Ως πότε θα ανεχόμαστε τον εκχυδαϊσμό της πολιτικής;

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης στο  https://apopseis.gr/

Στις εκλογές του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας προέταξε το νέο που υποτίθεται ότι εξέφραζε, προκειμένου μαζί με τα πρωτόγονα συναισθήματα του θυμού και της πολιτικής οργής, που απαγορεύουν την καθαρή κρίση, να ισοπεδώσει εκλογικά τη Νέα Δημοκρατία.

Δεν πέτυχε να ισοπεδώσει τη ΝΔ, αλλά πέτυχε τρεις συνεχόμενες νίκες (δύο εκλογικές και ένα δημοψήφισμα) που του έδωσαν την κυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Να αντισταθούμε στην ασχήμια που γίνεται συνήθεια

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Θα σας συστήσω να κάνετε ένα πείραμα.

Πάρτε και βάλτε μέσα στο σαλόνι σας, δηλαδή στο σημείο του σπιτιού που πρέπει να είναι πάντα όμορφο και τακτοποιημένο γιατί εκεί μπαίνουν οι επισκέπτες, μια… κατσαρόλα, κάτι που είναι εντελώς άσχετο με το σύνολο.

Τις πρώτες ημέρες κάθε φορά που θα μπαίνετε στο σαλόνι θα νιώθετε αποκρουστικά μιας και κάτι εντελώς άσχημο και άσχετο θα ταράσσει την αρμονία και ομορφιά του πιο ωραίου δωματίου κάθε σπιτιού. Μέρα με τη μέρα αυτό το αποκρουστικό συναίσθημα που θα νιώσετε στην αρχή θα αρχίσει να μειώνεται.

Η δημοκρατία δεν αντέχει τον λαϊκισμό, τον φασισμό και τον… πολακισμό!

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Ο Παύλος Πολάκης σίγουρα είναι ο πλέον αγαπημένος υπουργός του Αλέξη Τσίπρα. Δεν το λέμε επειδή είναι αμετακίνητος στο υπουργείο Υγείας. Το λέμε επειδή είναι μόνιμος συνδαιτυμόνας του. Και για μεν την κυβέρνησή του ένας πολιτικός επιλέγει εκείνους που θεωρεί ότι εξυπηρετούν καλύτερα τις πολιτικές επιλογές του, αλλά στο τραπέζι του – και μάλιστα στις διακοπές του- επιλέγει να φάει, να πιει  και να αστειευτεί  με εκείνους που θεωρεί αγαπημένους του, οικείους του…

Ποιόν άλλον λοιπόν θα εμπιστευόταν ο Αλέξης Τσίπρας για να στείλει τα μηνύματά του στην  αντιπολίτευση; Ποιος θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα την πολιτική του, τα θέλω του, τα πιστεύω του, τη νοοτροπία του, από εκείνον που θεωρεί τόσο οικείο, τόσο φίλο;

Η φασίζουσα νοοτροπία Πολάκη είναι προσωπική επιλογή Τσίπρα

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Ακούμε τον φασισμό να χτυπάει την πόρτα του διπλανού μας και βγάζουμε αναστεναγμούς ανακούφισης «ουφ, ευτυχώς δεν είναι για εμένα».

Βλέπουμε να στοχοποιούνται δημοσιογράφοι που ασκούν κριτική στο σύστημα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, να αναγράφονται συνθήματα στις πόρτες ή στους τοίχους των σπιτιών τους και αδιαφορούμε.

Τι κρύβεται πίσω από τις επιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη Δικαιοσύνη

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Θα κυκλοφορούσατε ποτέ με όπλο αν δεν είχατε σκοπό να το χρησιμοποιήσετε;

Είναι κανόνας ότι όποιος οπλοφορεί κάποια στιγμή θα χρησιμοποιήσει το όπλο του.

Με δεδομένο αυτό το αξίωμα, ίσως είναι περιττό να ρωτούμε αν καταλάβατε τι μας είπε ο κ. Βαρουφάκης.

Όταν λέει ότι το περιβόητο Plan B το είχε εκθέσει (και υπήρξε συμφωνία επ’ αυτού) από τον

Όλο και πιο λίγο φοβόμαστε το τέρας… Ίσως, γιατί αρχίσαμε να του μοιάζουμε (apopseis.gr)

του Γιώργου Κοντογιάννη.

«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που

Ο διευθυντής Τσίπρας, ο εργοδότης «τρόικα» και το σχέδιο διχασμού

του Γιώργου Κοντογιάννη.

Παρατηρώντας κανείς τις απίστευτα προκλητικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών σχετικά με την συγκέντρωση της 15^ης Ιουνίου στο Σύνταγμα, διαπιστώνει κανείς πώς αντιλαμβάνονται την δημοκρατία κάποιοι στην Αριστερά, όταν οι ίδιοι βρίσκονται στην εξουσία.
Για εμάς τους δημοσιογράφους αυτό δεν είναι κάτι ξένο. Οι πιο σκληροί διευθυντές εφημερίδων, αλλά και άλλων επιχειρήσεων, ήταν πρώην στελέχη της ΚΝΕ και του Ρήγα Φεραίου. Στελέχη που όταν η ζωή τους έδινε το δικαίωμα να ασκήσουν εξουσία, πολλοί εξ αυτών, ξεχνούσαν όσα περί ισότητας και δικαιοσύνης