Όλο και πιο λίγο φοβόμαστε το τέρας… Ίσως, γιατί αρχίσαμε να του μοιάζουμε (apopseis.gr)

του Γιώργου Κοντογιάννη.

«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που
προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε».

Προφητικά τα λόγια του Μάνου Χατζηδάκη, ειπωμένα σε μια άλλη εποχή, ταιριάζουν όμως απόλυτα και στη δική μας. Όχι γιατί τα «τέρατα» ξανάρθαν να κατακτήσουν την ύπαρξή μας, πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν, αλλά γιατί εμείς πάψαμε να αντιστεκόμαστε στην ασκήμια τους κι αρχίσαμε να λογίζουμε το παράδοξο ως φυσιολογικό.
Βλέπουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει το δικό της κράτος και δεν αντιδρούμε. Και δεν μιλάμε για τους δεκάδες διορισμούς ημετέρων σε όλο το φάσμα της δημόσιας διοίκησης αλλά κυρίως στη Βουλή που εξαιρείται του ΑΣΕΠ. Μιλάμε για την κατάργηση στην πράξη ανεξαρτήτων αρχών και μεταφορά αρμοδιοτήτων, όπως οι τηλεοπτικές άδειες στα χέρια ενός υπουργού. Το αξίωμα είναι παλιό και δοκιμασμένο από την εποχή του Γκέμπελς. Ελέγχοντας την ενημέρωση, ελέγχεις τις αποφάσεις των ψηφοφόρων.
Βλέπουμε την υποβάθμιση του Κοινοβουλίου και την πλειονότητα των βουλευτών να την αποδέχεται χωρίς αντίδραση. Οι υπουργοί της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, αρνούνται να προσέλθουν στο Κοινοβούλιο και να απαντήσουν σε Ερωτήσεις βουλευτών που στο περιεχόμενό τους μοιάζουν με άλλες που έχουν απαντηθεί στο παρελθόν. Δηλαδή αρνούνται ένα από τα βασικά στοιχεία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας: Τον έλεγχο. Και ο Πρόεδρος της Βουλής θεωρεί την συμπεριφορά αυτή φυσιολογική. Και πώς να μη τη θεωρεί αφού κι ο ίδιος αρνείται ακόμη και να απαντήσει στο αίτημα της ΝΔ για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για το τι συνέβη πέρσι το καλοκαίρι και η Ελλάδα κόντεψε να εκδιωχθεί από την ΕΕ.
Βλέπουμε την κυβέρνηση να κλέβει στην ουσία τους συνταξιούχους και με τρικ αντί για 12 εφέτος να δίνει 11 επικουρικές συντάξεις στους δικαιούχους και η κοινωνία να μην αντιδρά γιατί θεωρεί την πρακτική της κυβέρνησης φυσιολογική.
Βλέπουμε την κυβέρνηση με κουτοπονηριά να προσπαθεί να ξεγελάσει μια παγκόσμια δύναμη, την Κίνα, φέρνοντας στη Βουλή άλλες διατάξεις από εκείνες που είχαν συμφωνήσει οι πολιτικοί ηγέτες των δύο χωρών, και χρειάζεται η αντίδραση των Κινέζων για να αποκατασταθεί η τάξη, αφού οι πολιτικές δυνάμεις, πλην της ΝΔ θεώρησαν φυσιολογικό να πράττει με τον συγκεκριμένο τρόπο η παρούσα κυβέρνηση. Δηλαδή θεωρείται φυσιολογικό η κυβέρνηση να προσπαθεί να αθετήσει το λόγο και την υπογραφή της εκθέτοντας τη χώρα διεθνώς.
Βλέπουμε υπουργούς, σαν τον κ. Σπίρτζη, κάθε λίγο και λιγάκι να ψηφίζει έναν νόμο που φέρνει η κυβέρνησή του στη Βουλή και είναι αντίθετος με την ιδεολογία του κόμματος που κυβερνά και μετά να δηλώνουν ότι το κάνουν με πόνο ψυχής! Και η κοινωνία να θεωρεί φυσιολογικό το κλάμα του υπουργού… αποδεχόμενη τα καραγκιοζιλίκια στελεχών της κυβέρνησης.
Θα μπορούσε κανείς να καταγράψει δεκάδες περιστατικά που αποδεικνύουν ότι ως κοινωνία έχουμε φθάσει στο σημείο να θεωρούμε φυσιολογικό το παράταιρο. Δεν θα καταγράψουμε άλλες περιπτώσεις παρά μόνο μία. Αυτή του κ. Πολάκη η οποία είναι χαρακτηριστική ακόμα και από άποψη αισθητικής.
Ο υπουργός υβριστής της Δικαιοσύνης, ο οποίος για άγνωστο λόγο –ίσως τον λόγο τον γνωρίζει μόνο ο κ. Τσίπρας- διατηρείται στη θέση του, έχει ξεφύγει από κάθε άποψη. Θεωρεί τσιφλίκι του τη Βουλή και αρνείται να κατανοήσει γιατί ο λαός δυσανασχετεί- όποτε δυσανασχετεί- με αυτή την εθνικά σωτήρια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Κάθε λίγο και λιγάκι με μια φασίζουσα συμπεριφορά προκαλεί την κοινή γνώμη η οποία αρχικώς τον παρατηρούσε άναυδη, αλλά πλέον δεν του δίνει σημασία, θεωρώντας κάτι φυσιολογικό ένα ακόμα «φρούτο» στον κυβερνητικό μπαχτσέ.
Τελευταίο κρούσμα του νταή υπουργού η ανάρτηση που έκανε στο face book με αφορμή την κίνηση ευγένειας του Κινέζου πρωθυπουργού να βγάλει τη γραβάτα του επειδή ο κ. Τσίπρας, στη μεταξύ τους συνάντηση, δεν φορούσε, όπως συνηθίζει, γραβάτα.
Ο κ. Πολάκης την διπλωματική αυτή αβρότητα την εξέλαβε ως κατάκτηση του ηγέτη του έναντι των Κινέζων.
Έτσι λοιπόν έγραψε τα εξής ακατάληπτα στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook:
"Όχι απλά δεν θα βάλουμε γραβάτα, αλλά κάνουμε κι άλλους να τη βγάζουν ....Διαμαρτυρηθείτε και γι' αυτούς ,άντε ντε δηθεναδες του καθωσπρεπισμού, γραβατωμένα λαμόγια του απόλυτου τίποτα..."
Με λίγα λόγια οι Κινέζοι μας πήραν το λιμάνι αλλά εμείς τους βγάζουμε τις γραβάτες!!! Μιλάμε για εθνική επιτυχία πρώτου μεγέθους.
Δεν έχω γνώσεις ψυχιατρικής αλλά είναι βέβαιο ότι η ανάρτηση του κ. Πολάκη θα είχε ενδιαφέρον να εξεταστεί από επιστήμονες.
Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι η ισορροπία ενός υπουργού. Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος γραφικός μιας κυβέρνησης θα είναι ο εν λόγω υπουργός. Το ζήτημα είναι ότι παλαιότερα τέτοια πρόσωπα όταν αποκαλύπτοντο, όσο κοντά στην πολιτική ηγεσία κι αν βρισκόντουσαν, τελικά απομακρύνοντο γιατί θεωρείτο ότι έκαναν κακό στην εικόνα της κυβέρνησης. Στην παρούσα κυβέρνηση δεν συγκινείται κανείς. Κανείς δεν λέει κουβέντα για τον κ. Πολάκη. Όχι γιατί τον φοβούνται, αλλά γιατί απλά θεωρούν τη συμπεριφορά του φυσιολογική.
Και το μεγάλο ερώτημα είναι, αν για τόσα πολλά μικρά ή μεγάλα θεωρούμε την συμπεριφορά των κυβερνόντων φυσιολογική, τότε θα έλθει ώρα που ως κοινωνία θα θεωρήσουμε το φυσιολογικό παράταιρο. Και τότε θα είναι αργά και για την κοινωνία αλλά και για την Ελλάδα. Γιατί θα έχουμε γίνει ένα με τη μορφή του τέρατος που περιγράφει ο Μάνος Χατζηδάκης και δεν θα έχουμε ούτε τη δύναμη, αλλά κυρίως δεν θα έχουμε τη συνείδηση, να το πολεμήσουμε. Δυστυχώς το τέρας της κακογουστιάς, του λαϊκισμού, της αντιδημοκρατικότητας έχει πάψει να μας τρομάζει. Και αυτό είναι ό,τι πιο επικίνδυνο έχει ζήσει αυτός ο τόπος.

http://www.apopseis.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=1802:olo-pio-ligo-fovomaste-to-teras-isws-giati-arxisame-na-tou-moiazoume&Itemid=73