γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Η παροιμία λέει ότι «από παιδί και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια».
Τον κ. Ζουράρι παιδί δεν τον λες, αλλά μέσα στην… παιδική αφέλειά του, όταν πριν από περίπου έναν μήνα είχε ερωτηθεί για τα μέτρα 3,6 δις που φέρνει η εθνική διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ για τη β΄ αξιολόγηση, μετά το 2019, είχε πει την περίφημη ρήση: «Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι το 2019».
Ωστόσο, αν και ανήκει στους ΑΝΕΛ, ο κ. Ζουράρις αποδείχθηκε ότι γνωρίζει καλά τη
νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ.
Διαπραγματεύθηκαν ακριβώς με αυτή τη λογική. «Ποιος και ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι το 2019…».
Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας έχοντας στο νου του ότι το 2019 θα είναι άλλη κυβέρνηση στην εξουσία, υιοθέτησε τη ρήση του υφυπουργού του με στόχο να φορτώσει τα επίχειρα της διαπραγμάτευσής του στην επόμενη κυβέρνηση και συγκεκριμένα, στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
«Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι το 2019», λοιπόν, «αφού τότε δεν θα είμαι εγώ πρωθυπουργός», σκέφθηκε ο κ. Τσίπρας. Έγινε έτσι ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που μετέφερε εκτός του κοινοβουλευτικού βίου της κυβέρνησής του μέτρα, επειδή ο ίδιος αποδείχθηκε ανίκανος να διαχειρισθεί την κρίση. Αντίθετα είναι ο πρώτος και θα μείνει στην ιστορία και ως ο μοναδικός, που θα έχει υπογράψει δύο μνημόνια και δύο μισά.
Και για να εξηγούμαστε:
Στην α΄ αξιολόγηση, τα μέτρα που ελήφθησαν, κοστολογήθηκαν γύρω στα 6 δις ευρώ.
Στη β΄ αξιολόγηση, τα μέτρα που θα ληφθούν θα είναι 3,6 δις ευρώ;
Αν αυτά δεν ήταν ένα, μικρό έστω, μνημόνιο, τότε τι ήταν;
Έχει προηγηθεί η υπογραφή του 3ου μνημονίου, υπό τις δραματικές συνθήκες που ζήσαμε όλοι το καλοκαίρι του 2015, και έπεται κι ένα ακόμη μνημόνιο.
Έπεται το ξεχωριστό μνημόνιο που θα υπογράψει ο κ. Τσίπρας με το ΔΝΤ, το οποίο μετά από αίτημά του, μένει στο πρόγραμμα, με τους δικούς του όρους και θα είναι και αυτό που θα κρίνει το 2018 αν η ελληνική κυβέρνηση θα μπορέσει να θεσμοθετήσει και να υλοποιήσει τα λεγόμενα, αντίμετρα.
Και μιας και ο λόγος για αντίμετρα, να επισημάνουμε ότι δεν είναι τίποτα καινούργιο. Υπήρχαν ως δυνατότητα και στο β΄ μνημόνιο και όταν η κυβέρνηση Σαμαρά πέτυχε το στόχο της, τότε προχώρησε σε ελαφρύνσεις όπως η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση και στα πετρελαιοειδή, που αφορούσαν το σύνολο της κοινωνίας. Άρα λοιπόν για ποια επιτυχία πανηγυρίζει ο κ. Τσίπρας;
Αθροιστικά λοιπόν ο κ. Τσίπρας αποδεικνύεται ότι κατέχει τον τίτλο του πρωταθλητή των μνημονίων. Αυτός που θα τα έσκιζε και θα τα καταργούσε με «έναν νόμο κι ένα άρθρο», θα μείνει στην ιστορία ως πρωθυπουργός που υπέγραψε τα περισσότερα και τα πλέον επώδυνα μνημόνια.
Τώρα ελπίζει ότι θα πιάσει και πάλι τα πλεονάσματα του 3,5% (για τα οποία καμία διαπραγμάτευση δεν έκανε προκειμένου να μειωθούν) και θα προχωρήσει στη θέσπιση των αντιμέτρων.
Πώς όμως θα πετύχει τον συγκεκριμένο στόχο;
Με την υπερφορολόγηση πάντως είναι αδύνατον.
Οι Έλληνες έχουν στεγνώσει. Η αγορά έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο «φέσι». Και ο ρυθμός ΑΕΠ λόγω της ιδεοληψίας που διακατέχει την κυβέρνηση, η οποία αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε επενδυτική δραστηριότητα, δεν λέει να αυξηθεί.
Πώς λοιπόν θα μαζέψει χρήματα; Ο λαός έχει κουραστεί να πληρώνει και το κυριότερο, δεν έχει πλέον να πληρώσει.
Πώς, λοιπόν, θα πιάσει τους οικονομικούς στόχους που του έχουν θέσει;
Η λογική «ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε», δεν μπορεί να ισχύσει στην παρούσα φάση. Γιατί τα στοιχεία της πορείας των εσόδων αποτυπώνονται μήνα με τον μήνα και η φωτογραφία της οικονομίας, μελετάται από όλους τους ενδιαφερόμενους και αναλόγως δημιουργείται κλίμα που επηρεάζει είτε θετικά είτε αρνητικά.
Μέσα σε αυτό το κλίμα που η κυβέρνηση αντί να ασκεί πολιτική κάνει επικοινωνιακά παιχνίδια, η Νέα Δημοκρατία, οφείλει να δώσει έμφαση στα ζητήματα καθημερινότητας και να καταθέτει συνεχώς προτάσεις. Προτάσεις, όμως, που θα δείχνουν τη φιλοσοφία από την οποία θα διέπεται η πολιτική της ως κυβέρνηση μιας και για να μιλήσει συγκεκριμένα θα πρέπει να ξέρει τι ακριβώς θα παραλάβει. Αυτό όμως δεν είναι γνωστό.
Η ΝΔ οφείλει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Πρέπει να αποσπάσει θετική ψήφο και όχι απλώς να επωφεληθεί της αρνητικής που θα λάβει ο ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει κυβέρνηση. Πρέπει να πείσει ότι αποτελεί κάτι διαφορετικό και όχι μια ακόμα κυβέρνηση διαχείρισης μνημονίων και μέτρων που συγγράφουν άλλοι στο εξωτερικό.
Με λίγα λόγια πρέπει να αποδείξει ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Και ψηφίζοντάς την ο ελληνικός λαός έχει να αναμένει θετικά πράγματα, τα οποία βέβαια δεν μπορούν να συμβούν μέσα από θαύματα, αλλά μέσα από αποδοχή της αλήθειας και μέσα από σκληρή δουλειά.
Και η μεν ΝΔ, το πιθανότερο είναι ότι αυτήν την πολιτική θα ακολουθήσει γιατί αυτή φαίνεται να είναι η επιλογή του προέδρου της Κυριάκου Μητσοτάκη. Το ερώτημα είναι αν ο λαός μπορεί να ακολουθήσει. Αν αυτός ο ευκολόπιστος λαός θέλει να ακούσει αλήθειες και να δουλέψει σκληρά. Γιατί, πρέπει, επιτέλους, να καταλάβει ότι οι δικές του επιλογές είναι εκείνες που κατέστρεψαν τον τόπο, αλλά και οι δικές του επιλογές είναι εκείνες που μπορούν να φέρουν την ανάσταση της Ελλάδος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου