Χρειάζεται εθνική πολιτική πανστρατιά(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα apopseis.gr)

            Όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, τόσο στους διαδρόμους της Βουλής, όσο και δημοσίως, ακούγονται φωνές αντιπροσώπων του λαού, που καταλήγουν στο ίδιο κοινό συμπέρασμα:  Τη λύση στην κρίση μπορεί να τη φέρει μόνο μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.

Το γεγονός ότι όλο και πιο πολλοί παραδέχονται αυτό που εξ αρχής ήταν αυτονόητο για όσους σκέπτοντο ρεαλιστικά και εθνικά –και όχι κομματικά- είναι μεν παρήγορο, αλλά δεν αποτελεί και τη λύση του προβλήματος. Με διαπιστώσεις δεν βγαίνεις από τα αδιέξοδα. Χρειάζονται αποφάσεις και μάλιστα τολμηρές.

Ήδη η κρίση τείνει να ακυρώσει τους πολιτικούς, που  δεν μπορέσαμε όχι μόνο να την αποτρέψουμε, αλλά και επειδή δεν καταφέραμε, ως πολιτικό σύστημα, να βρούμε διεξόδους.  Η πρόταξη του πολιτικού κόστους (χαρακτηριστική περίπτωση η ανικανότητα του ΠΑΣΟΚ να κονταροχτυπηθεί με το «βαθύ πράσινο κράτος» που το ίδιο δημιούργησε), των προσωπικών φιλοδοξιών ορισμένων πολιτικών (χαρακτηριστική η περίπτωση του κ. Σαμαρά ο οποίος δεν δίστασε να δηλώσει ότι θα προκαλεί αλλεπάλληλες εκλογές μέχρι να γίνει πρωθυπουργός), και της επένδυσης που έχουν κάνει κάποιοι άλλοι στην παράταση της κρίσης (χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ορισμένων δυνάμεων της Αριστεράς), ανοίγουν το δρόμο για να κυβερνηθεί η χώρα από εξωπολιτικές προσωικότητες. Και ναι μεν η εποχή των συνταγματαρχών έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όμως κάποιοι –και μάλιστα σε αυτούς εντάσσονται και πολιτικοί- προβάλλουν ως αδήριτη ανάγκη τη διακυβέρνηση της χώρας από τεχνοκράτες.

Αυτή είναι η λύση όμως του προβλήματος; Τα κάναμε «μούσκεμα» οι πολιτικοί και τώρα κρύβουμε την αδυναμία μας να δώσουμε λύσεις με προτάσεις όπως αυτή της μετάθεσης λήψης επώδυνων αποφάσεων στους τεχνοκράτες; Και όταν δώσουν λύση οι τεχνοκράτες θα έλθουμε εμείς οι… άνετοι, πολιτικοί για να κάνουμε τι; Να κάνουμε μια από τα ίδια;

Σαφέστατα ο ρόλος των πολιτικών είναι καθοριστικός στην έξοδο από την κρίση. Όμως μη μπερδεύουμε τους ρόλους μας. Οι τεχνοκράτες είναι σύμβουλοι των πολιτικών. Δεν είναι οι ίδιοι πολιτικοί. Οι πολιτικοί, υποτίθεται, ότι είναι πιο κοντά στην κοινωνία και οι αποφάσεις τους έχουν και μια γεύση ευαισθησίας απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα. Δεν είναι σκέτοι αριθμοί. Όποτε προτάχθηκαν οι αριθμοί και αγνοήθηκαν οι άνθρωποι, τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά για την κοινωνία.

Και εν πάση περιπτώσει οι πολίτες μας εμπιστεύθηκαν με ό,τι ιερότερο υπάρχει σε μια δημοκρατία, με την ψήφο τους, για τα δύσκολα, όχι μόνο για τα εύκολα.

Σε μια κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας οι τεχνοκράτες χρειάζονται, είναι πολύτιμοι, αλλά δεν μπορούν να έχουν πρωτεύοντα ρόλο. Για λόγους ουσίας της δημοκρατίας, αλλά και ηθικής και δικαίου, οι πολιτικοί πρέπει να έχουμε τον πρωτεύοντα ρόλο. Έστω και αν γνωρίζουμε ότι είναι η τελευταία φορά που πολιτευόμαστε. Έστω και αν γνωρίζουμε ότι η επόμενη πολιτική μας πράξη θα είναι να πάμε σπίτια μας. Δεν επιτρέπεται σε μια δημοκρατία τις λύσεις να δίνουν πρόσωπα που δεν έχουν εκλεγεί από το λαό. Και δεν μπορεί με αυτόν τον τρόπο το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας να παραδέχεται τη χρεοκοπία του και  να παραδίδει τα ηνία της χώρας σε εκείνους που μέχρι σήμερα έχουν το ρόλο του συμβούλου της πολιτικής.

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι πρωτίστως πολιτικό και αυτό οφείλει να το καταλάβει πρώτα ο Πρωθυπουργός. Οφείλει ο κ. Παπανδρέου να κατανοήσει ότι μπροστά στην κρίση πρέπει να παραμερίσει και αυτός προσωπικές φιλίες ή αντιπάθειες και να ζητήσει σύσκεψη του συνόλου των πολιτικών αρχηγών με τη συμμετοχή των πρώην πρωθυπουργών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εκεί, σε αυτήν την σύσκεψη, ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Ο στόχος όμως πρέπει να είναι οι Έλληνες πολιτικοί να συμφωνήσουν σε ένα minimum  αποφάσεων, τις οποίες θα κληθεί να υλοποιήσει μια κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας. Δεν έχει σημασία αν θα είναι πρωθυπουργός ή όχι ο κ. Παπανδρέου. Σημασία θα έχει μετά τη σύσκεψη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να απευθύνει πανστρατιά σε όλες τις πολιτικές προσωπικότητες της χώρας και να μετάσχουν σε αυτήν την κυβέρνηση πρόσωπα από όσο το δυνατόν περισσότερους πολιτικούς χώρους. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος. Αλλά εκεί ο καθένας θα αναλάβει τις ευθύνες του.  Και η πολιτική πρέπει να προχωρήσει με όσους αποδεχθούν το κάλεσμα της εθνικής ευθύνης. Το αν κάποιοι ασπασθούν την τακτική του «πλην Λακεδαιμονίων», είναι ζήτημα που θα καταγραφεί από την ιστορία.