Διαβάζουμε από την ειδησεογραφία, η οποία όμως δεν έτυχε της προσοχής που έπρεπε:
Είδηση πρώτη: «Μία σημαντική διάκριση για την ελληνική μουσική ανακοινώθηκε σήμερα, καθώς ο γνωστός σε όλο τον κόσμο βιολιστής Λεωνίδας Καβάκος είναι ο νικητής του βραβείου Léonie Sonning Music Prize 2017.
Πρόκειται για ένα σημαντικό βραβείο για τον χώρο της κλασικής μουσικής, το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο σε έναν συνθέτη, σολίστα, διευθυντή ορχήστρας ή τραγουδιστή που έχει φθάσει σε υψηλή διεθνή αναγνώριση στον τομέα του».
Πρόκειται για ένα σημαντικό βραβείο για τον χώρο της κλασικής μουσικής, το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο σε έναν συνθέτη, σολίστα, διευθυντή ορχήστρας ή τραγουδιστή που έχει φθάσει σε υψηλή διεθνή αναγνώριση στον τομέα του».
Είδηση δεύτερη: Ήταν από τις ειδήσεις που μας χάρισαν μια γερή δόση αισιοδοξίας. Η Αγγελική Παππά με την ανάπτυξη μιας νέας μεθόδου διδασκαλίας αγγλικών για παιδιά με μαθησιακές ιδιαιτερότητες το «I love Dyslexia» συμπεριελήφθη στη λίστα με τους 50 καλύτερους εκπαιδευτικούς στον κόσμο και είναι υποψήφια για το παγκόσμιο βραβείο δασκάλου του ιδρύματος Varkley για το 2016, γνωστό και ως «Νόμπελ διδασκαλίας»
Είδηση Τρίτη: Πάνω από 5.000.000 τόνοι τροφίμων έχουν συγκεντρωθεί υπέρ των συμπολιτών μας που έχουν ανάγκη, μέσω της πρωτοβουλίας «Όλοι μαζί μπορούμε» που έχει αναπτύξει τα τελευταία πέντε χρόνια ο ΣΚΑΙ.
Πρόκειται για ειδήσεις που πέρασαν λίγο – πολύ απαρατήρητες αλλά πιστεύω ότι αποτυπώνουν καλύτερα την Ελλάδα που ξέρουμε και αγαπάμε, και τους Έλληνες που εμπιστευθήκαμε και τίμησαν και τιμούν την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο.
Γιατί αν για κάτι ήμασταν γνωστοί στον κόσμο τις προηγούμενες δεκαετίες, τις δεκαετίες πριν την επέλαση της λογικής της ήσσονος προσπάθειας και του βολέματος στο δημόσιο που καλλιέργησε το ΠΑΣΟΚ, ήταν για την εργατικότητα, την εφευρετικότητα, την αξιοσύνη μας και την αλληλεγγύη μας.
Σήμερα, ως κράτος έχουμε καταφέρει να δυσφημίσουμε την πατρίδα μας και τους εαυτούς μας. Θεωρώντας ότι είμαστε ο περιούσιος λαός της γης, και ότι όλοι συνωμοτούν σε βάρος μας επειδή μας φθονούν, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να γεμίζουμε την ψυχή μας με καχυποψία και να περιθωριοποιούμαστε, ταυτόχρονα όμως εκείνο που κατορθώνουμε είναι να βάζουμε και τη διεθνή κοινότητα απέναντί μας. Μια διεθνή κοινότητα που η χώρα μας έχει απόλυτη ανάγκη μέσα σε ένα ρευστό παγκόσμιο περιβάλλον.
Είναι δεδομένο ότι η κρίση μας έχει «χτυπήσει» όλους. Άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο. Όμως στεκόμαστε όρθιοι επειδή υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ μας. Γιατί πέντε εκατ. τόνοι τροφίμων δεν μαζεύονται μόνοι τους. Και αυτή είναι μόνο μία από τις πράξεις αλληλεγγύης της κοινωνίας μας που γνωρίζουμε. Χιλιάδες ανώνυμοι προσφέρουν για να μπορούν να συντηρηθούν τα συσσίτια των Εκκλησιών. Ενώ είναι βέβαιο ότι αν δεν υπήρχε ο ισχυρός θεσμός της ελληνικής οικογένειας, όπου πέντε άνθρωποι ζουν με τη σύνταξη του παππού ή της γιαγιάς, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα.
Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, όμως, η Ελλάδα, εκτός από τους θεσμούς αλληλεγγύης έπρεπε να αναπτύσσει και να ενισχύει δύο τομείς στους οποίους ανέκαθεν είχε την πρωτοκαθεδρία σε ολόκληρο τον κόσμο. Την παιδεία και τον πολιτισμό.
Η Ελλάδα οφείλει να ενισχύσει την εφευρετικότητα, το ταλέντο και την αξιοσύνη. Να ενισχύσει κάθε Αγγελική Παππά και κάθε Λεωνίδα Καβάκο, όχι μόνο γιατί τιμούν το όνομα της χώρας μας στο εξωτερικό, αλλά γιατί η παιδεία και ο πολιτισμός μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για να στηριχθεί η χώρα μας ώστε να βγει από την κρίση.
Αντί όμως για να στηρίζουμε την παιδεία μας και τον πολιτισμό μας, εκείνο που κάνουμε είναι να διώχνουμε τους επιστήμονές μας και να θεωρούμε την αριστεία… αμάρτημα.
Η Ελλάδα σήμερα έπρεπε να έχει μετεξελιχθεί σε ένα παγκόσμιο κέντρο προσφοράς υπηρεσιών στο χώρο της Παιδείας και της Υγείας. Οι γιατροί μας στελεχώνουν τα μεγαλύτερα και καλύτερα υγειονομικά κέντρα στο εξωτερικό. Η Ελλάδα έπρεπε να είναι ένα κέντρο για την παραγωγή και προώθηση πολιτισμού όχι μόνο για να συνεχίσει την ιστορία της, αλλά γιατί ο πολιτισμός είναι μια από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες βιομηχανίες που η Ελλάδα πρέπει να είναι συνεχώς παρούσα και όχι περιοδικά χάρη στο ταλέντο του Μάνου, του Μίκη, της Μαρίας ή του Λεωνίδα. Παράλληλα με τη ναυτιλία και τον πρωτογενή τομέα που συνδέονται με την παιδεία και με τον τουρισμό που συνδέεται άρρηκτα με τον πολιτισμό, η Ελλάδα θα μπορούσε να μεγαλουργεί και να δημιουργεί με τη στήριξη του ιδιωτικού τομέα, χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αντ’ αυτού η κυβέρνηση έχει θέσει σε διωγμό την επιχειρηματικότητα και τον ιδιωτικό τομέα με αποτέλεσμα τίποτε υγιές να μη μπορεί να κινηθεί σε αυτή τη χώρα.
Το χειρότερο όμως είναι ότι ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας, ο κ. Τσίπρας, εμμένοντας στην ιδεοληψία του αρνείται κάθε συζήτηση για να συμβάλλει στη μεγάλη αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος, του άρθρου δηλαδή που θα επιτρέπει στην Ελλάδα τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Μια αλλαγή που θα ενισχύσει από μόνη της την παιδεία και θα δώσει άλλη διάσταση στην επιχειρηματικότητα στον συγκεκριμένο χώρο, αλλά και στην διεύρυνση της γνώσης αλλά και της έρευνας στην οποία το κράτος αδυνατεί να συνεισφέρει στο παραμικρό.
Η ΝΔ στο πρόγραμμά της δίνει προτεραιότητα σε καίριους τομείς, όπως η παιδεία, ο πολιτισμός, η υγεία (η επιχειρηματικότητα στον συγκεκριμένο κλάδο μπορεί να αποδώσει πολλά), στον τουρισμό, στον πρωτογενή τομέα τον οποίο συνδέει και με την παιδεία (ο εκπαιδευμένος νέος αγρότης μπορεί να αποδώσει πολύ περισσότερα από έναν παραδοσιακό αγρότη) και τον τουρισμό. Πρόκειται για τομείς που μπορούν να απογειώσουν την οικονομία μας αφού την ξαναχτίσουν σε νέες υγιείς βάσεις.
Δεν πρόκειται για πρωτοτυπία ή για ευφυΐα. Για κοινή λογική πρόκειται. Και αυτή είναι που απουσιάζει πρωτίστως από τους εγκεφάλους της σημερινής κυβέρνησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου