γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με το τι γίνεται στο Ωραιόκαστρο ή σε άλλες περιοχές της Ελλάδος που κάποιοι ελληναράδες φωνάζουν και ωρύονται κατά της πολιτείας που επιτρέπει σε προσφυγόπουλα να πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία.

Ωστόσο αυτά που συνέβησαν χθες μεταξύ της αυτοαποκαλούμενης «πατριωτικής» οργάνωσης και των αντιεξουσιαστών και η επίθεση τους εναντίον της συναδέλφου δημοσιογράφου Ελένης Ιατρού, με άφησε άφωνο.

Κατ’ αρχάς με ποιο δικαίωμα ομάδες ακροδεξιών αυτοαποκαλούνται «πατριώτες»;

Γιατί οι απεγνωσμένοι κάνουν ασπίδα τα παιδιά τους; Η περίπτωση Τσίπρα

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Υπάρχει στον κόσμο κάτι σημαντικότερο για έναν γονιό από τα παιδιά του;

Όχι βέβαια. Τα παιδιά μας είναι ό,τι σημαντικότερο και σπουδαιότερο έχει ο καθένας από εμάς. Γι’ αυτά αγωνιζόμαστε. Γι’ αυτά παλεύουμε. Γ’ αυτά στερούμεθα. Γι’ αυτά προκόβουμε…. Είναι η ίδια μας η ζωή. Και τα προστατεύουμε με κάθε τρόπο, ακόμα και με την ίδια μας τη ζωή.

Όλες αυτές οι σκέψεις μου ήλθαν στο μυαλό με αφορμή δύο περιστατικά.

Πρωί Δευτέρας. Κοίταζα στην τηλεόραση τα επεισόδια με τους πρόσφυγες – μετανάστες στο Ελληνικό. Ξαφνικά είδα ένα παιδί να περιφέρεται στον αέρα, να πηγαίνει από χέρι σε

Χρέος προς τη δημοκρατία η ανάδειξη ποινικών ευθυνών της κυβέρνησης

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Οι καταγγελίες του παραιτηθέντος Γενικού Γραμματέα του υπουργείου Μεταναστευτικής πολιτικής (έχει έναν περίεργο Σοβιετικού τύπου τίτλο που συμπαθάτε με αδυνατώ να τον απομνημονεύσω ή να σας κουράσω με αυτόν), Οδυσσέα Βουδούρη, πέρασαν, θα έλεγε κανείς, στα ψιλά.

Πολλές φορές περισσότερο από τη βαρύτητα των καταγγελιών έχει σημασία ποιος τις κάνει. Ο κ. Βουδούρης είναι ένα πρόσωπο ηθικά καθαρό, πολιτικά όμως θεωρείται σαλταπήδουλας. Από το ΠΑΣΟΚ στη ΔΗΜΑΡ, από τη ΔΗΜΑΡ σε κίνηση δική του και μετά

Η ανικανότητα της κυβέρνησης και ο κίνδυνος εξέγερσης των προσφύγων (apopseis.gr)

του Γιώργου Κοντογιάννη.

«Αν δεν μπορείτε να μας εξασφαλίσετε μια ανθρώπινη ζωή, βοηθήστε μας να γυρίσουμε στη Συρία. Να έχουμε τουλάχιστον έναν γρήγορο θάνατο. Γιατί αυτό που ζούμε εδώ είναι ένας αργός θάνατος»!!!
Είναι η φωνή απόγνωσης ενός πατέρα από τη Συρία.

Τον κοιτούσα στην τηλεόραση και σκεφτόμουν ότι αν τον έβλεπα στο μετρό, αν τον συναντούσα στο δρόμο, τίποτε δεν πρόδιδε το δράμα που ζει.
Θα μπορούσε να είναι ένας απλός άνθρωπος της ελληνικής καθημερινότητας… Ο πατέρας της διπλανής πόρτας… Ο καθένας από εμάς…

Τελικά υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα; - Δύο οι διέξοδοι του κ. Τσίπρα (apopseis.gr)

του Γιώργου Κοντογιάννη
Η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα στην «οικογενειακή» φωτογραφία μετά τη Σύνοδο Κορυφής για το προσφυγικό σχολιάσθηκε ποικιλοτρόπως.
Δεν βλέπεις άλλωστε συχνά σε οικογενειακές φωτογραφίες της ΕΕ έναν πρωθυπουργό συνοφρυωμένο, με τα χέρια στις τσέπες, εμφανώς αποκομμένο από το «σώμα» των υπολοίπων ηγετών, όσες αντιπαραθέσεις και αν έχουν προηγηθεί.

Μια από τους πιο επιτυχημένες περιγραφές -σχολιασμούς, χωρίς, όμως, να μπορεί να εξηγήσει την εικόνα του κ. Τσίπρα, ήταν του Πέτρου Κουσουλού στο ereportaz.gr