Ας βγάλουμε επιτέλους τα «σκουπίδια» από το σαλόνι μας (apopseis.gr)

του Γιώργου Κοντογιάννη.

Τα όσα συγκλονιστικά διαβάσαμε τόσο στη συνέντευξη του προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση ότι η κυβέρνηση φλέρταρε με πολιτικές αυταπάτες, αλλά και η αντίδραση της πρώην Προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας της είπε ότι μόνο μια κυβέρνηση εθνικού σκοπού ή μια δικτατορία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την κατάσταση στην Ελλάδα, δείχνει σε ποιο τραγικό σημείο βρέθηκε η χώρα το κρίσιμο καλοκαίρι του 2015.

Κατ’ αρχάς αν όλα αυτά είχαν ακουσθεί πριν από μια δεκαετία, θα είχε ξεσηκωθεί η
Ελλάδα. Θα είχαν ξεσηκωθεί τα κόμματα και κυρίως θα είχαν ξεσηκωθεί οι πνευματικοί άνθρωποι αυτής της χώρας.
Πώς είναι δυνατόν ο εκλεγμένος πρωθυπουργός μιας χώρας να δηλώνει αδυναμία να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που και η κυβέρνησή του δημιούργησε και να βάζει στη σκέψη και στο στόμα του τη δικτατορία ως πιθανή σωτηρία της χώρας;
Όσο και ισχυρισθεί κανείς ότι ο κ. Τσίπρας με τη συγκεκριμένη φράση, που δεν διαψεύσθηκε, προφανώς εννοούσε ότι η Ελλάδα χρειάζεται είτε μια ηγεσία που θα στηρίζεται σε περισσότερες κοινοβουλευτικές δυνάμεις είτε μια κυβέρνηση που θα ελάμβανε τις αναγκαίες αποφάσεις χωρίς να νοιάζεται για τη δημοκρατικότητα αυτών των αποφάσεων, η ουσία είναι μία: Ότι ο ίδιος θεωρούσε ανίκανη τη δική του κυβέρνηση να δώσει λύση στα προβλήματα που και ο ίδιος με τις σκόπιμες καθυστερήσεις στην εξάμηνη διαπραγμάτευση προκάλεσε, αλλά και με την άφρονα πολιτική του ενέτεινε ο υπουργός των οικονομικών που ο ίδιος επέλεξε.
Επισήμανα προηγουμένως ότι αν αυτά, περί δικτατορίας, είχαν ακουσθεί από στόμα πρωθυπουργού πριν από μια δεκαετία, τότε θα είχε γίνει… επανάσταση. Και αυτός που θα τα είχε πει θα είχε απομονωθεί από την πολιτική ζωή του τόπου. Θα είχε αποβληθεί από την πολιτική. Δεν θα εξακολουθούσε να κυβερνά, όπως συμβαίνει σήμερα με τον κ. Τσίπρα, σαν να μη συμβαίνει τίποτα…
Αλλά, γιατί σήμερα το αποδεχόμαστε;
Γιατί δεν αντιδρούμε;
Πρόκειται για πολιτική αναισθησία ή για κάτι άλλο;
Δυστυχώς πρόκειται για την πιο επικίνδυνη ασθένεια σε μια δημοκρατία. Πρόκειται απλά για συνήθεια.
Δυστυχώς συνηθίσαμε στην υπερβολή και πια δεν μας ενοχλεί.
Συνηθίσαμε στην κακογουστιά και δεν την βλέπουμε.
Συνηθίσαμε στην βρώμα της πολιτικής και της κοινωνίας και δεν μας μυρίζει τίποτα.
Κάντε ένα πείραμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Βάλτε στο τραπέζι του σαλονιού σας κάτι άχρηστο, κακόγουστο, ή ακόμη και μια σακούλα σκουπίδια με άχρηστα πράγματα. Την πρώτη μέρα η εικόνα θα είναι αποκρουστική. Το ίδιο και τη δεύτερη, και την τρίτη. Καθώς οι μέρες θα περνούν η αντίδρασή σας θα μειώνεται, μέχρι που θα αποδεχθείτε ότι αποτελεί μέρος του ντεκόρ του σπιτιού σας.
Αντιστοιχείστε το ίδιο στην πολιτική. Όταν για πρώτη φορά αντιμετωπίσαμε την υπερβολή, τη βρώμα ή τη δυσωδία του λεγόμενου «αυριανισμού», αγανακτήσαμε. Στη συνέχεια πάψαμε να αντιδρούμε. Αποδεχθήκαμε και την υπερβολή και τη δυσωδία στον δημόσιο βίο. Αποδεχθήκαμε την κακογουστιά και την απάτη στο δημόσιο βίο. Φθάσαμε να λέμε «αυτός είναι τίμιος, δεν κάνει για την πολιτική». Και το χειρότερο είναι ότι το λέμε σοβαρά και το πιστεύουμε. Αποδεχθήκαμε τον λαϊκισμό ως στοιχείο της πολιτικής και την κοροϊδία των πολιτικών δίχως αντίδραση. Ο ίδιος ο λαός έφτασε στο σημείο να λέει σε πολιτικούς – έχω προσωπική εμπειρία σε αυτό- «αν δεν πεις και κανένα ψέμα πώς θα εκλεγείς» και να θεωρούμε αποδεκτό το στοιχείο της απάτης στην πολιτική για την κατάληψη της εξουσίας.
Όταν λοιπόν οι πολίτες και κυρίως οι πνευματικοί ηγήτορές τους θεωρούν την κακογουστιά, την υπερβολή, το ψέμα, την απάτη, στοιχεία του πολιτικού παιχνιδιού, τότε πώς είναι δυνατόν να αντιδράσουν όταν ένας πρωθυπουργός θεωρεί ότι, ίσως θα έδινε λύση στο πρόβλημα μια δικτατορία;
Ζούμε στην κοινωνία της απαξίωσης των πάντων. Κι όποιος τολμήσει και αντιδράσει θεωρείται γραφικός. Όταν όμως πάψουμε να αντιδρούμε για ζητήματα που αφορούν στην προστασία της ανθρώπινης ζωής κι αξιοπρέπειας και για ζητήματα που αφορούν στην προστασία της δημοκρατίας, τότε η «λύση» που πιθανολογεί ο κ. Τσίπρας, με οποιαδήποτε μορφή, ίσως δεν απέχει. Και η οικονομική δικτατορία ίσως είναι χειρότερη από οποιαδήποτε άλλη.
Ας το θυμούνται αυτό όσοι θεωρούν ελευθερία του λόγου να προβάλλεται ένας κοινός δολοφόνος ως καλλιτέχνης, δίπλα σε νομπελίστες και πάνω στο σανίδι του Εθνικού Θεάτρου που για τη λειτουργία του πληρώνει ο χειμαζόμενος ελληνικός λαός.
Ας το θυμούνται αυτό όσοι θεωρούν δικαίωμα της κυβέρνησης να προσφέρει σε Τούρκους μιντιάρχες άδειες ή συχνότητες τηλεοπτικών σταθμών, χωρίς να επικαλούνται το άρθρο 15 του Συντάγματος που επιβάλλει την κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και την πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας (πολιτιστική ανάπτυξη της Ελλάδος επιδιώκει άραγε ο Ατσούν Ιλιτζάλι, ο οποίος μέσω του Αλί Κεμάλ Καραμπουντάκ διευθυντού μάρκετινγκ του καναλιού TV8 , το οποίο ελέγχει, , δήλωσε στην τουρκική εφημερίδα Μηλιέτ ότι «έτσι με αυτόν τον τρόπο θα ακουστεί στην Ελλάδα η φωνή της Τουρκίας»;).
Ας το θυμούνται, όσοι αποδέχονται τις γονυκλισίες στα μνημόσυνα πεσόντων ηρώων ή τα χειροφιλήματα ψεύτικης υποταγής σε ιεράρχες, από δηλωμένους άθεους… ως στοιχείο ευλάβειας και όχι ως λαϊκισμό.
Ας το θυμούνται τέλος όσοι ακούν τα video με τις προεκλογικές δηλώσεις του κ. Τσίπρα και διασκεδάζουν λέγοντας «βρε τι έλεγε ο μπαγάσας» αντί να αντιδρούν και να πρωτοστατούν σε ένα κίνημα αλήθειας, σε ένα κίνημα εξοβελισμού του λαϊκισμού και της κακογουστιάς από την πολιτική ζωή της χώρας.
Ας το θυμόμαστε όλοι όσοι καθόμαστε στον καναπέ μας περιμένοντας τους άλλους να αντιδράσουν και σώσουν αυτόν τον τόπο… Τον τόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά μας…
Ας βγάλουμε λοιπόν τα «σκουπίδια» από το σαλόνι μας και ας αναπνεύσουμε επιτέλους!

http://www.apopseis.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=1518:as-vgaloume-epiteloys-ta-skoupidia-apo-to-saloni-mas&Itemid=73