Καραμανλής: «Αλλαγή ηγεσίας στον κατάλληλο χρόνο ενδυναμώνει το κόμμα με ελπίδες»

του Γιώργου Κοντογιάννη

            Οι παλαιότεροι θυμούνται ότι οι σχέσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά είχαν διαρραγεί με άσχημο τρόπο σε εκείνη την περίφημη σύσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο για το Σκοπιανό, στις 13 Απριλίου 1992, όταν ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ, απεπέμφθη από τη θέση του
υπουργού Εξωτερικών, για τους χειρισμούς του στην υπόθεση διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και στο Σκοπιανό.
            Ωστόσο ο Αντώνης Σαμαράς και κατά τη διεκδίκηση της ηγεσίας της ΝΔ και έως σήμερα ως πρόεδρος του κόμματος, σε κάθε ευκαιρία τιμούσε τον ιδρυτή της παράταξης και όποτε τον ευνοούσε έκανε αναφορές στο πρόσωπό του, ενώ πίσω από το γραφείο του είχε μονίμως μια φωτογραφία του μαζί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

            Όλοι όσοι υπηρετήσαμε από οποιαδήποτε θέση την παράταξη και τους ανθρώπους της, είναι γεγονός ότι τρέφουμε ιδιαίτερο σεβασμό στις παρακαταθήκες του ιδρυτή της ΝΔ, όχι μόνο γιατί δικαίως φέρει τον τίτλο του Εθνάρχη αφού σε αυτόν οφείλεται η θεμελίωση της σύγχρονης δημοκρατίας που βιώνουμε και η σημαντικότερη εθνική επιλογή της νεότερης Ελλάδος για ένταξη της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη, αλλά και γιατί επί εποχής του μπήκαν οι βάσεις του πιο σύγχρονου κεντροδεξιού κόμματος που γνώρισε η χώρα μας.
            Δεν είναι τυχαίο ότι, παρά τις όποιες κατά καιρούς αναταράξεις που βίωσε, η ΝΔ μέσα στα 40 και πλέον χρόνια του βίου της, είχε επτά διαφορετικούς αρχηγούς που όλοι αναδείχθηκαν με δημοκρατικές διαδικασίες τις οποίες ποτέ κανείς εσωκομματικός αντίπαλός τους δεν αμφισβήτησε.
            Και είναι γεγονός ότι οι αλλαγές στην ηγεσία έγιναν με πρωτοβουλία εκείνων που παρέδιδαν την ηγεσία, κυρίως λόγω ατυχών αποτελεσμάτων σε εκλογές που είχαν προηγηθεί. (Εξαιρείται η περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή που εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας).
            Μετά τις πρόσφατες εκλογές που η ΝΔ βίωσε τη χειρότερη ήττα στην ιστορία της, ο πρόεδρος του κόμματος Αντώνης Σαμαράς αποφάσισε να ακολουθήσει διαφορετική πορεία από όλους τους προκατόχους του και όχι μόνο δεν διευκόλυνε τις διαδικασίες μετάβασης σε μια άλλη, νεότερη γενιά, στην ηγεσία του κόμματος, όπως έκανε παλαιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ και όπως κάνει τώρα το ΠΑΣΟΚ, αλλά αρνήθηκε να γίνει Έκτακτο Συνέδριο που θα συζητήσει τα αίτια που οδήγησαν στην ήττα της 25^ης Ιανουαρίου.
            Και μπορεί μεν ο κ. Σαμαράς να λέει ότι δεν είναι παντρεμένος με την καρέκλα της ηγεσία της ΝΔ, ωστόσο οι πράξεις του άλλα μαρτυρούν.
            Και το χειρότερο:
            Πρώτον, με την παραμονή του στην ηγεσία της ΝΔ γίνεται μέρος της εσωκομματικής κρίσης, εξανεμίζοντας στη συνείδηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας ό,τι θετικό είχε επιτύχει στα δυόμισι χρόνια της πρωθυπουργίας του. Και,
            Δεύτερον, επιχειρεί αλλοίωση του ιδεολογικού προσανατολισμού του κόμματος, αδιαφορώντας για τα όσα είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στο Α’ Συνέδριο στις 5 Μαΐου 1979, ότι δηλαδή η ΝΔ «είναι το κόμμα του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού». Προσδιορίζοντας δε την έννοια του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού διευκρίνισε ότι «ευρίσκεται μεταξύ του παραδοσιακού φιλελευθερισμού και του δημοκρατικού σοσιαλισμού».
            Τρίτον, οδηγεί τη ΝΔ σε διαδικασίες που καταστατικά δεν προβλέπονται, όπως το Άτυπο Πολιτικό Συμβούλιο ή σε διαδικασίες που προβλέπονται, όπως η Εθνική Συνδιάσκεψη, αλλά δεν έχουν καμία αρμοδιότητα να λάβουν αποφάσεις που θα μπορούσε να λάβει ένα Έκτακτο Συνέδριο.
           Οι διαδικασίες που ακολουθεί, ποτέ δεν θα τις ακολουθούσε ένα δημοκρατικά οργανωμένο κόμμα όπως αυτό που δημιούργησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος – αν και ιδρυτής του κόμματος- με ευθύτητα δήλωνε στο Προσυνέδριο της ΝΔ στη Χαλκιδική, στις 2 Απριλίου 1977, όχι μόνο ότι δεν πρέπει ένα δημοκρατικά οργανωμένο κόμμα να ταυτίζει την τύχη του με την τύχη του αρχηγού του, αλλά τόνιζε ότι δεν επιτρέπεται το κόμμα να επωμίζεται τα σφάλματα ή τα ατυχήματα του αρχηγού του.
            Ο Ιδρυτής μάλιστα της ΝΔ θεωρούσε επιβεβλημένες τις αλλαγές στην ηγεσία καθώς αν γίνονται στον κατάλληλο χρόνο και με τον κατάλληλο τρόπο, ενδυναμώνουν το κόμμα δημιουργώντας νέες ελπίδες στην κοινωνία.
           Στην ομιλία του στην πρώτη ημέρα του Προσυνεδρίου του κόμματος που έγινε στη Χαλκιδική (Σάββατο, 2 Απριλίου 1977) * ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει τα εξής:
«Για να εκπληρώσει την αποστολή του ένα κόμμα χρειάζεται χρόνο. Και για να είναι μακρόβιο πρέπει να είναι δημοκρατικά οργανωμένο. Δεν πρέπει, δηλαδή, να ταυτίζει την τύχη του με την τύχη του αρχηγού του. Και αυτό όχι μόνο γιατί δεν μπορεί βιολογικά να καλύψει ένα πρόσωπο τη ζωή ενός κόμματος, αλλά και γιατί δεν επιτρέπεται το κόμμα να επωμίζεται τα σφάλματα ή ακόμη και ατυχήματα του αρχηγού του. Η ανανέωση στις περιπτώσεις αυτές της ηγεσίας, όταν γίνεται στον κατάλληλο χρόνο και με τον κατάλληλο τρόπο, ενδυναμώνει το κόμμα με τις καινούργιες ελπίδες που δημιουργεί».
            Τι από αυτά ισχύει σήμερα; Ποιες ελπίδες μπορεί να δημιουργήσει για ένα καλύτερο μέλλον μια ηγεσία που καταδικάσθηκε από το εκλογικό σώμα;
            Ορισμένοι σφουγγοκωλάριοι του κ. Σαμαρά, άρχισαν από την Κυριακή το βράδυ και μετά να του λένε «πρόεδρε μην ανησυχείς θα ανακάμψεις όπως ο Σαρκοζί στη Γαλλία».
            Μα δεν καταλαβαίνουν ότι δεν συγκρίνονται οι δύο περιπτώσεις;
Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Σαρκοζί έμεινε σταθερός στην κεντροδεξιά ιδεολογία του κόμματός του και αυτήν αντέταξε ως ανάχωμα στην επέλαση της ακροδεξιάς της κυρίας Λεπέν;
Δεν καταλαβαίνουν ότι με την ιδεολογική σταθερότητά του ο Σαρκοζί επέτυχε να ενεργοποιήσει πολίτες και να τους σηκώσει από τον καναπέ;
Δεν καταλαβαίνουν ότι στην Ελλάδα η θεωρία των δύο άκρων οδήγησε στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, αφού η δεξιά στροφή της κυβέρνησης Σαμαρά και η τρομολαγνία για τον ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε την κοινωνία στο άλλο άκρο;
Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Σαρκοζί μετά την ήττα του παραιτήθηκε και έδωσε τη δυνατότητα στο κόμμα του να αναπνεύσει και να ενδυναμωθεί; Δεν θέλησε να συνδέσει την δική του τύχη με την τύχη του κόμματός του… Άλλο αν οι περιστάσεις τον επαναφέρουν δικαιωμένο κάτω από ειδικές συνθήκες και υπό την απειλή της επέλασης της ακροδεξιάς. Πάντως δεν κάθισε καρφωμένος στην καρέκλα του, ούτε επιχείρησε να ξεφύγει από την αλήθεια με… άτυπες διαδικασίες… Άλλωστε η περίπτωση Σαρκοζί περισσότερο με εκείνη του Κώστα Καραμανλή προσιδιάζει παρά με του Αντώνη Σαμαρά…
            Δυστυχώς στη ΝΔ ο κ. Σαμαράς αντί να προστατεύσει τον εαυτό του και την υστεροφημία του επέλεξε να γίνει μέρος της εσωκομματικής κρίσης με απρόβλεπτες διαστάσεις για το μέλλον και την επιβίωση της παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ο Εθνάρχης δήλωνε στο προσυνέδριο της Χαλκιδικής, ταυτίζοντας τον εαυτό του με την τύχη του κόμματος.
            Το ερώτημα, όμως, είναι θα το επιτρέψουν όσοι γεννήθηκαν και αντρώθηκαν πολιτικά μέσα σε αυτό το κόμμα; Θα το επιτρέψουν όλοι όσοι τιμήθηκαν και εξακολουθούν να τιμώνται με την ψήφο και την αγάπη της βάσης της παράταξης; Θα το επιτρέψουν όσοι εξακολουθούν να βλέπουν τη ΝΔ και όσα πρεσβεύει, ως ελπίδα για το μέλλον αυτής της χώρας και αυτού του λαού;
            Ας αναλογισθούν τα κορυφαία στελέχη της ΝΔ το καθήκον τους και ας πράξουν ανάλογα. Η ιστορία θα είναι κριτής όλων. Και εκείνων που δρουν και εκείνων που αντιδρούν… Και εκείνων που πράττουν και εκείνων που αδρανούν…

*Αναδημοσίευση από το αφιέρωμα της αρθρογραφικής ιστοσελίδας apopseis.gr «Οι ιδεολογικές αρχές των σύγχρονων ελληνικών κομμάτων»