Το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα δημιουργήθηκε σε περιόδους ευημερίας. Και τούτο φαίνεται στην αποτύπωση του νομίσματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα υπάρχουν χώρες της ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, όπου ο εργαζόμενος λαμβάνοντας τον βασικό μισθό, παίρνει στα χέρια του ένα χαρτονόμισμα ως αμοιβή. Και σε ορισμένες περιπτώσεις δυστυχώς, δίνει και… ρέστα!!!

Το ζήτημα μπορεί να πει κάποιος δεν είναι ουσιαστικό. Ίσως να μην είναι τόσο ουσιαστικό αλλά είναι τόσο βαθιά ψυχολογικό που από μόνο του δημιουργεί κλίμα το οποίο επηρεάζει ουσιαστικά – και φυσικά αρνητικά- την οικονομία. Αν το δούμε δε αντιστρόφως, είναι πιο εύκολο να καταλάβει κανείς πόσο θετικά θα επηρεαστεί το οικονομικό κλίμα εάν η ΕΕ αποφασίσει να εκδώσει χαρτονόμισμα ίσο με τη μονάδα του ευρώ.

Η κίνηση αυτή θα είναι καθοριστική στην αναγνώριση της αξίας του χρήματος αλλά και στην προσπάθεια για μείωση των τιμών.

Το χρήμα, σε μια οικονομία σε κρίση, θέλει μικρής αξίας νομισματικές μονάδες. Και για ψυχολογικούς καθαρά λόγους η κυκλοφορία χαρτονομίσματος αξίας ενός ευρώ θα είχε θετικά αποτελέσματα στην αγορά. Ποιος ξεχνά ότι επί δραχμής έδινες φιλοδώρημα 100 δραχμών και σε ευχαριστούσαν και τώρα δίνεις φιλοδώρημα 50 λεπτών που ισοδυναμεί με 170 δραχμές και κινδυνεύεις να σε βρίσουν. Και τούτο γιατί και στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο αξία έχει το χάρτινο χρήμα. Δεν είναι τυχαίο ότι η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, αυτή των ΗΠΑ, διαθέτει χαρτονομίσματα του ενός και των δύο δολλαρίων.

Δεν πρόκειται για κάποια νέα πρόταση. Πριν μερικά χρόνια όταν η Ελλάδα εισερχόταν στην κρίση, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής κ. Δημήτρης Σιούφας είχε υποβάλει επισήμως την συγκεκριμένη πρόταση στην ΕΕ, απηχώντας την άποψη πολλών εκπροσώπων της αγοράς. Τότε όμως η Ευρώπη που ακόμη ζούσε στα σύννεφα της ευημερίας, απέρριψε μετ’ επαίνων την πρόταση. Μήπως, όμως, οι νέες συνθήκες, επιβάλλουν την επανεξέταση της πρότασης;