Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα βασικά θέματα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ, η εικόνα που θα αποκομίσει είναι μια εικόνα έντασης και πορείας προς την αβεβαιότητα.Πολλοί λένε ότι αυτό έχει σχέση με το γεγονός ότι η Ευρώπη δεν έχει πλέον ηγέτες. Ίσως… Αλλά ποιος λογικός νους μπορεί να δεχθεί ότι ξαφνικά εξαφανίσθηκαν από την Ευρώπη (και όχι μόνο) τα φωτεινά μυαλά; Μήπως λοιπόν τα λεγόμενα «φωτεινά μυαλά» αποφεύγουν να ασχοληθούν με την πολιτική; Πιθανόν…
Το ζήτημα, όμως, είναι –μιας και βρισκόμαστε εντός του εκλογικού κύκλου της Ευρώπης- ότι οι πολίτες θα πρέπει να επιλέξουν, στη δεδομένη στιγμή, μεταξύ των διαθεσίμων πολιτικών εγκεφάλων.
Εκεί λοιπόν είναι που όποιος κοιτάζει γύρω του νιώθει την αβεβαιότητα να κυριαρχεί. Και η αβεβαιότητα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν προκύπτει ένας εξωτερικός κίνδυνος, όπως αυτός της Τουρκίας.
Κατά έναν παράδοξο τρόπο ο κ. Ερντογάν κατάφερε να βάλει με μια κίνησή του απέναντί του, το σύνολο των χωρών της ΕΕ. Με δεδομένο δε ότι πρόκειται για έναν πολιτικό που, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, ασκεί πολιτική μέσω κραυγών, αναρωτιέται κανείς μέχρι πού μπορεί να φθάσει και πόσο αντέχει να τραβήξει το σχοινί.
Ένα πάντως φαίνεται βέβαιο. Ο κ. Ερντογάν, μπροστά στην προοπτική να μείνει στην εξουσία για μια δεκαετία ακόμη, έχει αποφασίσει να θυσιάσει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας του. Μάλιστα σε αυτήν την προσπάθειά του να γαντζωθεί στην εξουσία, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τακτικές και μεθόδους που ελάχιστα ή καθόλου, διαφέρουν από εκείνες των ισλαμικών κρατών. Τέτοιες συμπεριφορές όμως η Ευρώπη δεν φαίνεται διατεθειμένη να τις αποδεχθεί. Πολύ περισσότερο όταν αναπτύσσονται εντός ευρωπαϊκού εδάφους.
Γι’ αυτό λοιπόν είδαμε τέτοιες αντιδράσεις από την πλευρά Ευρωπαίων. Γι’ αυτό αρνήθηκαν οι Γερμανοί να γίνουν συγκεντρώσεις στη Γερμανία. Γι’ αυτό απέλασαν την Τουρκάλα υπουργό οι Ολλανδοί και απαγόρευσαν την είσοδο στον κ. Τσαβούσογλου.
Θα αναρωτηθεί κανείς όμως, από πού αντλεί το θράσος του ο κ. Ερντογάν, ο οποίος έφθασε μάλιστα στο σημείο να ανεχθεί παραβίαση διπλωματικών κανόνων και δικαίου, αφού ανέχθηκε την υποστολή της ολλανδικής σημαίας από το προξενείο της συγκεκριμένης χώρας στην Κωνσταντινούπολη και την έπαρση, στη θέση της, της τουρκικής;
Το θράσος του κ. Ερντογάν- και εδώ θα στεναχωρήσω πολλούς ανεγκέφαλους Έλληνες- βρίσκει έδαφος στη στήριξη του κ. Πούτιν, με τον οποίο ο Τούρκος Πρόεδρος έχει αποκαταστήσει πλήρως τις σχέσεις του. Και βέβαια, πριν αντιδράσει κανείς, θα πρέπει να θυμηθεί ότι αν ο Ρώσος Πρόεδρος δεν είχε ειδοποιήσει εγκαίρως τον Τούρκο ομόλογό του στις 15 Ιουλίου 2016, όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα, ίσως σήμερα ο Ερντογάν να μην ήταν Πρόεδρος της Τουρκίας.
Η σχέση λοιπόν Πούτιν – Ερντογάν φαίνεται ότι έχει βαθιές ρίζες. Και μπορεί να υφίσταται το «εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ», αλλά τα κοινά συμφέροντα είναι πιο ισχυρά από τη θρησκεία.
Το σκηνικό έντασης λοιπόν που διαμορφώνεται στην Ευρώπη, λόγω των προκλήσεων της Άγκυρας, κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσει. Και μπορεί ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος να είχε ως αφορμή την δολοφονία του Αυστριακού αρχιδούκα διαδόχου Φερδινάνδου στο Σαράγιεβο, ωστόσο αποδείχθηκε ότι αποτελούσε απλώς αφορμή, μιας και όλα ήταν προαποφασισμένα.
Σήμερα ο Σουλτάνος της Άγκυρας πιέζεται αρκετά στο εσωτερικό του. Πιέζεται και εξωτερικά. Οι προκλήσεις του ξεπέρασαν τα όρια του Αιγαίου και «εισέβαλαν» στον κορμό της Ευρώπης. Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ περιχαρακώνονται σε μια επικίνδυνη εσωστρέφεια μετά την εκλογή Τραμπ, καθιστά την αβεβαιότητα ακόμα μεγαλύτερη.
Ακόμα και οι πιο ψύχραιμοι δεν αρνούνται ότι η Ευρώπη εισέρχεται σε μια περίοδο κρίσιμη. Για την Ελλάδα η αβεβαιότητα αυτή παίρνει ακόμα πιο μεγάλη διάσταση εκ του γεγονότος ότι στο τιμόνι της χώρας βρίσκεται μια ηγεσία καιροσκοπική, τυχοδιωκτική θα έλεγε κανείς, που ενδιαφέρεται μόνο για το πώς θα διατηρήσει τις καρέκλες της και πώς θα αλώσει το κράτος.
Καθώς, όμως, ο ευρωπαϊκός και βαλκανικός ουρανός γίνεται ολοένα πιο βαρύς, εκείνο που πρέπει να αναζητήσει ένα λαός σώφρων, είναι πολιτική ηγεσία που θα μπορέσει να του εξασφαλίσει ένα σίγουρο καταφύγιο για να γλυτώσει από τη θύελλα που έρχεται.
Όσο ο ουρανός λοιπόν γίνεται βαρύτερος τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτή η ανάγκη να αποκτήσει η Ελλάδα ηγεσία σεβαστή στους φίλους και στους εχθρούς, αλλά κυρίως ηγεσία αξιόπιστη.
Μια ηγεσία που δεν μπορεί να εφαρμόσει αποφάσεις και νόμους που η ίδια ψηφίζει πώς είναι δυνατόν να λάβει αποφάσεις για ζητήματα και καταστάσεις που ξεπερνούν τον κοινοβουλευτικό της κύκλο και αφορούν το μέλλον της χώρας για τις επόμενες γενιές;
Η Ελλάδα χρειάζεται νέα πολιτική ηγεσία το συντομότερο. Ο κ. Τσίπρας εκρίθη και απεδείχθη ότι δεν μπορεί. Αν κατ’ ελάχιστον θεωρεί τον εαυτό του πατριώτη, οφείλει να προχωρήσει το συντομότερο σε εκλογές ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει ηγεσία ικανή να αντιμετωπίσει όχι μόνο την οικονομική αλλά και οποιαδήποτε άλλη, χειρότερη κρίση προκύψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου