γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης στο https://apopseis.gr/
Στις εκλογές του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας προέταξε το νέο που υποτίθεται ότι εξέφραζε, προκειμένου μαζί με τα πρωτόγονα συναισθήματα του θυμού και της πολιτικής οργής, που απαγορεύουν την καθαρή κρίση, να ισοπεδώσει εκλογικά τη Νέα Δημοκρατία.
Δεν πέτυχε να ισοπεδώσει τη ΝΔ, αλλά πέτυχε τρεις συνεχόμενες νίκες (δύο εκλογικές και ένα δημοψήφισμα) που του έδωσαν την κυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Στη διάρκεια της διακυβέρνησής του αποδείχθηκε ότι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα πολιτικά ήθη, όντως ο κ. Τσίπρας έφερε κάτι καινούργιο. Κάτι που ούτε στην εποχή του μεγάλου διχασμού, στα πρώτα βήματα του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, δεν υπήρχαν.
Το «νέο» του κ. Τσίπρα, είναι ό,τι πιο επικίνδυνο και πιο δυσώδες θα μπορούσε να βιώσει ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα.
Η στοχοποίηση αντιπάλων, η κατηγορία ότι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι φασίστας, η προσπάθεια ελέγχου θεσμικών λειτουργιών της δημοκρατίας, όπως η Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ, η χυδαιότητα στον πολιτικό λόγο, είναι φαινόμενα που κατά καιρούς τα είχαμε ζήσει μεμονωμένα, αλλά ποτέ όλα μαζί σε μια επιχείρηση ελέγχου του κράτους και ποδηγέτησης της ελεύθερης βούλησης των πολιτών από ένα κόμμα που ως μοναδικό σκοπό έχει την παραμονή του στην εξουσία.
Απόλυτος εκφραστής αυτής της πρακτικής είναι ένας προσωπικός φίλος του πρωθυπουργού, ο Παύλος Πολάκης. Ένα πρόσωπο που τυγχάνει μιας ιδιότυπης ασυλίας, καθώς είναι το alter ego του κ. Τσίπρα.
Είναι ο υπουργός που απροκάλυπτα από το βήμα της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ είχε δηλώσει:
«Τις εκλογές θα κερδίσουμε αν δεν κόψουμε συντάξεις και αυξήσουμε βασικό μισθό. Αν υλοποιήσουμε αυτά που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ. Αν βάλουμε και κανένα φυλακή. Πρέπει να βάλουμε κάποιους φυλακή».
Κάλεσε μάλιστα τη Δικαιοσύνη «να επιταχύνει αυτό που κάνει. Υπάρχει συνειδητή προσπάθεια καθυστέρησης κάποιων διαδικασιών», είπε και πρόσθεσε ότι «αν δε σπάσει αυτή η ιστορία δεν παίρνουμε πραγματική εξουσία. Στη Συνταγματική Αναθεώρηση που θα γίνει, πρέπει να συμπεριληφθεί και η κατάργηση του προληπτικού ελέγχου από τη Δικαιοσύνη» είπε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε ότι «Θα πρέπει κάποια να επιταχύνονται. Γιατί υπάρχει προανάκριση και κύρια ανάκριση; Έτσι είναι έξω ο Λοβέρδος.»
Κάλεσε μάλιστα τη Δικαιοσύνη «να επιταχύνει αυτό που κάνει. Υπάρχει συνειδητή προσπάθεια καθυστέρησης κάποιων διαδικασιών», είπε και πρόσθεσε ότι «αν δε σπάσει αυτή η ιστορία δεν παίρνουμε πραγματική εξουσία. Στη Συνταγματική Αναθεώρηση που θα γίνει, πρέπει να συμπεριληφθεί και η κατάργηση του προληπτικού ελέγχου από τη Δικαιοσύνη» είπε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε ότι «Θα πρέπει κάποια να επιταχύνονται. Γιατί υπάρχει προανάκριση και κύρια ανάκριση; Έτσι είναι έξω ο Λοβέρδος.»
Τότε (16/10/18), από αυτήν εδώ τη στήλη, σχολίαζα: «Δεν υπάρχουν πιο επικίνδυνες για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, δηλώσεις. Δεν είναι μόνο η απειλή που εκτοξεύει ο κ. Πολάκης για φυλακίσεις πολιτικών του αντιπάλων. Παραδέχεται ότι αν δεν ελέγξουν τη Δικαιοσύνη δεν θα πάρουν ποτέ την εξουσία. Αυτό όμως είναι το χαρακτηριστικό κάθε δικτατορικού καθεστώτος. Τα πρώτα που ελέγχει είναι η Δικαιοσύνη, ο Στρατός, τα ΜΜΕ».
Αλλά ο κ. Πολάκης δεν ήταν άγνωστος στο πολιτικό στερέωμα. Ήταν εκείνος που ως δήμαρχος Σφακίων παραδεχόταν ότι τηρεί διπλά βιβλία. Και την πράξη του αυτή, ένας πρώην υπουργός Οικονομικών, ο κ. Τρύφων Αλεξιάδης είχε το θράσος να τον δικαιολογήσει (σήμερα 19/02/19) υποστηρίζοντας ότι το έπραξε για το κοινό καλό… Δηλαδή μας παρουσιάζει μια άλλη αντίληψη ότι είναι καλώς καμωμένο έστω κι αν είναι ηθικό αλλά δεν είναι νόμιμο. Αλλά πόσο ηθικό είναι το νόμιμο (;) κατά την αντίληψη της Attica Bank, δάνειο των 100.000 € του κ. Πολάκη, που δικαιολογείται από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και έχει τη σιωπηρή ανοχή και στήριξη του ιδίου του πρωθυπουργού;
«Και μη πει κανείς ότι ο Πολάκης δεν είναι ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι απλά και μόνο ένας υπουργός. Η αντίληψη αυτή είναι λάθος. Ο Πολάκης είναι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η έκφραση της αντίληψης, της νοοτροπίας και της αισθητικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ο Πολάκης, ως πρόσωπο, αποτελεί επιλογή του κ. Τσίπρα όχι μόνο για να διοικήσει το χώρο της υγείας. Είναι και η προσωπική του επιλογή πέρα από την πολιτική. Ο Τσίπρας τον Πολάκη διαλέγει ως παρέα για να πάει διακοπές. Για να περάσει μια ώρα χαλάρωσης σε ένα ουζάδικο ή τσιπουράδικο. Και άντε να δεχθούμε ότι στην πολιτική μπορεί μερικές φορές αναγκάζεσαι να κάνεις παρέα με πρόσωπα που ίσως δεν πάνε στα «χνώτα σου». Στην προσωπική σου ζωή όμως δεν πιέζεσαι από κανέναν για να κάνεις παρέα με τον έναν ή τον άλλον υπουργό. Τα πρόσωπα που θα πλαισιώσουν την προσωπική σου ζωή είναι δική σου και μόνο επιλογή. Και ο κ. Τσίπρας έχει ως προσωπική επιλογή να κάνει παρέα με τον κ. Πολάκη.»
«Όμοιος ομοίω αεί πελάζει…», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες.
«Δείξε μου τους φίλους σου να σου πως ποιος είσαι», λένε οι νεότεροι Έλληνες.
Η φασίζουσα νοοτροπία Πολάκη να στοχοποιεί κόσμο και να δείχνει με το δάχτυλο πρόσωπα που θεωρεί εχθρούς του, όπως τον κ. Συνολάκη, είναι νοοτροπία Τσίπρα. Σίγουρα η νοοτροπία αυτή δεν διακατέχει το σύνολο των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η σιωπή τους σε τέτοιου είδους συμπεριφορές τους καθιστά συνενόχους.
Πρέπει να καταλάβουν πως όταν ο φασισμός χτυπά την πόρτα του διπλανού μας, σύντομα θα έλθει και η δική μας σειρά. Τότε όμως δεν θα υπάρχει διπλανός μας για να μας στηρίξει. Γιατί όταν αυτός ήθελε τη δική μας στήριξη εμείς βγάζαμε αναστεναγμούς ανακούφισης «ουφ, δεν είναι για μένα». Ποτέ όμως δεν ξέρεις πότε θα χτυπήσει η δική σου πόρτα…»
Δεν πρόκειται να μπω στην ουσία της υπόθεσης του δανείου. Γιατί το δάνειο δεν είναι παρά τα απόνερα μιας φασιστοειδούς αντίληψης που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη λειτουργία του κράτους. «Σας έχω…», απείλησε ο κ. Πολάκης τους δημοσιογράφους, αλλά η απειλή ουσιαστικά απευθυνόταν στο σύνολο της κοινωνίας. Θεωρούν οι πολάκηδες της εξουσίας ότι «μας έχουν». Θα το αποδεχθούμε;
Ο Πλάτων (427-347 π.Χ.) έλεγε: «Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους πολύ κατώτερούς τους»
Το ερώτημα είναι ως πότε οι Έλληνες θα αποδεχόμαστε να μας κυβερνά ό,τι πιο σάπιο και βορβορώδες υπάρχει στην ελληνική πολιτική σκηνή; Ως πότε θα αδιαφορούμε για τον κίνδυνο που είναι πλέον μπροστά μας; Πόσο κατώτεροι των «κατωτέρων» -κατά Πλάτωνα- που μας κυβερνούν, θα αποδεχόμαστε ότι είμαστε για να τους αφήνουμε ακόμα στην εξουσία; Δεν καταλαβαίνουμε ότι αποδεχόμενοι- έστω και δια τις σιωπής- το χυδαίο γινόμαστε κι εμείς χυδαίοι; Ως πότε θα αποδεχόμαστε να μας κυβερνούν άνθρωποι που δεν σέβονται αυτό που ακόμα και οι πρωτόγονες κοινωνίες σεβόντουσαν, τη μνήμη των νεκρών; Ως πότε, αλήθεια, θα ξεχνάμε ότι είμαστε Έλληνες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου