Τσίπρας-Ερντογάν: Άλλοι μέθοδοι, ίδιο αποτέλεσμα! (apopseis.gr)

του Γιώργου Κοντογιάννη.

Κάποτε ένας υπουργός Άμυνας, από τους πιο σοβαρούς που έχουν περάσει από το συγκεκριμένο υπουργείο μου είπε: «Σε αυτό το υπουργείο και καλά να είσαι όταν έρχεσαι, στο τέλος κάτι παθαίνεις όταν βλέπεις όλους αυτούς τους “αστεράτους” να σου βαράνε προσοχές».
Βέβαια ο εν λόγω υπουργός, δεν «καβάλησε καλάμι» ποτέ, γιατί και μόνο η επίγνωση της εξουσίας που είχε και η επιρροή που θα μπορούσε να επιφέρει στην συμπεριφορά ενός ανθρώπου – γιατί και οι πολιτικοί άνθρωποι είναι- τον κρατούσε προσγειωμένο γερά στη γη.

Ο εκλογικός νόμος των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων (apopseis.gr)

του Γιώργου Κοντογιάννη.

Η Ελλάδα έχει μια μοναδική ικανότητα να χάνει ευκαιρίες για την προάσπιση των εθνικών της ζητημάτων και την εδραίωσή της ως δύναμη σταθερότητας και ανάπτυξης στην ευρύτερη περιοχή.
Αν πάει κανείς προς τα πίσω στην ιστορία μας την εκτίμηση αυτή μπορεί να την επιβεβαιώσει πολλές φορές. Από την εποχή της απελευθέρωσης, μέχρι τον Βενιζέλο, την ιστορία του κυπριακού και του σκοπιανού…

Κι εύλογο ίσως είναι στην ιστορία ενός τόπου να χάνονται ευκαιρίες αν δεν μπορεί να

Μέχρι που φθάνουν οι δημοκρατικές αντοχές της κυβέρνησης; - Η ανατριχίλα του plan X (apopseis.gr)

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Οι αποκαλύψεις του Αμερικανού οικονομολόγου Τζέιμς Γκαλπρέιθ (ατυχήσαντα υιού σοφού πατρός), επιστήθιου φίλου του Γιάννη Βαρουφάκη (με συγχωρείτε που το γράφω με δύο ν αλλά έτσι με έμαθαν οι δάσκαλοί μου. Όποια άλλη γραφή είναι ζήτημα ψυχιατρικής έρευνας και όχι φιλολογικής), φέρνουν στην επιφάνεια ένα μείζον ζήτημα:
Μπορεί μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει μεθόδους που ξεφεύγουν από το πλαίσιο της δημοκρατικής λειτουργίας για να υπερασπισθεί μια πολιτική που η ίδια τη δεδομένη στιγμή μπορεί να θεωρεί σωστή

Όλο και πιο λίγο φοβόμαστε το τέρας… Ίσως, γιατί αρχίσαμε να του μοιάζουμε (apopseis.gr)

του Γιώργου Κοντογιάννη.

«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που