Γιατί οι απεγνωσμένοι κάνουν ασπίδα τα παιδιά τους; Η περίπτωση Τσίπρα

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Υπάρχει στον κόσμο κάτι σημαντικότερο για έναν γονιό από τα παιδιά του;

Όχι βέβαια. Τα παιδιά μας είναι ό,τι σημαντικότερο και σπουδαιότερο έχει ο καθένας από εμάς. Γι’ αυτά αγωνιζόμαστε. Γι’ αυτά παλεύουμε. Γ’ αυτά στερούμεθα. Γι’ αυτά προκόβουμε…. Είναι η ίδια μας η ζωή. Και τα προστατεύουμε με κάθε τρόπο, ακόμα και με την ίδια μας τη ζωή.

Όλες αυτές οι σκέψεις μου ήλθαν στο μυαλό με αφορμή δύο περιστατικά.

Πρωί Δευτέρας. Κοίταζα στην τηλεόραση τα επεισόδια με τους πρόσφυγες – μετανάστες στο Ελληνικό. Ξαφνικά είδα ένα παιδί να περιφέρεται στον αέρα, να πηγαίνει από χέρι σε

Χρέος προς τη δημοκρατία η ανάδειξη ποινικών ευθυνών της κυβέρνησης

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Οι καταγγελίες του παραιτηθέντος Γενικού Γραμματέα του υπουργείου Μεταναστευτικής πολιτικής (έχει έναν περίεργο Σοβιετικού τύπου τίτλο που συμπαθάτε με αδυνατώ να τον απομνημονεύσω ή να σας κουράσω με αυτόν), Οδυσσέα Βουδούρη, πέρασαν, θα έλεγε κανείς, στα ψιλά.

Πολλές φορές περισσότερο από τη βαρύτητα των καταγγελιών έχει σημασία ποιος τις κάνει. Ο κ. Βουδούρης είναι ένα πρόσωπο ηθικά καθαρό, πολιτικά όμως θεωρείται σαλταπήδουλας. Από το ΠΑΣΟΚ στη ΔΗΜΑΡ, από τη ΔΗΜΑΡ σε κίνηση δική του και μετά