Ομιλία του Γιώργου Κοντογιάννη*, στην ημερίδα της Ομοσπονδίας Εμπορικών Συλλόγων Ηλείας, με θέμα την παρουσίαση μελέτης της ΕΣΕΕ για την ανάπτυξη της Ηλείας

Θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Σκορδαλή, γιατί μετά από δική του επιμονή βρίσκομαι σήμερα σε αυτό το βήμα, για να καταθέσω κι εγώ την άποψή μου για την ανάπτυξη της Ηλείας, με βάση την εξαιρετική  μελέτη της ΕΣΕΕΕ.

Αγαπητοί συμπατριώτες αν δεν ασχολούμασταν με την πολιτική αλλά με τις πωλήσεις, κανείς από εμάς δεν θα είχε κάνει καριέρα.  Θα είχαμε αποτύχει.

Και ο λόγος είναι απλός:

Έχουμε στα χέρια μας το καλύτερο προϊόν της Ελλάδος και δεν μπορούμε να το «πουλήσουμε» (σε εισαγωγικά η λέξη για να μη γίνουν παρεξηγήσεις) ή ορθότερα να το αξιοποιήσουμε.

Δεν υπάρχει τόπος σαν την Ηλεία στην Ελλάδα, που να συνδυάζει 150 χιλιόμετρα αξιοποιήσιμης παραλίας με πεντακάθαρα νερά, ποτάμια και λίμνες που η ίδια η Ευρώπη τα χαρακτηρίζει μνημεία φυσικού κάλους και τα προστατεύει, καταρράκτες

(γιατί δεν είναι μόνο στη Νέδα, είναι και στη Νεμούτα), δασικό πλούτο, το μοναδικότερο και ιστορικότερο δρυοδάσος της Ευρώπης, μοναδική πολιτιστική κληρονομιά, αρχαία, βυζαντινά και Ενετικά μνημεία, εύφορες πεδιάδες, ιαματικές πηγές, και κυρίως το μοναδικό, παγκοσμίως, brand name της Αρχαίας Ολυμπίας, που ταυτίζεται με τη σημαντικότερη αθλητική, κοινωνική και πολιτιστική δραστηριότητα στον κόσμο, τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Κάθε ένα από όλα αυτά τα πλεονεκτήματα που σας προανέφερα μπορεί να υπάρχουν και αλλού στην Ελλάδα. Πουθενά όμως δεν βρίσκονται, όλα μαζί, συγκεντρωμένα σε έναν τόπο.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που από τις πρώτες, ιστορικά, στιγμές, που ο ελληνισμός βρήκε την εθνική του συνείδηση, αυτόν τον τόπο τον χαρακτήρισε ιερό και απέδιδε σε αυτόν τον προσήκοντα σεβασμό, διαμορφώνοντας εδώ το σημείο συνάντησης και αυτογνωσίας του έθνους μας, μέσα από εκδηλώσεις που λάτρευαν τα θεία, αλλά και το σημαντικότερο δημιούργημά τους, δηλαδή τον άνθρωπο.

Στους νεότερους χρόνους μόνο ένα πολιτικό πρόσωπο μπόρεσε να κατανοήσει την αξία αυτής της γης που έχουμε την τιμή να μας έχει γεννήσει, όταν πρότεινε τη μόνιμη τέλεση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στην Ηλεία, και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το όνομα του οποίου αποφασίσθηκε να δοθεί στη Λίμνη του φράγματος του Πηνειού, το οποίο – τι τραγική ειρωνεία;- είναι το τελευταίο μεγάλο έργο που έγινε στο νομό μας.

Γιατί σχέδια κάναμε πολλά. Μελέτες ακόμη περισσότερες, όμως στην πράξη πάντα κάτι στράβωνε την τελευταία στιγμή. Υπεισέρχοντο πολιτικές, τοπικές και προσωπικές σκοπιμότητες και πάντα η Ηλεία έμενε εκτός μεγάλων έργων.

Γιατί ο βασικότερος παράγοντας αγαπητοί μου για να μπορέσει να υπάρξει ανάπτυξη είναι οι υποδομές. Χωρίς υποδομές ό,τι και να συζητούμε θα είναι απλά σε θεωρητικό επίπεδο.

Μιλώντας με εκπροσώπους των τουριστικών πρακτορείων, πάντα μου επισήμαιναν ότι η Ηλεία βρίσκεται εκτός τουριστικών προορισμών επειδή δεν υπάρχει γρήγορη και ασφαλής πρόσβαση. Χωρίς σύγχρονους και ασφαλείς αυτοκινητόδρομους, χωρίς σύγχρονα και ασφαλή λιμάνια, χωρίς αεροδρόμια και σιδηρόδρομο ποιος και γιατί να επιλέξει την Ηλεία ως προορισμό;

Δείτε τι έχει γίνει στις ακτές της Ηπείρου. Μετά την ολοκλήρωση της Εγνατίας Οδού, όλη η Δυτική Μακεδονία ανακάλυψε τη θάλασσα, αφού σε μία ή μιάμιση ώρα κάτοικοι, επί παραδείγματι της Καστοριάς, μπορούν να κάνουν το μπάνιο τους και να επιστρέψουν το βράδυ στο σπίτι τους ή να οργανώσουν με ευκολία και ασφάλεια ένα όμορφο σαββατοκύριακο.

Οι υποδομές είναι το Α και το Ω για την ανάπτυξη. Και η έλλειψή τους δημιουργεί όλα τα αρνητικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στη μελέτη που είδαμε, με κυριότερο την εγκατάλειψη και τη ραγδαία αύξηση των ρυθμών γήρανσης του πληθυσμού, καθώς οι νέοι εγκαταλείπουν τον τόπο τους και αναζητούν αλλού την ελπίδα.

Και ενώ βλέπουμε σημαντικά αρνητικά στοιχεία όπως η γήρανση του πληθυσμού, το χαμηλό ποσοστό πτυχιούχων (το χαμηλότερο στην περιφέρεια), αλλά και σημαντική ανεργία, διαπιστώνουμε ότι η ύφεση και η κρίση έχει πλήξει την Ηλεία σε ποσοστό μικρότερο από τις περισσότερες Περιφερειακές Ενότητες της Ελλάδος.  Είναι κάτι που φαντάζει οξύμωρο σε κάποιον που δεν συνυπολογίσει όλα τα πλεονεκτήματα που έχει η Ηλεία και τα οποία βάζουν φρένο στο επίπεδο της φτώχειας, κρατώντας τους κατοίκους της σε καλύτερο βιοτικό επίπεδο από  άλλες περιοχές. Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία 2008 – 2014 που εξετάζουμε, ενώ το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της Ελλάδος συνολικά μειώθηκε κατά 5.509 ευρώ ετησίως, στην Ηλεία μειώθηκε μόνο κατά 3.336. Έτσι η διαφορά μεταξύ Ηλείας και πανελλαδικού μέσου όρου ενώ το 2008 ήταν 7.855 ευρώ, σήμερα έχει πέσει στα 5.682 ευρώ.  

Βέβαια, αυτό είναι ισοπέδωση προς τα κάτω, αλλά δείχνει και τις αντοχές της Ηλείας, σε σχέση με το σύνολο της χώρας, επειδή η Ηλεία διαθέτει το υπόβαθρο, που δεν είναι άλλο από τους δύο βασικούς πυλώνες στους οποίους πρέπει να στηριχθεί η ανάπτυξή της, η αγροτική οικονομία και επιχειρηματικότητα σε συνδυασμό με τον τουρισμό – πολιτισμό, σε όλες του τις εκφάνσεις.

Το πού πρέπει να στραφεί η τοπική οικονομία φαίνεται καθαρά από τη Μελέτη καθώς η Ηλεία ήδη διαθέτει το 49,6% των κλινών της περιφέρειας και φιλοξενεί το 76% των αλλοδαπών επισκεπτών. Όπως επίσης φαίνεται και από το γεγονός ότι από τα 25 είδη που καλλιεργούνται στην περιφέρεια στα 9 από αυτά, η παραγωγή στην Ηλεία είναι πάνω του 50%

Το κακό βέβαια είναι ότι το κόστος της παραγωγής παραμένει υψηλό, γεγονός που αποτρέπει νέους από τον πρωτογενή τομέα, ενώ τα προϊόντα μας δεν συνδέονται άμεσα με τον τουρισμό.

Όλα αυτά όμως, και φυσικά όλα όσα περιλαμβάνει η Μελέτη, είναι εξαιρετικά εργαλεία τα οποία πρέπει να αξιοποιήσουν όσοι έχουν τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων, για να προχωρήσουν στην ανάπτυξη της Ηλείας. 

Υπό μία, πρωταρχική, προϋπόθεση: Να θέλουν να προχωρήσουν στην ανάπτυξη της Ηλείας.

Γιατί αγαπητοί μου από την ενασχόλησή του επί 11 χρόνια, ως βουλευτής, με την πολιτική του τόπου μας, τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι αν γίνουν όλα αυτά που αναφέρονται στη μελέτη και άλλα τόσα που υπάρχουν ως ιδέες, το τοπικό κατεστημένο θα ξεβολευτεί, θα υπάρξει κίνδυνος να χάσει τον έλεγχο και, τότε, θα μπει στο περιθώριο.  Γιατί στόχος του τοπικού κατεστημένου δεν είναι η ανάπτυξη της Ηλείας, αλλά η διατήρηση της τοπικής εξουσίας, υπό οιοδήποτε χρώμα και οιαδήποτε κομματική σημαία.  Τα κόμματα αλλάζουν. Τα πρόσωπα και οι αντιλήψεις, δυστυχώς, μένουν ίδια στον τόπο μας.

Και μιλώ μέσα από προσωπικές εμπειρίες όπου ως βουλευτής αλλά και ως κυβερνητικός παράγων, είδα ευκαιρίες να χάνονται επειδή η μια πόλη δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με την άλλη, ο ένας δήμαρχος έβλεπε με καχυποψία τον άλλον και βασικές υποδομές, όπως η λειτουργία του αεροδρομίου της Ανδραβίδας και ως πολιτικού εγκαταλείπονταν, επειδή μπροστά είχε μπει ο βουλευτής της μιας παράταξης και δεν είχε μπει ο βουλευτής της άλλης.

Η Ηλεία είναι ίσως ο μοναδικός τόπος που δεν υπήρξε ποτέ κοινή απόφαση του πολιτικού της προσωπικού (όχι μόνο στα λόγια, στα έργα έχει αξία) για κοινή δράση στη διεκδίκηση όσων δικαιούται ο νόμος.  Ακόμα και στην υπόθεση της Ολυμπίας Οδού, όταν ορισμένοι βουλευτές (διαφορετικών κομμάτων) είχαμε απειλήσει με καταψήφιση και παραίτηση, δεν ακολούθησαν όλοι οι υπόλοιποι, και όσοι το έπραξαν το έπραξαν με βαριά καρδιά.

Η έλλειψη ομοθυμίας όμως και οι εσωτερικές διαφορές γίνονται αντιληπτά από την κεντρική εξουσία.

Η μεγάλη ευκαιρία για την Ηλεία θεωρώ ότι χάθηκε μετά από τις πυρκαγιές. Τα κονδύλια του Ταμείου Μολυβιάτη δεν αξιοποιήθηκαν όπως έπρεπε. Θυμάμαι σαν τώρα τον Γιώργο Αλογοσκούφη  το 2008, να ζητά να του καταθέσουμε προτάσεις για τα πέντε σημαντικότερα έργα που μπορούν να γίνουν μέσα σε ένα χρόνο, και η τότε ηγεσία του Νομού να του  παραδίδει μια ακόμη μελέτη (αρκετών χιλιάδων ευρώ) με τα έργα που πρέπει να γίνουν μέχρι το 2020, και αφορούσαν μέχρι την τελευταία γράνα στην αγροτική οδοποιία. « Όταν δεν ξέρετε εσείς τι θέλετε γιατί πρέπει να το κάνω εγώ», μου είχε πει ο τότε υπουργός Οικονομικών.

 Όπως επίσης, θυμάμαι τον διάδοχό του Γιάννη Παπαθανασίου, να πείθεται από τον υποφαινόμενο και από αθλητικούς παράγοντες της χώρας ότι πρέπει να γίνει ένα Αθλητικό – Συνεδριακό κέντρο στην περιοχή της Ολυμπίας όπου θα φιλοξενούνται διεθνή συνέδρια και μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις- όπως εκείνη της ΙΑΑF  που είχε ματαιωθεί- αλλά τοπικοί παράγοντες να αντιδρούν επειδή η κατασκευή – και διαχείριση- του έργου ξέφευγε από τη δική τους εποπτεία, με αποτέλεσμα το έργο να μη γίνει ποτέ.

Αλλά και μετά την ενασχόλησή μου με την κεντρική πολιτική σκηνή, όταν η σύζυγός μου κατάφερε με πολλούς κόπους και προσωπικές και οικογενειακές θυσίες να ενταχθεί το Μονοπάτι της Εκεχειρίας Ήλιδας - Ολυμπίας, ως οικοτουριστική διαδρομή στα υπόλοιπα του leader και να γίνει προσπάθεια καθιέρωσης του Δρόμου της Εκεχερίας ως διεθνής δράση, αντιμετώπισε -και αντιμετωπίζει-  τεράστια εμπόδια από ντόπιους με στενόμυαλες αντιλήψεις (δυστυχώς μέχρι και επιθέσεις από τον Τύπο δεχθήκαμε γι’ αυτήν την προσπάθεια).

Ο Δρόμος της Εκεχειρίας βέβαια έγινε και γίνεται κάθε χρόνο. Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναγνωρίζοντας την αξία του μας τίμησε με την αιγίδα του, ενώ οι Περιφέρειες Αττικής και Πελοποννήσου με την υποστήριξή τους. Όχι όμως και η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος…

Γιατί αν δείτε στις προτάσεις της Μελέτης για τον εναλλακτικό τουρισμό γίνεται σύσταση για αξιοποίηση της συγκεκριμένης διαδρομής μεταξύ Ήλιδας και Ολυμπίας. Αν κάποιο αναπτυξιακό έργο ή δραστηριότητα επιτύχει δεν θα ωφεληθούν όλοι, ανεξάρτητα του τι έχουν ψηφίσει;  Εγώ θέλω δημοσίως να ευχαριστήσω την ΑΝΟΛ και το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης για τη στήριξή τους στο συγκεκριμένο έργο, αλλά και να επισημάνω ότι κάθε πρωτοβουλία που λαμβάνει ο οποιοσδήποτε πρέπει να υποστηρίζεται.

Όσο μας κατατρύχει η νοοτροπία «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» αντί να κοιτάμε να αγοράσουμε κι εμείς τη δική μας κατσίκα, θα εξακολουθούμε να είμαστε τελευταίοι σε ρυθμούς ανάπτυξης.

Με λίγα λόγια η ανάπτυξη δεν εξαρτάται μόνο από τη διάθεση της κεντρικής εξουσίας, αλλά και από το πόσο θα παλέψουμε  εμείς για να την επιτύχουμε.

Ας ανασκουμπωθούμε λοιπόν, ας δούμε τις ευκαιρίες που δίνει ο τόπος μας και ας καταθέσουμε ιδέες και προτάσεις και ας δουλέψουμε πάνω σε αυτές.

Είναι σαφές ότι ο αγροτικός τομέας πρέπει να ενισχυθεί και να ανοίξουν οι ορίζοντες και οι προοπτικές σε εκείνους που ασχολούνται με τη γη. Πρέπει η πολιτεία να τους δώσει τη δυνατότητα από εργάτες γης να γίνουν αγρότες επιχειρηματίες.

Πρέπει να υπάρξουν πρωτοβουλίες για μείωση του κόστους παραγωγής. Πέρα από τις αποφάσεις σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας για μείωση του ΦΠΑ στα αγροτοεφόδια πρέπει να αγωνισθούμε:

1. Για τον εκσυγχρονισμό του αρδευτικού δικτύου
2. Να έλθει στην Ηλεία το Φυσικό Αέριο.
3. Να φθάσει ο Σιδηρόδρομος ξανά στην Ηλεία για τις εμπορικές μεταφορές
4. Να λειτουργήσει το αεροδρόμιο της Ανδραβίδας για τη μεταφορά εμπορευμάτων

Αυτοί οι παράγοντες θα συμβάλλουν αποφασιστικά στη μείωση του κόστους παραγωγής και θα συμβάλλουν στην έγκαιρη μεταφορά των προϊόντων.

Ο κάμπος της Ηλείας είναι μοναδικός για την παραγωγή θερμοκηπιακών προϊόντων. Τα στοιχεία της μελέτης το αποδεικνύουν. Η πολιτεία πρέπει να βοηθήσει τους παραγωγούς μας προς αυτήν την κατεύθυνση.  Είναι κατανοητό ότι παρέχοντας θέρμανση με φυσικό αέριο και εξάγοντας τα προϊόντα μας με βαγόνια – ψυγεία, η παραγωγή μας – λόγω των εξαιρετικών εδαφών που διαθέτουμε- θα φθάνει πρώτη στις αγορές της Ευρώπης, εξασφαλίζοντας τις καλύτερες τιμές.

Η στροφή όμως σε νέες αποδοτικότερες καλλιέργειες απαιτεί και γνώσεις.

Φυσικά δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι γεωπόνοι. Αλλά η πολιτεία θα μπορούσε να επιδοτεί σεμινάρια σε κρατικά και ιδιωτικά ΙΕΚ και ΚΕΚ για νέους αγρότες που θα λαμβάνουν πιστοποίηση για την άσκηση του επαγγέλματός τους και τη σύνδεση της παραγωγής τους με τις νέες τεχνολογίες.

Ταυτόχρονα βέβαια πρέπει να υπάρξει άμεση σύνδεση της λειτουργίας των ΤΕΙ αγροτικής παραγωγής με την παραγωγή της περιοχής αλλά και την έρευνα για βελτίωση ποικιλιών. Το ΕΘΙΑΓΕ μπορεί να μην υπάρχει πλέον και ο Κόροιβος να στοιχειώνει, αλλά δεν είναι δυνατόν να εισάγουμε σπόρους από την Ολλανδία και η Ελλάδα να μην έχει έρευνα και παραγωγή σπόρων.

Η κτηνοτροφία στο νομό έχει τεράστια περιθώρια ενίσχυσης. Κι εδώ πέρα από τις κλασσικές μεθόδους επιδότησης της παραγωγής από το κράτος, οι κτηνοτρόφοι μπορούν να μειώσουν το κόστος καλλιεργώντας οι ίδιοι κτηνοτροφικές τροφές.

Άλλωστε ο αγροτοκτηνοτροφικός τομέας μπορεί να στηρίξει την παραγωγή εξαιρετικών σε ποιότητα Προϊόντων Ονομασίας Προέλευσης, βοηθώντας παράλληλα στην ανάπτυξη της τυποποίησης και συσκευασίας αγροτικών προϊόντων. Και αυτό θα είναι ένα διπλό κέρδος για τη χώρα γιατί και τις εισαγωγές θα μειώσουμε αλλά και τις εξαγωγές θα ενισχύσουμε.

Το σημαντικότερο όμως κέρδος θα είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας – και μέσω της τυποποίησης- και η αύξηση, επακόλουθα, του βιοτικού επιπέδου της περιοχής.

Καθοριστικό στοιχείο όμως γι’ αυτό αποτελεί και η σύνδεση της παραγωγής με τον τουριστικό τομέα. Δεν είναι δυνατόν σε ξενοδοχεία της Ηλείας να προσφέρονται ντομάτες από την Κρήτη και μέλι από τη… Βουλγαρία!!!

Στον τουριστικό τομέα πρέπει να αξιοποιηθεί το μεγάλο brand name της αρχαίας Ολυμπίας και να συνδεθεί μαζί του  όχι μόνο όλος ο νομός, αλλά ολόκληρη η περιφέρεια.

Τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Αν κάποιος σας πει ότι πήγε στην Δυτική Ακτή των ΗΠΑ ή αν σας πει ότι πήγε στην Καλιφόρνια και στο Χόλιγουντ;

Τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Αν σας πει κάποιος ότι πήγε στη Νότιο Γαλλία ή ότι πήγε στη Νίκαια;

Brand name  με τον τίτλο «Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας», εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να καθιερωθεί διεθνώς. Brand name, όμως, με τον τίτλο «Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος – Ολυμπία», μπορεί να καθιερωθεί αφού ο όρος «Ολυμπία», είναι παγκοσμίως γνωστός.

Αν σε κάποια διεθνή έκθεση δει κάποιος τον όρο Region Of West Greece δεν θα του προκαλέσει ενδιαφέρον, γιατί δεν θα μπορεί να καταλάβει σε ποια περιοχή γίνεται αναφορά… Αν προστεθεί όμως δίπλα η λέξη «Ολυμπία», όλοι γνωρίζουν και οι περισσότεροι επιθυμούν να έλθουν.

Είναι κάτι που είχα προτείνει στις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές στον φίλο μου Ανδρέα Κατσανιώτη αλλά που δεν αποφάσισε να το προτείνει φοβούμενος, προφανώς, αντιδράσεις των δύο άλλων νομών. Μόνο που η ανάπτυξη δεν περιχαρακώνεται. Επωφελείται, ιδιαίτερα από τον τουρισμό, το σύνολο της περιφέρειας, αφού ακόμα και για να φθάσουν οι τουρίστες στην Ηλεία θα πρέπει να περάσουν από την Αχαΐα ή από την Αιτωλοακαρνανία, δηλαδή από την Ολυμπία ή την Ιόνια Οδό.

Η Ολυμπία λοιπόν μπορεί να αποτελέσει το επίκεντρο της ανάπτυξης στην Ηλεία, αν αξιοποιηθεί και συνδεθεί με τον Επικούρειο Απόλλωνα και με την ιστορική της μητέρα, την Αρχαία Ήλιδα. Σε αυτό δεν έχει τίποτα να χάσει η Ολυμπία και ο φόβος των τοπικών αρχών και παραγόντων είναι λανθασμένος, βλακώδης, θα έλεγα, αφού το επίκεντρο κάθε δραστηριότητας που θα αναπτυχθεί θα έχει ως τελική κατάληξη την μοναδική στον κόσμο Ολυμπία. 

«Πες τους να ξεκινήσουν όλοι για την Ολυμπία» λέει στο ποίημά του «Φως της Ολυμπίας» ο Τάκης Δόξας και φαίνεται ότι ο συμπατριώτης μας ποιητής ήταν – και δυστυχώς είναι- από τους λίγους που κατανόησαν ότι όλα καταλήγουν εκεί. Στην μοναδική ιερή γη της Ολυμπίας. Αλλά για να καταλήξουν εκεί, πρέπει από κάπου να ξεκινήσουν.  Και μπορούν να ξεκινήσουν από την Ήλιδα, από τον Επικούρειο, από το Χλεμούτσι, από τη Σπάρτη, τις Μυκήνες, τους Δελφούς… Και να καταλήξουν στην Ολυμπία.

Δεν είναι δυνατόν να έρχονται 500.000 επισκέπτες κάθε χρόνο στην Ολυμπία και να μην υπάρχουν δράσεις που θα κρατήσουν τους τουρίστες περισσότερες ώρες ή και μέρες. Αλλά και η κρουαζιέρα στο Κατάκολο, υπάρχει λόγω Ολυμπίας, όπου, δυστυχώς, δεν την επισκέπτονται όλοι οι επιβάτες. Αν όμως με δραστηριότητες που μπορούν να υπάρξουν καταφέρναμε να κατεβάσουμε τους τουρίστες από τα κρουαζιερόπλοια είτε για να παρακολουθήσουν μια παράσταση αρχαίου δράματος στο Κατάκολο, είτε για να δοκιμάσουν τα προϊόντα της Ηλειακής γης σε ένα διαρκές φεστιβάλ γεύσης, τότε τα κέρδη για τον τόπο μας θα ήταν τεράστια. Δεν είναι τυχαίο ότι το Κατάκολο, με τη φθίνουσα χρόνο με το χρόνο, επισκεψιμότητα το μέσο έσοδο ανά επιβάτη είναι ιδιαίτερα χαμηλό (48,6 ευρώ στο Κατάκολο, έναντι 82,3 € στην Κέρκυρα και 132,5 € στον Πειραιά). Και αυτό έχει σχέση και με την κουλτούρα ορισμένων επαγγελματιών που βλέπουν τους τουρίστες ως προϊόν για… γδάρσιμο και όχι ως κήρυκες και διαφημιστές της Ελλάδος.

Κάθε τέσσερα χρόνια στην Ολυμπία γίνεται η αφή της φλόγας για τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, και αυτό αποτελεί ένα παγκόσμιο γεγονός.  Οφείλουμε ως Ηλείοι να αναλάβουμε πρωτοβουλία ώστε η αφή της Φλόγας να μην είναι μια απλή γιορτή. Εδώ και χρόνια έχω προτείνει στην Αφή της Φλόγας να γίνεται και η υπογραφή της Εκεχειρίας από τις χώρες που μετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες σε μια τελετή υπό τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ και τη συμμετοχή αρχηγών κρατών, πρωθυπουργών,  εκπροσώπων κυβερνήσεων των χωρών  που μετέχουν στους Αγώνες, παράλληλα με την συμβολική εναπόθεση όπλων στην Αρχαία Ήλιδα και την πορεία αντιπροσώπων των χωρών από την Ήλιδα στην Ολυμπία.  Μπορεί η διαδικασία της αφής της Φλόγας να εξελιχθεί σε ένα μείζον πολιτιστικό γεγονός που στο παρασκήνιό του να δημιουργηθεί ένα πολιτικο- διπλωματικό φόρουμ τύπου Νταβός.

Πρέπει επίσης να αξιοποιήσουμε το μοναδικό πλεονέκτημα των ιαματικών πηγών. Η Κυλλήνη πρέπει να λειτουργεί σύμφωνα με τη συμβατική υποχρέωση που έχει αναληφθεί. Ο Καϊάφας πρέπει επιτέλους να προχωρήσει. Η Υρμίνη, μια ανάσα από το μεγάλο αστικό κέντρο της Πάτρας, μπορεί επίσης να αξιοποιηθεί πολλαπλώς.

Παράλληλα με τον ιαματικό τουρισμό μπορεί να λειτουργήσει και ο ιατρικός τουρισμός.  Σε μια περιοχή που προσφέρει πλούτο πολιτιστικό, φυσικό κάλος και είναι εύκολα προσβάσιμη, μπορούν να δημιουργηθούν κέντρα αποκατάστασης καθώς και ξενοδοχειακές μονάδες με αιμοκάθαρση ώστε ο ασθενής και την υγεία του να φροντίζει και να μπορεί να ξεκουράζεται και να ψυχαγωγείται.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά απαιτείται και το εργατικό δυναμικό να έχει γνώσεις, άρα θα πρέπει να προσανατολισθεί η πολιτεία για εξειδίκευση εργατικού και επιστημονικού προσωπικού στους συγκεκριμένους τομείς, αλλά και να ευνοεί επενδύσεις προς αυτήν την κατεύθυνση.

Η επένδυση στην Αγουλινίτσα, φαίνεται ότι εγκαταλείφθηκε καθώς οι αμερικανικές τράπεζες που ήταν πίσω από τον επενδυτή έθεταν συγκεκριμένους όρους για τους συντελεστές δόμησης που η πολιτεία δεν έκανε τον κόπο να επιταχύνει τις διαδικασίες ενώ επί πλέον ζητούσαν και τη λειτουργία του αεροδρομίου της Ανδραβίδας και ως πολιτικού για τη χρήση τσάρτερς.  Η ελληνική πολιτεία θα ξόδευε 30 εκατ. € για διευκολύνει μια επένδυση 450 εκατ. δολλαρίων. Δεν έγινε… Υπάρχει λογική σε αυτό; Όχι.

Η επένδυση στις Θίνες  Βαρθολομιού όπου έχουν αποχαρακτηριστεί 950 στρέμματα πρώην δασικής έκτασης, πάνω στο κύμα, ήταν προγραμματισμένη  να δημοπρατηθεί από το ΤΑΙΠΕΔ με συγκεκριμένο τουριστικό επενδυτικό project, τον Νοέμβριο του 2014. Οι πολιτικές εξελίξεις το ανέβαλαν. Ακόμα περιμένουμε…

Πριν από μερικούς μήνες συνάντησα σε κοινωνική εκδήλωση, τη διευθύντρια λιμένων του υπουργείου Τουρισμού, και μου είπε: «Τι θα γίνει με εσάς; Η αναμόρφωση του λιμανιού – μαρίνας της Γλύφας ( αναφέρεται και στη Μελέτη) είναι το πλέον ώριμο έργο του ΕΣΠΑ στην Ελλάδα και κανείς δεν ενδιαφέρεται να το τρέξει και να πάρει τα χρήματα». Περίπου 12 εκατ. ευρώ θα επιστρέψουν στις Βρυξέλλες επειδή κάποιοι τοπικοί παράγοντες δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι για να ηγείσαι ενός τόπου πρέπει να ξεφύγεις από την πολιτική ή προσωπική μικροψυχία και να αποκτήσεις περίσσευμα καρδίας. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η ανάπτυξη δεν έρχεται από τον μικρόκοσμο των ημετέρων αλλά  από την κινητοποίηση του συνόλου της κοινωνίας. Και δεν μπορούν να το καταλάβουν γιατί ως ψηφοφόροι τους έχουμε κάνει να πιστεύουν ότι η επανεκλογή τους εξαρτάται από τα προσωπικά ρουσφέτια και όχι από την προώθηση του κοινού καλού.

Παράλληλα το κράτος πρέπει να δημιουργήσει τις συνθήκες για να προσελκύσει επενδύσεις. Και κακά τα ψέματα με τη σημερινή φορολογία κάθε προσπάθεια είναι αποτρεπτική.

Στο πλαίσιο αυτό, οι προϋποθέσεις για επενδύσεις συμπυκνώνονται στο τετράπτυχο:

1.      Πολιτική αλλαγή (προσωπικά πιστεύω ότι ακόμα και αν κάποιοι από την παρούσα κυβέρνηση θέλουν- όπως επί παραδείγματι ο κ. Πιτσιόρλας- το κόμμα που κυβερνά και οι αντιλήψεις του αποτελούν τροχοπέδη)

2.      Μείωση φορολογίας.

3.      Ενίσχυση ρευστότητας.

4.      Αναμόρφωση επενδυτικού περιβάλλοντος, με απλούστευση και επιτάχυνση των αδειοδοτήσεων και ένα ξεκάθαρο χωροταξικό σχεδιασμό με τέσσερις χρήσεις γης: κατοικία, παραγωγικές δραστηριότητες, ειδικές χρήσεις, τουρισμός.

Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.

Τα τελευταία χρόνια η Ηλεία, και ιδιαίτερα η πρωτεύουσά της έχουν αποκλειστεί από τα κέντρα λήψης αποφάσεων και τις χρηματοδοτήσεις, όχι γιατί δεν δικαιούνται, αλλά γιατί,  αντί να συνδιαμορφώνουμε πολιτικές,  τρέχουμε πάντα την τελευταία στιγμή επαιτώντας.

Οφείλουμε τη μελέτη αυτή και τις προτάσεις που κάνει να την υιοθετήσουμε.  Να επιλέξουμε πέντε μεγάλα έργα αναπτυξιακού χαρακτήρα και να τα διεκδικούμε όποιο κόμμα και αν βρίσκεται στην εξουσία.  Και κυρίως οφείλουμε όλοι εμείς οι Ηλείοι να καταλάβουμε ότι για να έλθει η ανάπτυξη στο νομό μας πρέπει να εργαστούμε όλοι προς την ίδια κατεύθυνση. Ανεξάρτητα τι κόμμα είναι ο καθένας μας.

Πριν από 14 χρόνια, κάνοντας τα πρώτα βήματά μου στην πολιτική, έλεγα ότι «η Ηλεία είναι ένας μοναδικός τόπος. Ευλογημένος από τον Θεό, αλλά αδικημένος από τους πολιτικούς». Με όσα έζησα στην πολιτική επί 11 χρόνια η άποψή μου αυτή δεν άλλαξε. Όμως νιώθω ότι εκτός από τους πολιτικούς την Ηλεία πολλές φορές την αδικούν και οι κάτοικοί της που δεν θέτουν ευρύτερους στόχους.

Ας μη χάσουμε και πάλι ευκαιρίες. Γιατί ιστορικά είναι αποδεδειγμένο ότι οι κρίσεις δημιουργούν πάντα ευκαιρίες.  Οφείλουμε να αγωνιστούμε για το Κοινό των Ηλείων και όχι για το προσωπικό μας, το συντεχνιακό, το κομματικό ή το παρεΐστικο όφελος . Οφείλουμε να το κάνουμε – έστω τώρα- για να καλύψουμε όλο το χρόνο που χάσαμε.  Το οφείλουμε στην κοινή μας πατρίδα, αλλά το οφείλουμε στο μέλλον των παιδιών μας.

Σας ευχαριστώ

*Ο Γιώργος Κοντογιάννης είναι δημοσιογράφος, Σύμβουλος  Επικοινωνίας του Προέδρου της ΝΔ, πρώην βουλευτής και υφυπουργός