Τι φοβούνται οι πολιτικοί αρχηγοί και αρνούνται την εθνική συνεννόηση (Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ΑΥΡΙΑΝΗ)

Με απογοήτευση ο ελληνικός λαός είδε την περασμένη Τρίτη, μια ακόμη προσπάθεια για συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ειδικά των δύο παλαιών κομμάτων, να πηγαίνει στο βρόντο.

Την ώρα που η Ελλάδα έχει πέσει στο γκρεμό και βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, ο Πρωθυπουργός και ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, εμφανίζονται κατώτεροι των περιστάσεων και θέτουν το «εγώ» πάνω από το «εμείς». Θέτουν τα πρόσκαιρα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα πάνω από τα εθνικά και αρνούνται να σταματήσουν την ελεύθερη πτώση στην άβυσσο και να πιαστούν από το κλαδί που θα δώσει στη χώρα τη δυνατότητα – έστω και με σκληρό αγώνα- της οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής ανάτασης.

Δυστυχώς για την Ελλάδα και τους Έλληνες, πολιτικοί νάνοι καλούνται να αντιμετωπίσουν γιγάντια προβλήματα.

Είναι δυνατόν ο Πρωθυπουργός να καλεί τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να συζητήσουν για να του ζητήσει συναίνεση και ενώ ξέρει την αρνητική του θέση να του προσφέρει άλλοθι άρνησης κάνοντάς του προσωπική επίθεση, μια ώρα πριν στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής του ομάδας;

Είναι δυνατόν της εθνικής συσπείρωσης να προτάσσει την κομματική συσπείρωση;

Είναι κρίμα αν δεν το καταλαβαίνει και είναι ντροπή και επικίνδυνο αν το κάνει συνειδητά.

Και από την άλλη είναι δυνατόν ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να βάζει το εγώ του πάνω από το έθνος, πάνω από τις ανάγκες της πατρίδας; Και η ανάγκη της Ελλάδας αυτή τη στιγμή είναι να εμφανισθεί με όσο το δυνατόν πιο δυνατή, πιο ισχυρή φωνή στην Ευρώπη. Ας θέσει όρους στον κ. Παπανδρέου, ας θέσει «κόκκινες γραμμές», αλλά η άρνηση με τη δικαιολογία της επίθεσης που του έκανε ο κ. Παπανδρέου είναι φθηνή, και έωλη μπροστά στο μέγεθος των εθνικών προβλημάτων και μπροστά στην ανάγκη για εθνική συσπείρωση. Εκτός βέβαια και αν γνωρίζει ο κ. Σαμαράς ότι οι «κόκκινες γραμμές» και τα επιχειρήματα περί επαναδιαπραγμάτευσης που προβάλλει στον πολιτικό του λόγο στο εσωτερικό, δεν μπορούν να σταθούν ούτε κατά διάνοια στο εξωτερικό, και γι’ αυτό ίσως οι κομματικοί του εταίροι στο ΕΛΚ συζητούν πλέον ανοικτά ακόμα και την αποπομπή της ΝΔ από την ευρωπαϊκή οικογένεια.

Ο λαός που υποφέρει, η κοινωνία της οποίας η συνοχή κρέμεται από μια κλωστή και αν διαρραγεί οι συνέπειες για τη χώρα και την ομαλότητα θα είναι απρόβλεπτες και τραγικές, δεν καταλαβαίνουν από τέτοιου είδους δικαιολογίες και κυρίως δεν μπορούν να κατανοήσουν τι άλλο φοβίζει τους πολιτικούς μας ηγέτες και δεν προχωρούν στην πολυπόθητη εθνική συνεννόηση και σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, ή εκτάκτου ανάγκης ή όπως αλλιώς θέλουν να την ονομάσουν.

Είναι σαφές ότι σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας οι σημερινοί πολιτικοί, οι οποίοι έχουν –άλλος λιγότερη κι άλλος περισσότερη- τεράστια ευθύνη για τη σημερινή κατάντια της χώρας, θα παίξουν δευτερεύοντα ρόλο. Τον πρώτο ρόλο θα κληθούν να διαδραματίσουν οι τεχνοκράτες, αφού μέχρι σήμερα οι πολιτικοί στους οποίους ανετέθη η ευθύνη να λάβουν αποφάσεις κρίθηκαν ανεπαρκείς ή τουλάχιστον έδειξαν περισσότερο από το εθνικό να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος.

Παίρνοντας όμως πρωτοβουλίες οι τεχνοκράτες και ασκώντας πολιτική, ασκώντας, δηλαδή το ρόλο που η δημοκρατία θέλει να ασκούν οι πολιτικοί, μοιραία θα εξελιχθούν σε πολιτικούς. Αυτοί οι νέοι και άφθαρτοι «πολιτικοί» που πιθανόν να έχουν επιτυχίες στην προσπάθεια σωτηρίας της χώρας, ίσως μετεξελιχθούν και σε πόλους συσπείρωσης και άλλων πολιτικών προσώπων ή ακόμα, αν αποκτήσουν πολιτικές φιλοδοξίες ίσως μετεξελιχθούν στη θρυαλλίδα που θα φέρει την έκρηξη και τη μετεξέλιξη στο σημερινό σάπιο πολιτικό μας σύστημα.

Φαντάζεσθε έναν επιτυχημένο Παπαδήμο, ή Στουρνάρα ή οποιονδήποτε άλλον τεχνοκράτη, να συσπειρώσει δίπλα του υγιείς πολιτικές δυνάμεις από διάφορα κόμματα; Ή ακόμα κι αυτό αν δεν γίνει, φαντάζεσθε ποιες και πόσες ανακατατάξεις θα επέλθουν όταν η πολιτική πραγματικότητα, μέσω της εθνικής συνεννόησης, οδηγηθεί εκεί που εδώ και ένα χρόνο περίπου φωνάζουν ότι πρέπει να οδηγηθούμε, μικρότερα και νεοϊδρυθέντα κόμματα, όπως η Δημοκρατική Συμμαχία και η Δημοκρατική Αριστερά;

Οι δυνάμεις που θα απελευθερωθούν από τα παραδοσιακά κόμματα θα είναι πολλές και, φυσικά, θα είναι εκείνες οι δυνάμεις που θα αποζητούν το καινούργιο, το υγιές, αυτό, δηλαδή, που τρέμει το σημερινό πολιτικό σύστημα γιατί συντηρείται από τη μούχλα της αλαζονείας των αρχηγών του και τη διαφθορά.

Το ζήτημα, όμως, είναι μέχρι πότε οι δύο πολιτικοί αρχηγοί θα αποτελούν τους ολετήρες του έθνους, μέχρι πότε θα βάζουν εμπόδια στο αναγκαίο φυσικό φαινόμενο της μετεξέλιξης του πολιτικού μας συστήματος, μέχρι πότε θα προσπαθούν να κρύψουν το κενό που υπάρχει; Ούτως ή άλλως γνωρίζουν καλά ότι η φύση και η ζωή –και η πολιτική είναι μέρος της ζωής- απεχθάνονται τα κενά. Και αυτό που εμποδίζουν σήμερα με κάθε τρόπο, ενεργοποιώντας κυρίως τους μηχανισμούς που ακόμα διαθέτουν στο καταρρέον πολιτικό σύστημα, θα το επιβάλλει ο λαός με την  κρίση και την ψήφο του μετά τις εκλογές.